Απόφοιτος της σχολής των «Κάθετων Διαχωρισμών»

Σαρξ εκ της σαρκός του «κομματικού καθεστώτος». Γνωρίζει ότι είναι «μακρύς ο δρόμος / γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας / το θυμωμένο Ποσειδώνα δε φοβάται…» Ελπίζει «Τέτοια στο δρόμο του ποτέ του δε θα βρει…», βεβαίως «αν μέν’ η σκέψις του υψηλή, αν εκλεκτή / συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα του αγγίζει…αν η ψυχή του δεν τους στήνει εμπρός του…»

Όμως μέρος και μέλος της κομματικής νομενκλατούρας θα παλέψει με τη διεγερμένη «κομματική παντογνωσία» και την αδηφάγο εξουσία, «σιντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια και εβένους / και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής / όσο μπορεί πιο άφθονα μυρωδικά κάθε λογής» ν’ αποκτήσει!

Οι πειρασμοί ελλοχεύουν στα ελληνικά κόμματα, εν οις και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία στο λυκαυγές του 21ου αιώνα παραμένουν αγκιστρωμένα στη λατρεία του «λενινιστικού οργανωτικού σχήματος» και θεωρούν τους πολίτες, οπαδούς, υπό την τρέχουσα ποδοσφαιρική έννοια του όρου, «μοναχικούς στρατιώτες σε μία αρένα γεμάτη σφαίρες» που έχουν τη «θεία επιταγή» να οδηγήσουν «δρόμο τον καλόν»!

Απορρίπτουν το «αξίωμα» της Κοινωνίας των Πολιτών ότι τα άτομα, οι πολίτες λειτουργούν μέσα σε ένα δεδομένο οικονομικό, πολιτιστικό και πολιτικό πλαίσιο και αποδέχονται θετικά τις τάσεις, κομματικές και μη, που στηρίζονται σε αξίες, δεοντολογία και ανιδιοτέλεια. Άλλωστε αυτά είναι τα συστατικά για την ομαλή λειτουργία οποιασδήποτε ανοικτής Κοινωνίας.

Ο νέος γραμματέας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως και οι προκάτοχοί του, διαχειρίζονται ως εκ του αρχηγικού μοντέλου των κομματικών οργανισμών που εκπροσωπούν ένα δοτό αξίωμα και μία δοτή εξουσία, ενώ πρo οφθαλμών έχουν τη μεσσιανική αρχηγική επιταγή, «ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού»!

Η δημοκρατική παιδεία παραμένει και για την ελληνική σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, terra incognita, ενώ στο πλαίσιο του Μεσσιανισμού -a la Craeca εκφράζεται με τη μορφή του αρχηγού – Μάγου-, τα πάντα (πρόγραμμα, δεσμεύσεις, επαγγελίες) παραπέμπονται να πραγματοποιηθούν στο μέλλον!

Καλούνται οι πολίτες να ζουν τον θλιβερό ρόλο των Καρυάτιδων, που βαστούν την οροφή πάνω στην οποία στο… μέλλον… κάποιοι θα πραγματοποιήσουν τα υπεσχημένα ή των άθλιων δούλων στη γαλέρα που, βουτηγμένοι ως τα γόνατα στη λάσπη, τραβούν κουπί με το σύνθημα στη σημαία τους: «Μελλοντική Πρόοδος»!

Στην περίπτωση αυτή ο Πολίτης είναι βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα διαλογισθεί όπως και ο ρώσος πολιτικός φιλόσοφος Αλεξάντερ Χέρτσεν:

«Ένας στόχος που είναι μακριά δεν είναι στόχος, είναι απάτη. Ένας στόχος πρέπει να είναι κοντά, πραγματοποιήσιμος στο εγγύς μέλλον. Κάθε εποχή, κάθε γενιά, κάθε ζωή είχε και έχει τις δικές της εμπειρίες και καθ’ οδόν νέα αιτήματα γεννιούνται, νέες μέθοδοι…»

Ο Νίκος Αθανασάκης, απόφοιτος της κομματικής σχολής των «Κάθετων Διαχωρισμών», του «Φωτός και του Σκότους», καλείται με αναπαλαιωμένα υλικά να οικοδομήσει μια οικοδομή σε ένα σεισμογενές περιβάλλον χωρίς αντισεισμικό κανονισμό! Μόνο, σχεδόν, εφόδιό του το Δόγμα το οποίο επιτάσσει «από τη μία πλευρά την αυτοκαταξίωση και από την άλλη τη δαιμονοποίηση του πολιτικού αντίπαλου. Η ιστορία συχνά παραποιείται ή και ανασκευάζεται ακόμη, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η κομματική σκοπιμότητα…».

Ήδη ο νέος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει σε μια εποχή όπου ο «κομματικός εγκέφαλος» βρίσκεται σε τρικυμία για το «δέον γενέσθαι» στην Παιδεία εν όψει της αναθεώρησης της σχετικής Συνταγματικής διάταξης.

Ο προβληματισμός κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στο καίριο αυτό θέμα θέτει εκτός σκέψης εκείνο το οποίο έχουν συλλάβει οι κεραίες του Πολίτη: «Το πραγματικό εμπόδιο για την ανάπτυξη ενός καλύτερου εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αγκύλωση σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις, σχετικά με τους στόχους και τη συμπεριφορά της εκπαίδευσης».

Το περίεργο, αλλά όχι και καινοφανές για την περίπτωση είναι ότι «λέγοντες και αντιλέγοντες», Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, νομοθετούν για την Παιδεία ομιλούν για την ανάγκη της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, χωρίς να έχουν εγκύψει στην ουσία του προβλήματος ή τουλάχιστον να έχουν καταφύγει στην εμπειρία των χωρών με υψηλό επίπεδο Παιδείας και στις τρεις βαθμίδες της. Υποπίπτουν, ηθελημένως ή όχι, στο σφάλμα να διασκελίζουν ότι:

• «Ολόκληρο το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μία σειρά τεχνασμάτων, μία παράσταση κουκλοθέατρου στο οποίο ο δάσκαλος, ο καθηγητής, κινεί τα νήματα και ο σπουδαστής δεν πρέπει να υποπτευθεί με ποιον τρόπο κινούνται αυτά…»

Ο Νίκος Αθανασάκης, μέρος και μέλος του «κομματικού καθεστώτος», συνεχίζει την κομματική του πορεία κατατρυχόμενος από το «Δόγμα». Αλλά κατά τη σοσιαλιστική αποστροφή «το δόγμα είναι συνδεδεμένο με την έννοια της αυθεντίας, τον ιδρυτή μίας σχολής ή ενός θρησκεύματος, αλλά όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με την ελευθερία της σκέψης, την ελεύθερη έρευνα…»