«Σικάγο μπόις» κατά Λαϊκής Δεξιάς και τούμπαλιν με θεατή το Μέγαρο Μαξίμου!

• Ευαισθησία, και δη αυξημένη, στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων.

• Κοινωνική ευαισθησία και αρωγή προς τις χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις.

• Χρηστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος.

• Κυριαρχία της κοινωνικής ηθικής στην ενάσκηση της εξουσίας.

Ο κ. Αλογοσκούφης, εκφραστής εν πολλοίς των οικονομικών ιδεών του Μίλτον Φρίμαν, ομνύει πίστη στην κυριαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, και μάλιστα του πολυεθνικού, την άνευ φραγμών διακίνηση της οικονομίας της Αγοράς, ενώ αποστρέφει τους οφθαλμούς του από την επιδείνωση, έως εξαθλίωση, του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ελλήνων εργαζομένων.

Ο κ. Σουφλιάς, γνήσιο τέκνο του ελληνικού συντηρητικού χώρου, γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής οικονομίας και ειδικότερα οι τομείς στρατηγικού ενδιαφέροντος για την καθόλου οικονομική ανάπτυξη, ετέθησαν υπό κρατικό έλεγχο και αποτέλεσαν το όχημα της οικονομικής προόδου της χώρας.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας διακινείται στη διαχείριση της οικονομικής πολιτικής, στο πλαίσιο θεωριών που τυγχάνουν μεν αρωγής στις αίθουσες διδασκαλίας της «Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου», αλλά δεν τυγχάνουν ευδοκίμησης στο ταμείο του έλληνα μικροεπιχειρηματία, ο οποίος αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας.

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, πέραν του «πατριωτισμού» να υπερασπισθεί το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας του οποίου είναι γεννήτωρ, σταθμίζει ότι η άνευ όρων και προϋποθέσεων παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο πολυεθνικό κεφάλαιο -αμφιβόλου εμπιστοσύνης και απόδοσης- αποκόπτει τη Συντηρητική Παράταξη από τις ρίζες της, τη Λαϊκή Δεξιά, και τις παρυφές του Κεντρώου χώρου -εύρος το οποίο δημιουργεί τις κυβερνητικές πλειοψηφίες- και οδηγεί με σχετική βεβαιότητα στην απώλεια της εξουσίας.

Η Συντηρητική Παράταξη και εντεύθεν και η Νέα Δημοκρατία στη Μετα-Καραμανλική εποχή διακινήθηκε μεταξύ δύο εννοιών του «Φιλελευθερισμού».

Η μία ήταν σχεδόν συνώνυμη με τον άκρατο καπιταλισμό, την οικονομία της Αγοράς. Η άλλη απηχούσε τη «Λαϊκή Δεξιά» και διέθετε περισσότερο πολιτική και πολιτιστική χροιά. Η ατομική ελευθερία χρειάζεται να μεγιστοποιηθεί, αλλά οι ελευθερίες του συνόλου μπορούν να περιοριστούν με την επίκληση των «αναπαλλοτρίωτων» ελευθεριών των ολίγων. Στο πλαίσιο αυτό η «Λαϊκή Δεξιά», ως εξουσία έθεσε κάποιους περιορισμούς στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Αλλά επίσης και οι αστικές ελευθερίες απαιτούσαν ειδική προστασία τόσο εναντίον των παραβιάσεων της ελεύθερης επιχειρηματικότητας όσο και των δημοκρατικών πολιτικών δικαιωμάτων.

Το ιδεολογικό πλαίσιο της «Λαϊκής Δεξιάς» διαμορφώθηκε, στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων και τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, κάτω από την επίδραση του ευρωπαϊκού και στη συνέχεια του αμερικανικού «φιλελευθερισμού», υπό τη σκέπη όμως των «εγγυητών της νομιμότητας» εκτελεστικών οργάνων, ενώ στον τομέα της οικονομίας από τα αντίστοιχα «πλάνα» που εφαρμόζονταν στις χώρες του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού»!

Το ιδεολογικό μόρφωμα της Συντηρητικής Παράταξης, τη Μετα-Καραμανλική Περίοδο, την εποχή δηλαδή των Επιγόνων, διακινήθηκε από τον «Νεοφιλελευθερισμό» έως τον «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό», και οι αντιπροσωπευτικές μορφές έκφρασης της πολιτικής της σκέψης ήσαν μάλλον νεφελώδεις!

Αυτό το «ιδεολογικό νεφέλωμα» συνεχίζεται και επί Κ. Καραμανλή του Νεότερου, σε σημείο ώστε να μην έχει εφαρμογή η αρχή:

• Οι ιδεολογίες είναι οι διευθετήσεις της πολιτικής σκέψης που ρίχνουν φως στις κεντρικές ιδέες, τις προφανείς υποθέσεις και τις μη δεδηλωμένες προκαταλήψεις, οι οποίες στη συνέχεια καθοδηγούν την πολιτική συμπεριφορά…».

Παράλληλα το «Ιδεολογικό Νεφέλωμα» που επικρατεί στη «Νέα Δημοκρατία» των Επιγόνων τη στερεί ως πολιτικό οργανισμό από την ιδεολογία, η οποία αποτελεί είδος πολιτικής σκέψης και διαθέτει επιρροή στο εκλογικό σώμα. Προσφέρει τα πλαίσια λήψης αποφάσεων, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική δράση και αποτελεσματικότητα.

Τέλος, ο «Εστετισμός» του σημερινού πόλου εξουσίας στην κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας», που οριοθετείται στο Μέγαρο Μαξίμου, και η υποβόσκουσα διαρκής απαμφισβήτηση της «ηγετικής ομάδας» προς την παραδοσιακή «Λαϊκή Δεξιά» και της τελευταίας προς τους μοχλούς της πρώτης, και μάλιστα υπό το αμήχανο βλέμμα των ενοίκων του πρωθυπουργικού Μεγάρου, οι οποίοι ως φαίνεται βρίσκονται σε αδυναμία κατανόησης και επιβολής των ισορροπιών στο κυβερνητικό στρατόπεδο, οδηγεί σε μια βαθμιαία αναποτελεσματικότητα το Κυβερνάν!