Η κρυφή σχέση του Καραμανλή με την κοινωνία
Όλα αυτά όμως συμβαίνουν σε ένα σκηνικό ομαλότητας, ηρεμίας και σχεδόν συνεννόησης, κάτι που καθιστά τις κινητοποιήσεις μέρος του συστήματος όπου ζούμε άρα τις αποδυναμώνει από το στοιχείο της ρήξης και αντιπαράθεσης που οφείλουν να έχουν. Αν κάτι έχει καταφέρει η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή ως κυβέρνηση είναι να διεισδύσει αποτελεσματικά στην κοινωνία και να ανακαλύψει κώδικες και γλώσσα επαφής με στρώματα εχθρικά έως τώρα γι’ αυτήν. Αυτό δεν είναι μικρή υπόθεση. Είναι μεγάλο κατόρθωμα, αν και πρέπει κανείς να παραδεχθεί εδώ ότι ο δρόμος για τη ΝΔ άνοιξε από την πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, πολιτική που αποξένωσε γρήγορα το ΠΑΣΟΚ από παραδοσιακά φιλικές του κοινωνικά δυνάμεις.
Εκεί, την κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε η επικοινωνιακή ικανότητα Καραμανλή να προσεγγίσει τις δυνάμεις αυτές και να τους μιλήσει στη γλώσσα τους με ειλικρίνεια: «Δεν είμαι δικός σας αλλά είμαι ένας από σας, δεν μπορώ να σας υποσχεθώ τα πάντα αλλά θα σας λέω αλήθεια τι μπορώ να κάνω και τι όχι», ενώ συγχρόνως λειτουργούσε ως ιδιότυπο πολιτικό πλυντήριο για το κόμμα του: «Δεν (θα) είναι πια η ΝΔ αυτό που νομίζετε και θυμάστε, εγώ θα υπερβώ τα σχήματα Δεξιά – Αριστερά θα προχωράμε όλοι μαζί». Αν ρωτήσει κανείς τι απ’ όλα αυτά τηρήθηκε με αποτέλεσμα ο κόσμος να κινείται σε κλίμα ηρεμίας και συναίνεσης, η απάντηση θα είναι όλα εν μέρει είχαν βάση και δόση αλήθειας. Ασφαλώς υπήρξαν παρεκκλίσεις, αλλά ο Καραμανλής εξακολουθεί να περνάει στον κόσμο και να γίνεται πιστευτός, έχοντας συγχρόνως σημαντικά ποσοστά διείσδυσης σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Αριστεράς.
Έτσι είναι φανερό ότι στις διαδηλώσεις και μαζικές απεργίες δεν υπάρχει ο άγριος διεκδικητισμός, η ακραία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, η ανάδυση και ανάδειξη του ταξικού χαρακτήρα της αντιπαράθεσης, αλλά μια υποτονική συναινετικότητα, μάλλον απογοητευτική για όσους περίμεναν άλλου είδους αναμετρήσεις με την κυβέρνηση. Εδώ παρεμβαίνει με καθοριστικό τρόπο ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που παραμένει «κρύα» ως προς τη σχέση της με τον κόσμο.
Αν κάτι περίμενε με προσδοκία ο κόσμος που είχε αποξενωθεί από τον τρόπο και το περιεχόμενο της διακυβέρνησης Σημίτη ήταν η αποκατάσταση της «ψυχικής επαφής» με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που έμοιαζε να είναι σε θέση να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Έμοιαζε αλλά δεν μπορούσε. Οι προτεραιότητές του, κινούμενες όλες στο πεδίο του ευρύτερου πολιτικού φιλελευθερισμού, δεν είχαν καμιά προσέγγιση στις ανάγκες του κόσμου που είχε νιώσει ότι εγκαταλείφθηκε πολιτικά και κοινωνικά από «το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη». Οι πρόσφατες κινήσεις του Γ. Α. Παπανδρέου, με την αναδιάταξη δυνάμεων και προσώπων στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ, ίσως το κατευθύνουν διαφορετικά και αναθερμάνουν τη σχέση με τον κόσμο.
Πάντως είναι σωστή η γραμμή της μη ταύτισης με κάθε είδους συγκέντρωση, απεργία, διεκδίκηση, στον βαθμό που το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας δεν πρέπει να μοιάζει με φορέα διεκδικήσεων ούτε να συμφωνεί με όλους όσοι ζητούν οτιδήποτε, αλλά να έχει θέσεις για τα μείζονος σημασίας θέματα. Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εκεί, και όχι αν θα συμπαρασταθεί σε καταλήψεις και απεργίες.