Δύο Ελλάδες: Η Αθήνα και η επαρχία…

Η επαρχία, με τη στυγερή δολοφονία πέντε νέων παιδιών, από ένα παιδί που ζούσε δίπλα τους, ήρθε να μας φωνάξει για τα δράματα που ζει και τις περισσότερες φορές καταφέρνει να τα σκεπάζει, όπως κάνει η γάτα με τα απορρίμματά της…

Η Αθήνα ζει στο παραμύθι της. Και ξαφνικά ξυπνάει απορημένη, μαθαίνοντας τα κακά νέα, ότι λίγα χιλιόμετρα πιο έξω μικροί μαθητές βιάζουν μια ξένη συμμαθήτριά τους, ότι λίγο πιο πάνω χάνεται ένας μικρός μαθητής και ενώ ήξεραν εκεί τι γινόταν κανένας δεν μίλαγε…

Έχεις την αίσθηση -μάλλον την… παραίσθηση- ότι ζεις σε ΔΥΟ Ελλάδες. Άλλα τα ήθη στη μία και άλλα στην άλλη… Ας αφήσουμε στην άκρη τις μάσκες και τα κροκοδείλια δάκρυα. Φταίμε εμείς που ζούμε στην Αθήνα… Που δεν κοιτάμε τι γίνεται έξω από την αυλή μας, τον δικό μας κόσμο… Χρειάζεται να αλλάξουν πολλά πράγματα. Να πάψει ο χωρικός να βλέπει σαν εχθρό τον Αθηναίο που πάει να του χαλάσει την ηρεμία του. Ο χωρικός που θεωρεί παιδιά του τα πρόβατά του και κοιμάται δίπλα στην αγελάδα του, με ζεστασιά τα χνώτα της… Έχει όμως και η επαρχία τις δικές της αμαρτίες. Και ευθύνες…

Και οι δύο πλευρές όμως έχουν ελαφρυντικά, έτσι όπως μεγάλωσε η Ελλάδα. Και συνεχίζει να λειτουργεί. Ευχή να μην ξαναζήσει ο τόπος αυτά τα δράματα που μέσα στον χρόνο που φεύγει ζήσαμε και όλοι πονέσαμε…

ΥΓ.: 1. Δάσκαλε, αργά θυμήθηκες τα κηρύγματα…
      2. Ποια κυρία, σύντροφος, λένε, κανόνιζε κάθε πρωί ποιος θα βγει στην τηλεόραση και σε ποιο κανάλι και ενδεχομένως όχι και χωρίς κάποια αμοιβή;