Επικαιρότητα
1 Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Ρίγα αποτελεί μια ακόμη νίκη των ΗΠΑ σε πολιτικό επίπεδο και επιβεβαίωσε την ανυπαρξία ενιαίας εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Η μοναδική απόφαση των ηγετών των κρατών-μελών ήταν η συμφωνία τους (ομόφωνη) για την επ’ αόριστο παραμονή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Αυτή ήταν και η βασική επιδίωξη των ΗΠΑ. Και την πέτυχαν ομόφωνα. Στη σύνοδο της Ρίγας φάνηκε ξεκάθαρα ότι κανένας από τους συμμετέχοντες ηγέτες δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον Πρόεδρο Μπους και να του προσθέσει προβλήματα, μετά την πικρή ήττα του κόμματός του στις επαναληπτικές εκλογές του περασμένου μήνα. Τα ΜΜΕ της Ευρώπης έκαναν λόγο για «αποτυχημένη Σύνοδο Κορυφής στη Ρίγα». Και τούτο γιατί παρουσιάστηκε κάποια διάσταση απόψεων, καθόσον αφορά τον αριθμό των στρατιωτών που θα πρέπει να διαθέσουν τα κράτη-μέλη για την ενίσχυση της δύναμης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Αυτό όμως ήταν μια λεπτομέρεια, χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα. Μια διαφωνία για την «τιμή των όπλων». Μια ευκαιρία για τους ηγέτες των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών να δείξουν ότι τάχα έχουν δική τους άποψη! Τη συνέχιση της ενίσχυσης της αμερικανικής κατοχής από τις χώρες του ΝΑΤΟ, που επιδίωκαν οι ΗΠΑ, την πήραν και μάλιστα ομόφωνα. Τώρα αν θα πάνε 100 ή 200 γάλλοι ή γερμανοί στρατιώτες παραπάνω στο Αφγανιστάν δεν ήταν το πρόβλημα. Περί «όνου σκιάς» οι τάχα διαφωνίες. Εκείνο που φάνηκε ξεκάθαρα στη σύνοδο της Ρίγας είναι η πλήρης αδυναμίας της ΕΕ ως πολιτικής οντότητας να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στα προβλήματα της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν κ.λπ.). Και ακολουθεί και στηρίζει τις όποιες επιλογές της Ουάσινγκτον. Στο θέμα αυτό θα συμφωνήσουμε ότι για την ΕΕ η Σύνοδος Κορυφής της Ρίγας υπήρξε αποτυχημένη. Το επόμενο βήμα της ηγεσίας των ΗΠΑ κατά πάσα πιθανότητα θα επικεντρωθεί στην προσπάθεια να μετακυλίσουν τα βάρη της εισβολής τους στο Ιράκ στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ. Ήδη η άποψη για αποστολή ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στο Ιράκ άρχισε να ακούγεται συχνά στις ΗΠΑ. Οι «ηγέτες» λοιπόν των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών ας είναι έτοιμοι για άλλη μια ταπείνωση. Θα μου πείτε «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια»!
2 Στις εκλογές της 3-12-2006 στη Βενεζουέλα επανεξελέγη με άνετη πλειοψηφία ο ήδη Πρόεδρος της χώρας αυτής και γνωστός πολέμιος της πολιτικής των ΗΠΑ και του πολυεθνικού κεφαλαίου Ούγκο Τσάβες. Οι σοσιαλιστές και οι αριστεροί υποψήφιοι Πρόεδροι σάρωσαν στις εκλογές στα κράτη της Νότιας Αμερικής που έγιναν την τελευταία χρονιά. Η Λατινική Αμερική παίρνει την ανάπτυξή της στα χέρια της, μακριά από την καθοδήγηση των ΗΠΑ και την καθυπόταξη στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα έσπειρε και τώρα άρχισε η συγκομιδή σε όλα τα κράτη της Ν. Αμερικής. Τον Δεκέμβρη του 2005 άρχισε η μεγάλη ανατροπή. Στη Βολιβία εξελέγη για πρώτη φορά Πρόεδρος της χώρας ο Ινδιάνος Ίβο Μοράλες. Τον Ιανουάριο του 2006 στη Χιλή εξελέγη Πρόεδρος η μετριοπαθής σοσιαλίστρια Μισέλ Μπασελέ, που είναι και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της βασανισμένης χώρας του αδικοχαμένου Αλιέντε. Τον Ιούνιο του 2006 στις προεδρικές εκλογές στο Περού Πρόεδρος εξελέγη ο Άλαν Γκαρσία, με κεντρώες θέσεις, που νίκησε στον δεύτερο γύρο τον αντίπαλο του δεξιό και εθνικιστή Ολάντα Χουμάλα. Ο Νοέμβριος του 2006 έφερε στην εξουσία δύο γνήσια αριστερούς ηγέτες, με αγωνιστικό παρελθόν. Στις 5 Νοεμβρίου στις προεδρικές εκλογές στη Νικαράγουα εξελέγη Πρόεδρος ο ηγέτης των Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα και στις 26 Νοεμβρίου ο αριστερός Ραφαέλ Κορία κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στον Ισημερινό! Ενώ στις εκλογές στη Βραζιλία (Οκτώβριος 2006) κέρδισε την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα ο γνωστός κεντροαριστερός Λουίς Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίβλα. Και ο κύκλος έκλεισε με την επανεκλογή τον Ούγκο Τσάβες. Μόνον στις προεδρικές εκλογές του Μεξικού κατάφερε με μεθοδεύσεις να εκλεγεί δεξιός Πρόεδρος, φιλικά προσκείμενος στον Μπους και στα κελεύσματα της Ουάσινγκτον. Έτσι τώρα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής αποχαιρέτησαν τον Πλανητάρχη και αυτονομήθηκαν από τις ΗΠΑ, όπως ακριβώς και οι περισσότερες χώρες της Ασίας. Αυτήν τη στιγμή οι μόνοι «πρόθυμοι» υπήκοοι του πλανητάρχη είναι οι ηγέτες της ΕΕ. Η πολιτική ισχύς των ΗΠΑ «ξοδεύτηκε» αφειδώς από τον Πρόεδρο Μπους, με ρυθμό υπερκατανάλωσης. Αν η ΕΕ αποκτήσει και αυτή ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, τότε ο πλανητάρχης θα μείνει με την ισχύ των όπλων του, έχοντας απέναντί του όλους τους πολίτες του πλανήτη μας. Ποιος ηγέτης κατάφερε όμως να επιβληθεί με την ισχύ των όπλων του και μόνον;