Οι… απέναντι
Είναι χαρακτηριστικό και έχει επισημανθεί από εκείνους που πρέπει ότι όσο αυξάνονται οι μετοχές της κυβέρνησης και ατενίζει η νεοδημοκρατική παράταξη το μέλλον με βάση τη δεύτερη τετραετία, τόσο πληθαίνουν και οι εσωκομματικές και ενδοκυβερνητικές έριδες.
Στελέχη κορυφαία και άλλα, που επιθυμούν να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις, υποδαυλίζουν καταστάσεις, οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα την κοινή γνώμη όσον αφορά συγκεκριμένα γεγονότα και τινάζουν στον αέρα την κυβερνητική συνοχή και ομοιογένεια. Το γεγονός δεν θα είχε και τόσο μεγάλη σημασία εάν δεν σχετιζόταν με τη συνεργασία μεταξύ υπουργών και υπουργείων. Παραγωγικά υπουργεία δεν παράγουν έργο διότι δεν μπορούν να συνεργασθούν μεταξύ τους και να βρουν ένα σημείο επαφής, κι αυτό επειδή οι προσωπικές σχέσεις των πολιτικών ηγεσιών τους δεν είναι από τις καλύτερες.
Σε δύσκολη θέση βρίσκεται τελευταία η κυβέρνηση εξαιτίας του φαινομένου του «πολιτικού αλάθητου» του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γιώργου Σουφλιά. Ο πολύπειρος υπουργός θεωρεί ότι θα έπρεπε να ακολουθηθούν οι επιλογές του στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, ενώ πιθανολογείται πως θα επιθυμούσε μεγαλύτερη «ανεξαρτησία κονδυλίων» για το δικό του υπουργείο. Έτσι εκδηλώνει την αντίθεσή του μη συμμετέχοντας σε κυβερνητικά όργανα, δηλώνοντας… ασθενής, ενώ ταυτόχρονα τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ του… γερμανικού εκλογικού συστήματος για ένα θέμα -αλλαγή εκλογικού νόμου- που έχουν θίξει για διαφορετικούς λόγους πριν από αυτόν η πρόεδρος της Βουλής Άννα Μπενάκη και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευ. Μεϊμαράκης. Και αναφερόμαστε στους… διαφορετικούς λόγους, διότι οι αντιδράσεις ορισμένων υπουργών της κυβέρνησης φέρνουν στον νου το… μπιλιάρδο: Θίγονται ή νομίζουν ότι απειλούνται επειδή κάτι συμβαίνει ή πολλές φορές φαντάζονται ότι συμβαίνει και αντιδρώντας… θίγουν άλλα ζητήματα, δημιουργώντας προβλήματα εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Τα κέρινα ομοιώματα του Μουσείου της Μαντάμ Τισό, αντί να ενδυναμώσουν το εθνικό ένστικτο (Ελ. Βενιζέλος, Κ. Καραμανλής, Αν. Παπανδρέου), παρ’ ολίγον να αποτελέσουν την αφορμή ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης, καθώς η κ. Φάνη Πετραλιά… ξέχασε να φωνάξει στην εκδήλωση εκείνον που είχε την ιδέα γι’ αυτόν συνάδελφό της υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο. Και φυσικά όσο και να προσπαθεί να πείσει η υπουργός Τουρισμού ότι απλώς το ξέχασε… μάλλον πρόκειται για άλλη μια αντίδραση του φαινομένου του μπιλιάρδου: για κάποιο θέμα είχε θιγεί και γι’ αυτό και ανταπέδωσε… τα ίσα στον υπουργό Υγείας… Το φαινόμενο Πολύδωρα επιχείρησε να το αντιμετωπίσει, αλλά χωρίς επιτυχία… σύσσωμο το κυβερνητικό επιτελείο. Τελικά και μετά από έναν «ωμό» πολιτικό εκβιασμό, που στηρίχθηκε ωστόσο στην πολιτική ευθιξία, και το πρόβλημα δεν επιλύθηκε, παρότι ο Βύρων Πολύδωρας τα έβαλε με όλους και όλα, και δημιουργήθηκαν μεγαλύτερες εντάσεις στην κυβέρνηση.
Στο ίδιο μήκος κύματος… διαμορφώνονται και οι σχέσεις ορισμένων υπουργών (π.χ. του Μιχάλη Λιάπη και άλλων) με τον υπουργό Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη. Ο τελευταίος είναι… άτυχος, διότι το σφίξιμο των ζωναριών, ο καλός υπολογισμός του τάιμινγκ, οι λογιστικές αλχημείες (επιτέλους άρχισε να μαθαίνει και η Νέα Δημοκρατία τα τερτίπια του ΠΑΣΟΚ) και οι δικές του, φυσικά, ικανότητες, δημιούργησαν (και δικαίως κατά πολλούς) το προφίλ του επιτυχημένου υπουργού. Το γεγονός ανατρέπει ισορροπίες στην κυβέρνηση και διαμορφώνει πόλους εξουσίας… χωρίς εξουσία.
Και εννοούμε φυσικά ότι παρά τις όποιες κυβερνητικές αντιθέσεις και τα χτυπήματα, ακόμη και κάτω από τη μέση, δεν έχει διαμορφωθεί σήμερα μια δυναμική… «του δεύτερου μετά τον Καραμανλή». Όλες οι διαμάχες και οι συγκρούσεις συμβαίνουν… «κάπου εκεί μακριά στην κυβέρνηση», όπως χαριτολογώντας σχολίαζε κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης την παντοδυναμία και κυρίως τη «μη φθορά» του πρωθυπουργικού προφίλ: Ο Κ. Καραμανλής είναι ο μόνος αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός μετά τη μεταπολίτευση που απολαύει τέτοιας εμπιστοσύνης μετά από δυόμισι χρόνια στην εξουσία και με όχι και τόσο λίγες «υπερήφανες κυβερνητικές γκάφες». Αυτό οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα ότι η φθορά της κυβέρνησης δεν θα προέλθει από τα «κακά παιδιά», που κοιτάει το ένα να βγάλει το μάτι του άλλου, αλλά μόνο από τη φθορά του ηγέτη τους.
Ο Κ. Καραμανλής, πλην της συνολικής ευθύνης που φέρεται να έχει, παρεμβαίνει πολλές φορές πυροσβεστικά στις σχέσεις των υπουργών και επιδιώκει πάντα να βρει λύσεις. Απλώς οι πολίτες αυτής της χώρας δεν είναι όλοι κοινωνοί τού τι συμβαίνει πίσω από το παραβάν της εξουσίας, γι’ αυτό και δεν γνωρίζουν… πόσες φορές επιλύθηκαν ζητήματα και καταστάσεις με την παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού ή στελεχών που βρίσκονται δίπλα του.