Έφυγε ένας αιρετικός εκδότης…
Τη Μετεμφυλιακή περίοδο, ως εκ της Πράξης διαφαίνεται, η πικρία για την Ήττα των Οραμάτων μετουσιώθηκε μέσω της Αυτογνωσίας σε μια βαθιά, οδυνηρή αυτοκριτική του Ανθρώπου της Αριστεράς.
Το Όραμα, τα Ιδανικά λαμπρύνονται ή αμαυρώνονται ως Πράξη από τα Μέσα και τους τρόπους που χρησιμοποιούνται για την υλοποίησή τους.
Ο «Άνθρωπος της Εθνικής Αντίστασης» στη μακρά επώδυνη Μετεμφυλιακή Περίοδο συνειδητοποίησε το Μείον την Εποχή της Ανάτασης. Το Δημοκρατικό Έλλειμμα στον κρίσιμο, τον αποφασιστικό τομέα της Ηγεσίας.
Ο αχός της Εθνικής Αντίστασης δεν διασάλπιζε μόνο την Αντίσταση στον Κατακτητή, την Εθνική Απελευθέρωση, διασάλπιζε την Κοινωνική Απελευθέρωση σε συνδυασμό με την Κυριαρχία των δημοκρατικών, ουσία και όχι τύποις, διαδικασιών σε κάθε φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής έκφανσης.
Η «καινούργια ιδέα» που συνεπήρε τον «Άνθρωπο της Αντίστασης» και που εναντιώθηκε σε κάθε μορφή κατεστημένης εξουσίας και υποταγής και η οποία βαθμιαία επέβαλε παντού, στην πόλη και στο χωριό, στο βουνό και στον κάμπο, την παρουσία της, αμφισβητούσε την «αρχή» ότι κάποιοι επιφορτίζονταν με την ευθύνη της απόλυτης ανάληψης των αποφάσεων και της δράσης και κάποιοι άλλοι, η μέγιστη πλειοψηφία, μόνο με την υπομονή να τους υφίστανται!
Ελάχιστα άτομα, προσμετρούμενα στα δάκτυλα ενός χεριού, ακόμη και αν περιβάλλονται από δημοκρατική νομιμότητα, δεν μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους στις μάζες χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις απόψεις των πολλών.
Η ύστερη αυτή Γνώση μεταβλήθηκε για τον «Άνθρωπο της Αντίστασης», τον «Άνθρωπο της Αριστεράς», σε μια διά βίου βασανιστική διαπίστωση και ανέτρεξε προς λύτρωσή του στην πέραν αμφισβήτησης διαχρονική αρχή ότι «Η Δημοκρατία είναι ένα έργο εμπιστοσύνης και μια πράξη τόλμης»!
Η Έμπνευση και η Πράξη του Κίτσου Τεγόπουλου, με τις διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται σε κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα, χρωματίζεται απ’ αυτά τα στοιχεία. Επένδυσε στη Γνώση, και όχι μόνο για την ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών του. Εγκυκλοπαιδιστής, με την κλασική έννοια που έδωσε στον όρο ο Γαλλικός Διαφωτισμός, ενέπνευσε ως Εκδότης και το δημιούργημά του, την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Κριτική σε κάθε κατεστημένη Εξουσία. Σεβασμός στις Δημοκρατικές Διαδικασίες.
Η εμφάνιση της «Ελευθεροτυπίας» στο εκδοτικό προσκήνιο αποτέλεσε τη δεκαετία του ’70 «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Ελλήσι δε μωρία», όμως μια Ελπίδα Αλλαγής- η προσδοκία της «Αντιδικτατορικής Αντίστασης»- στον χώρο τον εκδοτικό, αλλά και της δημοσιογραφικής γραφής. Χωρούν βεβαίως αντιρρήσεις, μέχρι του επιπέδου των επιφυλάξεων, αν η «Ε», ως νέα σχολή, πορεύτηκε χωρίς αποκλίσεις από τις προγραμματικές διακηρύξεις της.
Το δημιούργημα του Κίτσου Τεγόπουλου τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της διαπλοκής, Εξουσίας και Εκδοτών, και της εκείθεν προερχόμενης συναλλαγής!
Η Εφημερίδα, με το πείραμα «Ε», καταβλήθηκε προσπάθεια να διακινηθεί εκτός της γνωστής τροχιάς «ή υπουργό με κάνεις ή εφημερίδα βγάζω», όπερ στην εποχή μας μεταγλωττίζεται «ή δημόσια έργα και προμήθειες παίρνω ή εφημερίδα βγάζω»!
Βεβαίως στη διαδρομή του χρόνου και σε κοινωνικό επίπεδο η Έμπνευση του Κίτσου Τεγόπουλου υπέστη επιδράσεις. Οι ραγδαίες διεθνοπολιτικές, οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις, ανέτρεψαν πολλές από τις δρομολογημένες αρχές και μετέβαλαν ριζικά τη νομιμότητα ορισμένων κοινωνικών λειτουργιών, κυρίως τους ρόλους του εκδότη και του δημοσιογράφου, σε σημείο ώστε ακόμη και να τους απειλήσουν, σε ορισμένες περιπτώσεις, ότι θα τους καταδικάσουν σε βαθιά γηρατειά!
Στην εποχή της Πληροφορικής, όπου οι σύγχρονες τεχνικές της επικοινωνίας μεταδίδουν σε πραγματικό χρόνο εικόνες και ήχους και κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτρέπουν στον ανώνυμο πολίτη τη συμμετοχή και την άσκηση κριτικής στα εξελισσόμενα και μεταδιδόμενα, ο ρόλος του γραπτού Τύπου διαφοροποιείται.
Ο ρόλος του δημοσιογράφου, του ρεπόρτερ, βρίσκεται υποτιμημένος, σε σημείο να θεωρείται υποδεέστερος, ενώ αυτός του σχολιαστή, ο οποίος εμβαθύνει στα γεγονότα για να τα συσχετίσει, να τα ερμηνεύσει και να τα αναλύσει, φαίνεται ιδιαίτερα ενισχυμένος, σε σημείο που να αποκτά την πρωτοκαθεδρία στη δημοσιογραφική έκφραση.
Η νέα αυτή πραγματικότητα ενωρίς ενσωματώθηκε στις «προγραμματικές αρχές» της «Ε» και η εφημερίδα επέλεξε τον δρόμο να διαπλέξει την ειδησεογραφία με την αναλυτική σχολιογραφία.
Και υπό την έννοια αυτή ο Κίτσος Τεγόπουλος υπήρξε πρωτοπόρος αλλά και ο τελευταίος των Εκδοτών, με το ουσιαστικό περιεχόμενο του όρου.