Εμείς κι οι Φράγκοι…
Στην Ευρώπη γίνονται μεγάλες αλλαγές – κυριολεκτικά ανατροπές. Στην Ελλάδα, αφήστε τα καλύτερα…
* Οι ευρώ-Σοσιαλιστές μεταστρέφονται όλο και περισσότερο, υιοθετώντας αρχές που παλαιότερα αποστρέφονταν και απορρίπτοντας ιδεολογήματα που παλαιότερα κανοναρχούσαν. Για παράδειγμα, η κ. Σεγκολέν Ρουαγιάλ ζητάει περισσότερη δουλειά από τους δασκάλους στα δημόσια σχολεία, περισσότερη πειθαρχία από τους μαθητές, περισσότερη εποπτεία από τους γονείς κι από τους δασκάλους και περισσότερη στήριξη στην παραδοσιακή οικογένεια. Ακούσατε τέτοια πράγματα στην Ελλάδα;
* Ο Γκόρντον Μπράουν, που προαλείφεται για διάδοχος του Τόνι Μπλερ στην αρχηγία του Εργατικού Κόμματος και στην πρωθυπουργία της Βρετανίας, και εκφράζει την Αριστερά του Εργατικού κόμματος, έχει επανειλημμένως διαφωνήσει με τον Μπλερ, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να υιοθετήσει σκληρότερα μέτρα κατά της τρομοκρατίας. Όπως διακήρυξε ο αριστερός κ. Μπράουν, «η ενσωμάτωση των μειονοτήτων προϋποθέτει εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας, κατανόηση της βρετανικής ιστορίας και όλων όσοι κάνουν τους κατοίκους της χώρας υπερήφανους που είναι Βρετανοί». Ακούσατε κανένα στην Ελλάδα να λέει τέτοια πράγματα;
* Τη στροφή στη «βρετανικότητα» τη διακήρυξε εσχάτως κι ένα άλλο διακεκριμένο μέλος του βρετανικού εργατικού κόμματος -και μάλιστα της αριστερής του πτέρυγας- ο υπεύθυνος για τις μειονότητες Τρέβορ Φίλιπς, μαύρος ο ίδιος από τη Γουιάνα, και κυβερνητικός υπεύθυνος για τις σχέσεις με τις μειονότητες. Μέχρι το 2005 ήταν οπαδός της «πολυπολιτισμικότητας». Σήμερα έχει αλλάξει γνώμη, θεωρεί ότι η «πολυπολιτισμικότητα» οδηγεί πίσω, στον (ρατσιστικό) διαχωρισμό της κοινωνίας σε αντίπαλα γκέτο και διακηρύσσει την επιστροφή στη «βρετανικότητα» ως μόνο δρόμο για την υγιή ενσωμάτωση των μειονοτήτων.
* Όμως, σοβαρές «μεταλλάξεις» υφίσταται και η Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά: Ο κ. Σαρκοζί έχει προτείνει τη ρεαλιστική και ριζοσπαστική μίνι συνθήκη για να ξεπεραστεί το συνταγματικό αδιέξοδο της Ένωσης, ενώ έχει διακηρύξει πολιτική μηδενικής ανοχής στην εγκληματικότητα. Επίσης ο κ. Σαρκοζί έχει κατακεραυνώσει το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», υποστηρίζοντας ότι δεν είναι «κοινωνικό», αφού παράγει ανεργία και οικονομική στασιμότητα και δεν είναι «μοντέλο», αφού ουδείς θέλει να το μιμηθεί! Αντίθετα απ’ όσα υποστηρίζουν οι οπαδοί του, το ευρωπαϊκό μοντέλο επιβάλλει την κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος των μικρομεσαίων και των νέων επιχειρήσεων, την κυριαρχία των «εντός» του συστήματος σε βάρος όσων βρίσκονται «εκτός», την προνομιακή μεταχείριση των συνδικαλισμένων σε βάρος των ανέργων. Ακούσατε κανέναν στην Ελλάδα να υποστηρίζει κάτι παρόμοιο;
Ο κ. Σαρκοζί δεν είναι μόνος. Ξαφνικά, όλο και περισσότεροι κεντροδεξιοί πολιτικοί εμφανίζονται με εξαιρετικά φιλόδοξα μεταρρυθμιστικά σχέδια.
