Ο αιρετικός του νέου ΠΑΣΟΚ…
Φιλοδόξησε να είναι ο «αιρετικός». Και το τόλμησε στιγμιαίως, την «Εποχή της Σοσιαλιστικής Πορείας»… Αλλά κατά την αποστροφή του Ποιητή, «φοβήθηκε να στηρίξει την Πίστη πάνω στην Ελπίδα»… Η κυριαρχία των καθιερωμένων σχημάτων σκέψης κλόνισε το γοητευτικό, ουχί και ρεαλιστικό, «στίγμα της αυτονομίας» … Διείδε πώς μόνο η συνεχής αλλαγή και αναπροσαρμογή προς τα πολιτικά δεδομένα της φθίνουσας δεκαετίας του ’70 και της ανατέλλουσας του ΄80, η αποδοχή του νέου ιδεο-συστήματος του Μεσσιανικού Σοσιαλισμού είναι η διέξοδος από τις βασανιστικές αναζητήσεις των «αιρετικών».
Εκεί στα γραφεία της «Σοσιαλιστικής Πορείας» στο τέρμα της οδού Ακαδημίας, ηχούσε παράδοξα στα ώτα του νεαρού Πέτρου Ευθυμίου η ηχώ: «Η ουσία της πολιτικής είναι η δημόσια συζήτηση και θα πρέπει να υπάρχει κάτι με το οποίο να μπορείς να συζητάς, να συνδιαλέγεσαι». Προς τι η βάσανος των αναζητήσεων; Η τοποθέτηση πάνω σε ορισμένα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, όταν το ιδεο-σύστημα του Μεσσιανικού Σοσιαλισμού, είτε στην λεωφόρο Πανεπιστημίου 57 και ακολούθως στην ιστορική Χαριλάου Τρικούπη 50, έδινε «ασφαλείς» θεωρήσεις στις αναζητήσεις της εποχής αρκεί να εξορκίσεις το «στίγμα της αυτονομίας», να απεμπολήσεις την ελευθερία του «αιρετικού».
Άλλωστε ο νεαρός φιλόλογος Πέτρος Ευθυμίου στο άλμα από την Ελευθερία του «αιρετικού» στον ρεαλισμό των πολιτικών δεδομένων των αρχών της δεκαετίας του ’80 είχε εν διανοία και την ποιητική προτροπή
«Κάποιος πρέπει να επιστατήσει, όμως κάποιος που να ‘χει γενναία καρδιά…»
Στο άλμα αυτό ο Πέτρος Ευθυμίου κάτω από την επήρεια του «πομπού ιδεολογίας», ως προβάλλεται, Κώστα Λαλιώτη, εντάσσεται στην «ιδεολογική ομάδα» του τελευταίου και εναρμονίζεται με την προσπάθειά της να ελέγξει την πολιτική γλώσσα.
Παρακολουθεί, άλλοτε ενεργά, άλλοτε με την τήρηση αποστάσεων ασφαλείας, τις διακυμάνσεις των πατερναλιστικών σχέσεων «μίσους και πάθους» Ανδρέα Παπανδρέου – Κώστα Λαλιώτη και στη συνέχεια του τελευταίου με τον Κώστα Σημίτη, ενώ ταυτοχρόνως υποβοηθούσης και της επαγγελματικής σχέσης με τον «Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη», ο Πέτρος Ευθυμίου, οδεύει προς τη βαθμιαία απεξάρτησή του από το άλλοτε «Θείο Βρέφος» του ΠΑΣΟΚ.
Η ηγετική μεταλλαγή στο ΠΑΣΟΚ, κληρονομικώ δικαιώματι, ολίγον πριν από τις εκλογές του Μαρτίου 2004, είναι για τον Πέτρο Ευθυμίου περίοδος ανιχνεύσεων και στάθμισης των προθέσεων της νέας ηγεσίας του Κινήματος.
Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα -αναμενόμενο άλλωστε- και την έμμεση ή άμεση κριτική που δέχεται από έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα οποία είτε κατά παράδοση συμπλέουν με τη «Δημοκρατική Παράταξη» είτε κατά βλέψη προσδοκώμενων ωφελημάτων, τηρεί επιφυλακτική στάση έναντι όσων διατηρούν ή διατείνονται ότι διατηρούν σχέσεις με τα συγκεκριμένα ΜΜΕ.
Η θεωρία της «Δεξιάς παρένθεσης», που προς στιγμή βαυκάλισε κύκλους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την πάροδο του χρόνου δεν επαληθεύεται και επομένως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει αναπροσανατολισμούς στους στόχους του και την ανασύσταση «συμμαχιών» είτε σε επίπεδο κομματικών σχηματισμών είτε σε επίπεδο επικοινωνιών και ΜΜΕ.
Στο πλαίσιο αυτών των επαναπροσανατολισμών της τακτικής του κ. Παπανδρέου και η ανάδειξη του Πέτρου Ευθυμίου, στον ρόλο του εκπροσώπου Τύπου του Κινήματος. Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα καταδείξει αν η «τακτική της γέφυρας» προς κριτικά ΜΜΕ που επέλεξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του Πέτρου Ευθυμίου θα δικαιωθεί.
Επιβλητικός και θεωρητικός το δέμας ο νέος εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, -στοιχείο αναγκαίο την εποχή της Εικόνας- και χωρίς τη βαριά «βαλίτσα της Ιδεολογίας», που την εγκατάλειψε πριν από χρόνους πολλούς στα ταπεινά γραφεία της «Σοσιαλιστικής Πορείας», αναλαμβάνει να εκλαϊκεύσει τη «ρεάλ πολιτίκ» του νέου ΠΑΣΟΚ. Να την καταστήσει ελκυστική και πειστική ότι έχει πρακτικό αντίκρισμα για τον πολίτη. Και μάλιστα σε μία περίοδο όπου πολλοί άνθρωποι τις «προτεινόμενες πολιτικές» τις φοβούνται και τις απεχθάνονται ως κατασκευάσματα της Εξουσίας.
Ο Πέτρος Ευθυμίου αναλαμβάνει να διαχύσει τη «ρεαλιστική πολιτική» του ΠΑΣΟΚ των Επιγόνων, σε μία περίοδο όπου εξ αιτίας της συγκέντρωσης της Εξουσίας, σε κόμματα και αρχηγούς, το κριτικό πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την ευγλωττία του «καταραμένου» Προυντόν, ασκεί γοητεία και θα συνεχίσει να είναι απαραίτητο στον επιφυλακτικό σημερινό πολίτη:
• «Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σου φτιάχνουν τους νόμους, να σε ρυθμίζουν, να σου βάζουν ετικέτες, να σου κάνουν κήρυγμα… να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση ούτε την αρετή να το κάνουν…».