«ΤΟ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ ΡΑΤΣΑΣ (Θ΄)

Μία η ώρα τής νυκτός
κι η φύσις ησυχάζει,
πλήν, καλλικέλαδος αηδών
κλαίει κι αναστενάζει.

Πηδά εδώ, πηδά εκεί
καί τήν εσπέρα πλήττει
ο ήχος της ο πένθιμος
ως ποταμίσια κοίτη.

Πνιγμών φωναί ως αντηχούν
τρομάζουν τούς πολίτας
ήτινες μοιρολατρικοί
φοβούνται τούς αλήτας,

…πού ανάπτουν πυρκαγιάς
επί καταστημάτων
καί τρέχουσι αλλόφρονες
ως συμμορίαι γάτων.

Φέρουν επί τών κεφαλών
καλύπτρας επισκόπων
ως λιτανεία χριστιανών
ως σύναξις προσκόπων.

Τό άθλιον τό σκηνικό
-στομάχου αναγούλα-
κομίζει άγρια θεριά
καί μίαν αναμπουμπούλα

Περιπολίας βλέπουσι
πίσω τών παραθύρων
ιστάμενα πλήθη αστών
πλουσίων κι αποκλήρων.

Τί θά γενεί τήν νύχτα αυτή
πού κλαίει η αηδόνα
κι η Πολιτεία πάσχει, ΝΑΙ!
από σφοδρά αλγηδόνα;

Θεέ καί Κύριε ημών
γιατί απουσιάζεις;
εμείς κεριά σ’ ανάπτουμε
καί σύ μάς σιγοβράζεις.
Κι αίφνης πίπτει μία αστραπή
κι ολοχαράζει η φύση:
κράνη καί μάσκες φοβικές
πού καταργούν τήν στύση.

Ουδείς πλέον ορέγεται
τού έρωτος τήν πράξη
τά πέη χαμηλώνουσι
καί τά αιδοία αράξει.

ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ αθληταί
παίδες γνωστοί εις πάντας,
γνωστότεροι στό Σύστημα
ως είδωλα αβάντας.

Τά πρόσωπα αόρατα
μά οι προθέσεις λάμπουν
μέσα στό γλυκοσούρουπο
καί στό κορμί μας θά ‘μπουν.

Χωρίς αυτούς οι άρχοντες
δέν κάνουσι παιχνίδι,
μάς κοροϊδεύουν άπαντες
-όπως τό κάνουν ήδη.

Μία θλιβερά παράστασις
μία φαρσοκωμωδία,
μία αρρώστια φονική
μία φάλτσα μελωδία.

Αυτό τό άθλημα ζητά
τόν φόβο καί τόν τρόμο,
είν’ ένα σάπιο φόβητρο
στό σπίτι καί στόν δρόμο.

Έτσι περνάμε μία ζωή
σ’ απάνθρωπη μιζέρια.
(Μουνούχια τού Ελλαδιστάν
-άντε καλά χαμπέρια.)

Οι τυμβωρύχοι μαστροποί
ελαύνοντες ησύχως
κυριαρχούσι άνετα
στα πάντα και στο πλήθος.

Κι οι μασκοφόροι μισθωτοί
υμνούν τους αφεντάδες
της συμμαχίας κνώδαλα
λεχρίτες και ραγιάδες.

Κι ο μπάτσος ο κακόμοιρος
πού ορέγεται μπριζόλα
πώς νά συλλάβει σύμμαχον
συνάδελφον κάθ’ όλα.

Είναι τού μπάτσου τό ψωμί
οι δήθεν αναρχούντες,
(δημοκρατίες τού χαβά
πώς μοιάζετε με χούντες).

Όμως ελπίζω σοβαρώς
εις τόν αυλόν τού χώρου
όστις γιορτάζει ψάλλοντας
τ’ Αγίου Πολυδώρου.

Μόνον αυτός κι άλλος ουδείς
ως ευφυής διδάκτωρ
θά παιανίζει άσματα
ως άλλος τίς δικτάτωρ.
………………………………..
……………………………….
Από τούς συμβασιούχους οι μόνοι
πού δέν θά απολυθούν ποτέ είναι
οι κουκουλοφόροι τών Εξαρχείων.