Εξωτερική πολιτική: Αδράνεια και ξερό ψωμί…
Δεν είναι γενικώς αποτέλεσμα μιας πολιτικής αδυναμίας η χαμηλή παραγωγικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα πεδία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και στο ζήτημα της Κύπρου. Από το 1996 έχει γίνει μία κεντρική ΕΠΙΛΟΓΗ με την οποία η Αθήνα έχει αυτοπροσδιορισθεί σε ρόλο παίκτη που κινείται στη λογική της… ενεργητικής αδράνειας. Οι πολιτικές ηγεσίες την τελευταία δεκαετία ασκήθηκαν στο να περιμένουν. Να περιμένουν τι; Προφανώς κάποια μελλοντική συγκυρία, που θα «έξυνε» εντός κάποιας «νέας πραγματικότητας» και τα προβλήματα στο Αιγαίο και την υπόθεση της Κύπρου. Έως ότου έρθει αυτή η μαγική συγκυρία, οι ελληνικές ηγεσίες θα παριστάνουν ότι «κινούνται» διπλωματικά στη διεθνή σκηνή (πρωτίστως στην ευρωπαϊκή), ενώ ο στόχος θα είναι να μη διαταραχθεί το σκηνικό της αδράνειάς (τους) ώστε καμιά από τις μεγάλες υποθέσεις της εξωτερικής πολιτικής να μην «πειραχθεί».
Συνεπώς δεν είναι τυχαίο το ότι αυτά που αποφασίστηκαν για «τιμωρία» της Τουρκίας στις Βρυξέλλες (11/12/06) εμφανίστηκαν ως «ικανοποιητικά» αποτελέσματα της ελληνικής διπλωματικής δραστηριότητας συνεργαζόμενης με τη Λευκωσία. Αληθώς χαίρεται η Αθήνα, αφού στην Ευρωπαϊκή Ένωση δόθηκε στην Άγκυρα η δυνατότητα να ΜΗΝ αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς να πάθει ΤΙΠΟΤΕ εξαιτίας αυτού η Ελλάδα. Ουσιαστικώς όλα έμειναν για την Αθήνα ΑΚΙΝΗΤΑ ενώ και ο «σκληρός» Τάσσος Παπαδόπουλος υποχρεώθηκε κι αυτός να ακολουθήσει τελικώς το αθηναϊκό «μοντέλο»: Την τρώμε, αλλά δηλώνουμε πως πολύ χαιρόμαστε, διότι αποφύγαμε «τα χειρότερα»…
Για να περνούν όλα αυτά στην ελληνική κοινή γνώμη ως καλά και φυσιολογικά αποτελέσματα μιας «ψύχραιμης» και «συνετούς» εξωτερικής πολιτικής, για να προβάλλεται επιτυχώς το ΤΙΠΟΤΕ ως κέρδος το «όλον σύστημα» («γαλάζιοι», «πράσινοι» και λοιποί συγγενείς τους…) έχει σχηματίσει το απαραίτητο μπλοκ. Και στο «περιβάλλον» του σημερινού πρωθυπουργού και στο υπουργείο Εξωτερικών (υπουργός, εκπρόσωπος κ.ά.) και στις Βρυξέλλες (ελληνική μόνιμη αντιπροσωπεία) και στα ΜΜΕ προβάλλεται η ΑΚΙΝΗΣΙΑ ως πολιτική, οι καρπαζιές ως «ψιλή βροχή» ή ως φιλικό χτύπημα στην πλάτη και βεβαίως «μετά βδελυγμίας» απορρίπτεται ως τύπος πολιτικού ηγέτη ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
Τώρα η ελληνική κυβέρνηση (και η αξιωματική αντιπολίτευση) ελπίζουν βάσιμα σ’ ένα ήσυχο 2007 στον τομέα των ελληνοευρωτουρκικών σχέσεων. Έως το 2009 οπότε η ΕΕ θα ελέγξει για τρίτη φορά το πώς τα πάει ενταξιακώς η Άγκυρα… Έχουμε καιρό, δόξα τω Θεώ, ακινησία, και ξερό ψωμί. Εκτός κι αν ταράζει τον ύπνο της Αθήνας καμία τουρκική έκτακτη «αγαρμπίλα» στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο. Και κατ’ αρχάς δεν χρειάζεται να «μπλέξουμε» με επίσκεψη Καραμανλή στην Άγκυρα και με επίσκεψη Γκιουλ στην Αθήνα (και στη Θράκη). Διότι ποτέ δεν ξέρεις τι «φασούλι» κακό μπορεί να σου βγει από τέτοιες βίζιτες, έστω και λόγω απλής αδεξιότητας κάποιου ανόητου πολιτικού παράγοντα. Αδράνεια, η καλύτερη φίλη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Είναι ευχαριστημένος προσωπικά ο Κ. Καραμανλής από τις τελευταίες εξελίξεις στις Βρυξέλλες; Φαίνεται πως ναι, είναι. Όχι διότι συμμερίζεται την αντιπάθεια που τρέφουν γύρω του ποικίλοι παράγοντες για τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, όχι διότι δεν θεωρεί σπουδαία υπόθεση να είναι η Κυπριακή Δημοκρατία μέρος της ΕΕ, αλλά διότι συμμερίζεται τη θεωρία (Σημίτη, Γεωργάκη, Μολυβιάτη) για άμεση ανάγκη αποφυγής σοβαρής «κόντρας» με την Τουρκία, σε οποιοδήποτε μέτωπο. Ο Καραμανλής συμπαθεί τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά δέχεται ότι (και) σήμερα η μία «ενεργητική αδράνεια» είναι καλύτερη από αναθεώρηση εξωτερικής πολιτικής – μια αναθεώρηση που φυσικά θα έπρεπε να σπάσει τη «δημιουργική ακινησία» της Αθήνας και θα απαιτούσε απ’ την ελληνική διπλωματία «επιθετικό παιχνίδι» και τέλος της υπνηλίας. Κακά τα ψέματα, οι φοβίες που είχε ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής στα ελληνοτουρκικά, λόγω της δραματικής (και εθνικά τραυματικής) εμπειρίας του 1974 έχουν ριζώσει και στο μυαλό ουκ ολίγων πολιτικών επιγόνων. Και επιπλέον οι φοβίες αυτές ήρθαν «γάντι» το 1996 στην κυβέρνηση Κ. Σημίτη, που από τότε κατάφερε να τις μετατρέψει σε «στρατηγική» πολιτική άποψη που στο σύνολό της σχεδόν παρέλαβε και υιοθέτησε η ηγεσία Κ. Καραμανλή.