ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΗΠΑ και Ισραήλ η εκτέλεση Τζεμαγιέλ

Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας, διακεκριμένοι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής -όπως ο Μπους- αλλά και της πολιτικής ζωής του Λιβάνου -όπως ο Σάαντ Χαρίρι, γιος του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, που δολοφονήθηκε στη Βηρυτό στις 14 Φεβρουαρίου του 2005- έσπευσαν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορήσουν τη Συρία, αποδίδοντάς της ακέραια την ευθύνη για την εγκληματική πράξη. Και όμως, το καθεστώς του Άσαντ και η Χεζμπολάχ είναι οι τελευταίοι που θα είχαν συμφέρον να οπλίσουν το χέρι των δολοφόνων του γόνου της γνωστής οικογένειας πολιτικών που αποφασίζει για την πολιτική ζωή του Λιβάνου εδώ και δεκαετίες.

Ακόμη χειρότερα για τη Συρία, η δολοφονία του Πιέρ Τζεμαγιέλ διευκολύνει τα πιο επιθετικά σχέδια των Ρεπουμπλικάνων όχι απλώς ματαιώνοντας, αλλά τινάζοντας στον αέρα εν τη γενέσει τους φιλόδοξα σχέδια απεμπλοκής των Αμερικανών από το Ιράκ που επεξεργάζονταν μέλη του Κογκρέσου, υπό την παρότρυνση των Δημοκρατικών!

Πριν ακόμη διεξαχθούν οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, και ενώ η συντριβή των θερμοκέφαλων νεοσυντηρητικών ήταν προδιαγεγραμμένη, είχε συγκροτηθεί στο πλαίσιο του Κογκρέσου μια διακομματική Ομάδα Μελέτης για το Ιράκ με στόχο την εκπόνηση ενός σχεδίου απεμπλοκής από το σφαγείο. Επικεφαλής της ήταν ο πρώην υπουργός Τζέιμς Μπέικερ, που σύμφωνα με τη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της περασμένης Τρίτης 21 Νοέμβρη (την ημέρα δηλαδή που δολοφονήθηκε ο Τζεμαγιέλ!) είχε αρχίσει ήδη να δημοσιοποιεί μέσω του Τύπου πλευρές του ανολοκλήρωτου ακόμη σχεδίου απεμπλοκής, που περιλάμβαναν την ανάμειξη και άλλων γειτονικών κρατών. «Ηχούσε σαν μουσική στα αφτιά του σύρου Προέδρου Μπασάρ Άσαντ να ακούει τον Τζέιμς Μπέικερ, τον ρεπουμπλικάνο επικεφαλής της Ομάδας Μελέτης για το Ιράκ να προκρίνει τον διάλογο με τη Συρία και το Ιράν σε μια συνέντευξή του τον προηγούμενο μήνα»! Και συνέχιζε η αμερικανική εφημερίδα, που απηχεί πιστότερα από οποιοδήποτε άλλο μέσο τις απόψεις των κύκλων των νεοσυντηρητικών: «Η έκθεση της Ομάδας Μελέτης για το Ιράκ, που αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες, θα περιλαμβάνει πιθανόν μια τέτοια πρόσκληση. Στους εχθρούς της Συρίας στον Λίβανο θα στοιχίσει αν οι ΗΠΑ και η Δαμασκός προχωρήσουν σε συμφωνία. Αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα είναι η πρώτη φορά για τον Τζ. Μπέικερ. Το 1990 ήταν ηγετική φυσιογνωμία στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους που παραχώρησε τον Λίβανο στη Συρία σαν αντάλλαγμα για τη συμφωνία του Προέδρου Χαφέζ Άσαντ να πάρει μέρος στη διεθνή συμμαχία εναντίον του Ιράκ. Αμετανόητος πραγματιστής, ο Τζ. Μπέικερ δεν πρόκειται να αρνηθεί τις διαπραγματεύσεις με τον Άσαντ αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ησυχάσει το κεφάλι των Αμερικανών, αλλάζοντας κάτι στην παρουσία τους στο Ιράκ. Οι προτάσεις του δεν είναι καθόλου δημοφιλείς στον Λευκό Οίκο και στις αρχές της εβδομάδας ο Τζ. Μπους το έκανε αυτό γνωστό στον Τζ. Μπέικερ και τους συνεργάτες του»!

