Επικαιρότητα

1Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το δράμα των λαθρομεταναστών από τις φτωχές ασιατικές χώρες. Μεταφορά με σαπιοκάραβα αντί υπέρογκου τιμήματος, χωρίς καμιά ασφάλεια για το ταξίδι, πνιγμοί και εξαθλίωση αν κατάφερναν να φτάσουν στην όποια ευρωπαϊκή χώρα του ονείρου τους. Ατζέντηδες που εισέπρατταν τεράστια ποσά για μια μεταφορά από τις ακτές της Τουρκίας μέχρι την Ελλάδα ή την Ιταλία. Η κάθοδος των μυρίων εξαθλιωμένων. Αυτοί οι σύγχρονοι εκμεταλλευτές της εξαθλίωσης και της ανθρώπινης δυστυχίας, αφού εξάντλησαν τα περιθώρια κέρδους με τη μεταφορά λαθρομεταναστών από την Ασία, μετέφεραν τη δραστηριότητά τους στην Αφρική. Ξεσηκώνουν τους δυστυχείς Αφρικανούς για λαθραία μετανάστευση στην Ευρώπη. Κέντρο τους η Σενεγάλη και προορισμός τα Κανάρια Νησιά και από εκεί η Ισπανία και η Γαλλία. Το 2005 υπολογίζεται ότι έφτασαν σώοι στα Κανάρια 4.715 Αφρικανοί και πολλοί άλλοι πνίγηκαν κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους με βάρκες (πιρόγες) ή πέθαναν από πείνα ή κάποια αρρώστια. Διάρκεια ταξιδιού 15 μέρες μέσα στις πιρόγες, όπου στοιβάζονται 150 άτομα, ενώ η χωρητικότητα του πλεούμενου είναι μόνο για 50 άτομα! Φέτος, μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, οι λαθρομετανάστες έφτασαν στις 19.000 και οι αφίξεις συνεχίζονται.

Για τους «εκμεταλλευτές λαθρομεταναστών» οι δουλειές πάνε καλά. Έχουν παρασυρθεί στο «ευρωπαϊκό όνειρο» χιλιάδες Αφρικανοί από τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία, το Μάλι, τη Γουινέα, την Γκάμπια και άλλες φτωχές χώρες της Αφρικής. Πολλοί θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ευρώπη, αλλά δεν επαρκούν τα μεταφορικά μέσα. Γράφονται στη «λίστα αναμονής» και περιμένουν τη σειρά τους για τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Πολλοί βέβαια δεν προλαβαίνουν. Υπολογίζεται ότι φέτος έχουν χάσει μέχρι τώρα τη ζωή τους πάνω από 5.000 Αφρικανοί, προσπαθώντας να φτάσουν στα Κανάρια Νησιά από λιμάνια της Σενεγάλης (απόσταση περίπου 1.300 ναυτικά μίλια). Οι περισσότεροι κάτοικοι των φτωχών χωρών της Ασίας και της Αφρικής είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, τους συγγενείς και φίλους τους και το γνώριμο περιβάλλον όπου ζουν και έχουν ανατραφεί, για να βρεθούν στο ευρωπαϊκό εχθρικό περιβάλλον, χωρίς οικογένεια, συγγενείς και φίλους, χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα και με αβεβαιότητα αν θα καταφέρουν να βρουν μια δουλειά με ανθρώπινους όρους απασχόλησης και με αμοιβή που να τους εξασφαλίζει την καλύτερη διαβίωσή τους. Ίσως θα έπρεπε τα πλούσια κράτη να εντείνουν τις προσπάθειες για μια επιτόπια ανάπτυξη αυτών των χωρών.

2 Και καθώς μιλάμε για την Αφρική, ας δούμε και ένα άλλο πρόβλημα αυτής της ταλαίπωρης ηπείρου. Είναι το πρόβλημα του Νταρφούρ, επαρχίας του ανατολικού Σουδάν. Μέχρι τώρα υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 200.000 κάτοικοι της επαρχίας αυτής έχουν χάσει τη ζωή τους από δολοφονίες, μαζικές εκτελέσεις ή από πείνα και ασθένειες που προκαλούνται από τις συνθήκες διαβίωσης στους πρόχειρους καταυλισμούς των προσφύγων και των αντιφρονούντων. Πολλοί μιλάνε για γενοκτονία με τον ατέλειωτο εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο Σουδάν. Περίπου 2,5 εκατομμύρια Σουδανοί έχουν υποχρεωθεί να ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς κάτω από συνθήκες τρόμου, πείνας, μεταδοτικών ασθενειών και γενικά εξαθλίωσης, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γι’ αυτούς τους δυστυχείς δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και προστασία. Μόνο απάνθρωπες, βάρβαρες συνθήκες διαβίωσης. Πραγματικά παιδιά ενός κατώτερου (ή ανύπαρκτου) Θεού. Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι στη συνέχιση αυτού του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου υπάρχει και «ξένος δάκτυλος».

Οι κακές δυτικές χώρες, οι εχθροί των μουσουλμάνων Αμερικανοί, η πρόσδεση του Σουδάν στο άρμα της Κίνας, η αδιαφορία του αραβικού κόσμου για το δράμα των κατοίκων του Νταρφούρ αναφέρονται ως βασικές αιτίες της συνέχισης του εμφυλίου πολέμου. Η κυβέρνηση του Σουδάν και όσοι έχουν συμφέροντα στην περιοχή και θέλουν να την καθυποτάξουν αρνούνται ακόμη και παρέμβαση του ΟΗΕ στο πρόβλημα του Νταρφούρ με τη λήψη μέτρων για κατάπαυση του πυρός ή για την αποστολή εκεί διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης. Παράλληλα, η κυβέρνηση του Σουδάν δηλώνει ότι θα μπορούσε να συζητήσει την προσωρινή παραμονή στην περιοχή ειρηνευτικής δύναμης που να αποτελείται μόνο από στρατιώτες της Αφρικανικής Ένωσης, ενώ θεωρεί ότι τυχόν αποστολή πολυμερούς (πολυεθνικής) ειρηνευτικής δύναμης ισοδυναμεί με εισβολή ξένων δυνάμεων, παρόμοια με εκείνη των αμερικανικών και βρετανικών δυνάμεων στο Ιράκ! Πρόκειται για καθαρό παραλογισμό. Βέβαια και οι δυτικές χώρες με τη συμπεριφορά τους είναι υπεύθυνες για τις ακραίες αυτές θέσεις που παίρνει η σουδανική κυβέρνηση. Γιατί άραγε η διεθνής κοινότητα τρέχει για προβλήματα περιοχών με περιορισμένο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον και λιγότερα ανθρώπινα θύματα και προσπερνάει αδιάφορη τη γενοκτονία στο Σουδάν; Στα πολυτεμαχισμένα Βαλκάνια (τέως Γιουγκοσλαβία) γιατί οι δυτικές δυνάμεις έτρεξαν να λύσουν τα προβλήματα και να δικαιώσουν αυτούς που τα προκάλεσαν και αδιαφορούν για το δράμα του Νταρφούρ; Ύποπτη αυτή η συμπεριφορά. Για σκεφτείτε πόση απανθρωπιά κρύβει!