Νεοσυντηρικός «αγκιτάτωρ»…
Ο φωτογενής, αλλά μεσοαστικής καταγωγής Άρης Σπηλιωτόπουλος αντικαθίσταται στον ρόλο του «αγκιτάτορα» ή κατ’ ευγενέστερη έκφραση στον ρόλο του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, από τον «αρχέγονης απλότητας» (Ζαν Ζακ Ρουσό), αγροτικής καταγωγής, Θεόδωρο Ρουσόπουλο.
Η οδός η άγουσα προς την Εξουσία, διέρχεται, εν Ελλάδι, από τον Αγροτικό Κόμβο. Και κατά συνακολουθία η προβολή τής «αρχέγονης απλότητας» είναι το sine qua non στοιχείο προς κατάκτηση της πλειοψηφίας στις εκλογικές αναμετρήσεις!
Ο κ. Ρουσόπουλος, κάτοχος της έξωθεν καλής μαρτυρίας, τοποθετείται στην πολυθρόνα του «αγκιτάτορα» με ευκρινή στόχο την προσέλκυση ή, κατ’ άλλους, την εκμετάλλευση του συντηρητικού πυρήνα της Νεοελληνικής Κοινωνίας.
Η χρονική στιγμή ή κατά τη φρασεολογία του συρμού το timing είναι η κατάλληλη. Οι ραγδαίες μεταλλαγές στην ελληνική κοινωνία, η οποία από τη μονο-πολιτιστική μακαριότητα εισήλθε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην καινοφανή πολυπολιτισμική περίοδο, γεννά ενδόμυχα φόβο στον συντηρητικό πυρήνα της νεοελληνικής κοινωνίας.
Και ακριβώς αυτό τον φόβο έχει ανάγκη να τον «αξιοποιήσει» η Συντηρητική Παράταξη και η φωνή της διά στόματος του κ. Ρουσόπουλου στη δεκαπενταετία που διέρρευσε σκιαγραφεί με τα μελανότερα των χρωμάτων την «ηθική σήψη» της κοινωνίας. Θωπεύει τα ώτα του μέσου πολίτη, ο οποίος βρίσκεται σε αδυναμία να ερμηνεύσει το μεταβατικό στάδιο το οποίο διέρχεται και κατατρύχεται από το φάντασμα ότι διαβιοί σε μία κοινωνία βίαιη, σκληρή, διαρκώς μεταλλασσόμενη, στο έλεος της Αγοράς.
Η σύγχρονη κοινωνιολογική σκέψη στη διερεύνηση των κοινωνικών φαινομένων δεν διασκελίζει τον ρόλο του περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Ο κ. Ρουσόπουλος, εκ Κυπαρισσίας ορμώμενος, περιοχή κατ’ εξοχήν αγροτική, η οποία μάλιστα στη διαδρομή του Νεοελληνικού βίου παρέμεινε, το ολιγότερο, επιφυλακτική στα «καινά δαιμόνια», τις νέες ιδέες που εισήλασαν εξ Εσπερίας στην Ελλάδα. Ουδεμία, σχεδόν, κοινωνική ανατάραξη σημειώνεται στην περιοχή τα τελευταία 185 χρόνια. Είναι σαφές, εκ του αποτελέσματος κρινόμενο, ότι το «Μεσσηνιακό πνεύμα» -συντηρητικό από την αφετηρία του- αγκυλώθηκε στο ίδιο επίπεδο, αν όχι οξύτερο, κατά τη διάρκεια της Κατοχής και την καταδικαστέα στάση της Ένοπλης Αριστεράς, την περίοδο αυτή, επέδρασε στην προσωπικότητα του κ. Ρουσόπουλου. Προσπάθειες του ιδίου στα πρώτα δημοσιογραφικά βήματά του να απεγκλωβισθεί του «Μεσσηνιακού Πνεύματος», μάλλον καταγράφονται ως «νεανικές αταξίες»!
Ο νυν υπουργός Επικρατείας ευτύχησε στη ζωή του να ικανοποιήσει το όνειρο της πλειοψηφίας των αγροτόπαιδων. Και να αποστρακίσει το «αιρετικό πνεύμα» των δακτυλοδεικτούμενων των της αυτής καταγωγής και κοινωνικής προέλευσης ομοίων του. Να εισχωρήσει και να γίνει αποδεκτός -ως σώγαμπρος;- στην καθεστηκυία τάξη. Και δη τη Συντηρητική Έκφρασή της.
Η τελευταία, κατά το πρότυπο της Καθολικής Εκκλησίας στον Τρίτο Κόσμο, αισθάνεται τη ανάγκη από καιρού εις καιρόν να ανανεώνεται από τα «λαγαρά εγκεφαλικά κύτταρα» των βλαστών της υπαίθρου.
Ο κ. Ρουσόπουλος, στο πλαίσιο στήριξης των νεοσυντηρητικών θέσεων, της παράταξης που υπηρετεί και ενδεχομένως λόγω της ανασφάλειας που αισθάνεται ως «παρείσακτος», υφαίνει με τρόπο μεθοδικό και επιλεκτικό το δίχτυ των υποστηρικτών του στα ΜΜΕ και ειδικότερα τα κρατικά. Στα τελευταία στρέφει την προτίμησή του προς αυτούς που κυριαρχούνται από το «δόγμα»: «Η Αριστερά οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις ενωρίς»! Με διατάξεις φωτογραφικής απεικόνισης, χωρίς βεβαίως να συντρέχουν οι από τον νόμο προβλεπόμενοι όροι και προϋποθέσεις, προωθούνται στα ΜΜΕ στις βασικές θέσεις επιρροής τα συγκεκριμένα άτομα, κατά την αρχή, «υπηρέτες πολλών αφεντάδων»!
Στα ιδιωτικά ΜΜΕ η οσφυοκαμψία και η σπουδαρχία ατόμων με τις «λαμέ γραβάτες, τις διπλές μανσέτες και τα χρυσά μανικετόκουμπα» είναι η οδός η μετάγουσα στην εύνοια του υπουργού Επικρατείας και Κυβερνητικού Εκπροσώπου!..
Οι εν Ελλάδι Νεοσυντηρητικοί, εν οις και ο κ. Ρουσόπουλος, στα βήματα των υπερατλαντικών και ευρωπαίων συναδέλφων του, πιστεύουν ότι το περιεχόμενο της πολιτικής είναι πρωτίστως ηθικό και στην καρδιά του ηθικού τους συστήματος βρίσκεται η Εκκλησία (ο άμβωνας του κ. Χριστόδουλου). Ο άκρατος καπιταλισμός, το αναγκαίο όργανο, με την έννοια του παραγωγού πλούτου και επομένως ενός από τους πυλώνες που δημιουργούν «τις αναγκαίες ηθικές αναστολές προκειμένου να ενισχυθούν οι συνεκτικοί δεσμοί στο εσωτερικό της Κοινωνίας»!
Η Συντηρητική Παράταξη, βαθμιαίως και σχεδόν χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μεταλλάσσεται σε Νεοσυντηρητική. Τα κοινωνικά «αγροτικά πρότυπα» νεκραναστένονται, βοηθούσης και της «Δεξιάς του Κυρίου»! Ο Ελλαδικός Νεοσυντηρητισμός βεβαίως και δεν είναι αυτοφυής. Είναι εισαγόμενος και δη υπερατλαντικής καταγωγής.