Στιγματισμός της Συρίας

Πλήθος άλλων πηγών και γεγονότων έρχεται να βεβαιώσει ότι μέχρι την Τρίτη, πριν δηλαδή πέσει νεκρός ο Πιέρ Τζεμαγιέλ, η Συρία διέκρινε για πρώτη φορά φως στο τούνελ της χρόνιας διπλωματικής της απομόνωσης, που ξεκίνησε με τη συμπερίληψή της από τον Μπους στη λίστα των χωρών που αποτελούν τον Άξονα του Κακού.

Την προηγούμενη ακόμη Πέμπτη, 16 Νοέμβρη, ρεπορτάζ των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με τίτλο «Οι Δημοκρατικοί επιζητούν ρόλο για τη Συρία» αποκάλυπτε ότι το σχέδιο των Δημοκρατικών περιλαμβάνει την ανάθεση αρμοδιοτήτων από τις ΗΠΑ στη Συρία και τον τερματισμό του σημερινού καθεστώτος. Ο προηγούμενος βρετανικός «Εκόνομιστ» αποκάλυπτε και αυτός με τη σειρά του ότι ο Τόνι Μπλερ έστειλε απεσταλμένο του στη Δαμασκό ώστε να καθορισθούν οι επακριβείς όροι, τα ανταλλάγματα που θέλει δηλαδή ο Άσαντ, για να βοηθήσει η Συρία τους Αμερικανούς και Βρετανούς να ξεκολλήσουν από το τέλμα του Ιράκ. Είναι τέλος και τα γεγονότα: Η εντελώς απρόβλεπτη επίσκεψη του σύρου υπουργού Εξωτερικών στη Βαγδάτη την ημέρα της δολοφονίας του Τζεμαγιέλ. Η επίσκεψη αυτή (με την οποία συνάφθηκαν για πρώτη φορά μετά από τρεις δεκαετίες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ιράκ και Συρίας) προκάλεσε την οργή της ιρακινής αντίστασης, καθώς η Δαμασκός αναγνώρισε την κυβέρνηση των συνεργατών των Αμερικανών – ήρθε όμως να διευκολύνει τα αμερικανικά σχέδια για το Ιράκ!

Η δολοφονία επομένως του Τζεμαγιέλ και η προσπάθεια ενοχοποίησης της Συρίας απειλεί να ακυρώσει, αν δεν έχει ήδη ακυρώσει, τα παραπάνω σχέδια που προωθούσαν μετριοπαθείς κύκλοι της Ουάσινγκτον, με πρωτεργάτες εκπροσώπους των Δημοκρατικών. Ωφελημένοι αντίθετα από τη δολοφονία του Πιέρ Τζεμαγιέλ είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί κύκλοι των νεοσυντηρητικών, όπως και το Ισραήλ, που μπορούν πλέον να χαρακτηρίσουν την παραμονή του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ σαν μονόδρομο ακόμη και αναγκαίο κακό, ελλείψει άλλης λύσης.

Η δολοφονία φιλοαμερικανών ο πιο γρήγορος δρόμος

Οι Αμερικάνοι, άλλωστε, και οι Ισραηλινοί ήταν οι μοναδικοί ωφελημένοι από δύο ακόμη ύποπτες δολοφονίες, που αποδόθηκαν στη Συρία και τη Χεζμπολάχ. Το πιο πρόσφατο περιστατικό αφορά τη δολοφονία του Χαρίρι, η οποία αξιοποιήθηκε από τους Δυτικούς για να επιβάλουν την αποχώρηση του συριακού στρατού από τον Λίβανο.