Όλα αυτά, όμως, συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα οι αλλαγές δεν έχουν φτάσει. Η ελληνική Κεντροδεξιά καρκινοβατεί ανάμεσα στην «ήπια προσαρμογή» και τις άτολμες μεταρρυθμίσεις. Μπορεί η ήπια προσαρμογή να πέτυχε να βγάλει τη χώρα από την επιτήρηση, αλλά αποτελεί (απαραίτητη) εξυγίανση και (ορθή, σε γενικές γραμμές) διαχείριση. Δεν αποτελεί μεταρρυθμιστική στρατηγική. Κι όταν επιχειρεί μεταρρυθμίσεις, η κυβέρνηση της ΝΔ διαλέγει συνήθως την πιο άτολμη οδό. Τουλάχιστον όμως η ΝΔ κάπου, έστω και στα μακρινά της όνειρα, βλέπει κάποιες μεταρρυθμίσεις. Και καμία φορά τις αποτολμά κιόλας (όπως έγινε στις ΔΕΚΟ).
Με το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Εξακολουθεί να υπερασπίζεται απόψεις που οι υπόλοιποι Σοσιαλιστές της Ευρώπης έχουν ήδη εγκαταλείψει και πρακτικές που μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς ήδη καταδικάζει δημόσια. Είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά οι συνδικαλιστές του πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις κατά της ιδιωτικών πανεπιστημίων. Υπεραμύνεται της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά οι συνδικαλιστές του έχουν διαλύσει με απεργίες τα δημόσια σχολεία. Βγάζει πύρινους λόγους για την «αναβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης», ενώ παράλληλα υποστηρίζει με πάθος την εισαγωγή φοιτητών στα πανεπιστήμια με εισαγωγικό βαθμό κάτω από τη βάση!
Αυτά που εδώ, στην Ελλάδα, θεωρούνται επιτομή προόδου και εκσυγχρονισμού», στην Ευρώπη τα έχουν πλέον αποκηρύξει οι κεντροαριστεροί, τα έχουν προ πολλού απορρίψει οι κεντροδεξιοί και τα έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα.
Αυτά που ψάχνουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εδώ δεν τολμάμε ούτε να τα συζητήσουμε δημόσια. Κι αυτά που εμείς συζητάμε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι έχουν πάψει πια να τα παίρνουν στα σοβαρά…
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς, ισχύει και για τον Τύπο. Και δεν ισχύει μόνο για τον κεντροαριστερό Τύπο. Ισχύει και για τον κεντροδεξιό. Όπου τα προφανή δεν γράφονται. Ή σπανίως αποτολμούνται…
Στην Ευρώπη, η «πολιτική ορθότητα» αμφισβητείται ήδη πανταχόθεν. Στην Ελλάδα κυριαρχεί απολύτως. Οι πολιτικοί της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα προσπαθούν δειλά – δειλά να κάνουν κάποιες μεταρρυθμίσεις. Ο κεντροδεξιός Τύπος είναι απλώς «ουρά» του κεντροαριστερού. Τόσο που μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος…
Κι αυτή η υποταγή του ιδεολογικού οπλοστάσιου της Κεντροδεξιάς στην απόλυτη κυριαρχία της «προοδευτικής ορθροφροσύνης» κάνει κακό και στην πολιτική και στα ΜΜΕ και στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Παντού…
Έχουμε ανάγκη από όλες τις «οπτικές». Θέλουμε αληθινά αριστερή οπτική, όχι ψευτοπροοδευτικά κλισέ πολιτικής ορθότητας. Θέλουμε αληθινά φιλελεύθερη οπτική, όχι συμπλεγματικά πιθηκίσματα «κεντροαριστερής προοδευτικότητας». Θέλουμε περισσότερη τόλμη στην αρθρογραφία και περισσότερη αλήθεια στην ειδησεογραφία. Θέλουμε πολιτικούς που τολμούν οι ίδιοι κι είναι αλληλέγγυοι σε όσους τολμούν. Δεν επιχαίρουν όταν ο Τύπος «τσουρουφλίζει» τους συναδέλφους τους (ή τους αντιπάλους τους), για κάθε ψήγμα μεταρρυθμιστικής πρότασης…
Θέλουμε σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία, περισσότερη Αλήθεια στα ΜΜΕ, περισσότερη τόλμη από την κυβέρνηση και περισσότερη ευθύνη από την αντιπολίτευση. Τέσσερις λέξεις κλειδιά θα κρίνουν την προκοπή της χώρας, την τύχη των πολιτικών της και του Τύπου: μεταρρυθμίσεις, αλήθεια, τόλμη και ευθύνη! Και μια πέμπτη: αγάπη για τον τόπο τους. Που κάποτε την πρόβαλαν ως αυτονόητη αρετή ακόμα κι όσοι δεν την είχαν. Σήμερα την κρύβουν, σαν παλιομοδίτικο κουσούρι, ακόμα κι όσοι τη διατηρούν…
Ν. Ζ.