Το δεύτερο, κατά πολύ προγενέστερο, περιστατικό δολοφονίας που αποδόθηκε στη Χεζμπολάχ συνέβη το 1982 και είχε θύμα τον Μπασίρ Τζεμαγιέλ, θείο του Πιέρ -που κατά μια τραγική ειρωνεία της τύχης ήταν και αυτός τότε 34 χρονών. Εκείνη η δολοφονία αποτέλεσε χρυσή ευκαιρία για ένα ανηλεές πογκρόμ εναντίον των παλαιστινίων προσφύγων που κατοικούσαν στο Λίβανο και οδήγησε τρεις μέρες μετά στη σφαγή 2.500 άμαχων Παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Από το 1982 λοιπόν μέχρι το 2005 οι δολοφονίες κορυφαίων φιλοαμερικανών πολιτικών στο Λίβανο αποτελούσαν τον πιο σύντομο δρόμο για να προωθηθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Ενοχοποίηση της Χεζμπολάχ

Στο εσωτερικό του Λιβάνου από τη δολοφονία του Πιέρ Τζεμαγιέλ (που δεν είχε κανένα πολιτικό βάρος, όπως σημείωνε η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» την επομένη της εκτέλεσης) ο μόνος που κερδίζει είναι τα φιλοαμερικανικά κόμματα, καθώς οι εκκλήσεις τους προς τον ΟΗΕ και τις ΗΠΑ για ενεργότερη παρέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου -εις βάρος φυσικά της Χεζμπολάχ- ακούγονται πλέον πιο ηχηρές και βάσιμες. Ήδη η ανάμιξη του ΟΗΕ στα πολιτικά πράγματα του Λιβάνου με αφορμή τις διώξεις που θέλει να ασκήσει για τη δολοφονία του Χαρίρι έχουν διχάσει τη χώρα, γιατί είναι πλέον φανερό ότι το ζητούμενο από τον ΟΗΕ δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά ο διασυρμός των φιλοσύρων πολιτικών και των αντίστοιχων δυνάμεων. Όπως δηλαδή συνέβη και στη Γιουγκοσλαβία, το δικαστήριο που θέλουν να στήσουν οι Αμερικανοί θα είναι περισσότερο ένας μηχανισμός για την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών στο εσωτερικό του Λιβάνου, παρά ένας μηχανισμός απόδοσης δικαιοσύνης.

Οι πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό του Λιβάνου με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Φουάντ Σανιόρα που κόπτονται για τον ΟΗΕ, περισσότερο τον επικαλούνται ώστε με το κύρος του να μπορέσουν να αναμετρηθούν με τη Χεζμπολάχ, η οποία μετά τη νίκη που επέτυχε εις βάρος του Ισραήλ είναι ο αδιαμφισβήτητος ήρωας του Λιβάνου, ενώ οι φιλοδυτικοί πολιτικοί λόγω του ότι τις μέρες του πολέμου είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης αντιμετωπίζονται με βαθιά περιφρόνηση από την πλειοψηφία των Λιβανέζων.

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε πριν από δέκα μέρες στο Λίβανο με αφορμή την αποχώρηση από την κυβέρνηση έξι υπουργών της Χεζμπολάχ και των συμμάχων της ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της αντίθεσης: Της αυξημένης επιρροής της Χεζμπολάχ, που την ωθεί να επιζητά εντελώς δικαιολογημένα μεγαλύτερο πολιτικό ρόλο στα πράγματα του Λιβάνου από αυτόν που προβλέπει το Σύνταγμα του 1989, από τη μια, και της περιθωριοποίησης των φιλοδυτικών πολιτικών δυνάμεων, από την άλλη, που τους σπρώχνει να παραβιάζουν κατάφωρα το Σύνταγμα του Λιβάνου, αφαιρώντας από τη Χεζμπολάχ ακόμη και αναγνωρισμένα δικαιώματα και, το χειρότερο, να προστρέχουν για βοήθεια στους Δυτικούς ώστε ακόμη και αν χρειαστεί να επέμβουν να περισώσουν τη χαμένη τους πολιτική αξιοπρέπεια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η Χεζμπολάχ δεν είχε να κερδίσει το παραμικρό από τη δολοφονία του φαλαγγίτη πολιτικού. Αντίθετα με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ…