Εκλογικές ανησυχίες
Τώρα θυμήθηκαν πάλι τον εκλογικό νόμο… Προηγήθηκε ο γνωστός «εξάγγελος της ανωμαλίας», ο Κ. Μητσοτάκης, και ακολούθησαν και άλλα στελέχη (που δεν αμφισβητείται ντε φάκτο η καλή τους πίστη), μεταξύ των οποίων και ο κ. Σουφλιάς, που παίζει πάντα το δικό του παιχνίδι…
Φταίει, άραγε, το όριο του 42% για τα φαινόμενα της διαπλοκής και του «μαύρου χρήματος»; Μήπως ένας συνδυασμός λίστας και σταυρού θα αποδυναμώσει το φαινόμενο του «πολιτικού χρήματος»; Μια οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί άραγε να διασφαλίσει μια ισχυρή κυβερνητική θητεία;
Ασφαλώς όλα αυτά τα ερωτήματα είναι εύλογα. Και θα έπρεπε να τεθούν και να απαντηθούν όταν ψηφιζόταν ο εκλογικός νόμος. Τι προέκυψε τώρα; Τι επιδιώκουν οι απανταχόθεν «ανησυχούντες»;
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 δοκιμάσθηκε η λίστα, όμως οι βουλευτές, με τη βεβαιότητα της επανεκλογής, «ξέχασαν» τις περιφέρειές τους… Διαθέτουν, άραγε, τα κόμματά μας δημοκρατικές δομές για να διεκπεραιώσουν μια τέτοια πολιτική διεργασία ή απλώς θα ενισχυθεί η εξουσία του αρχηγού και του επιτελείου του;
Τέλος, το φαινόμενο της διαπλοκής και του «πολιτικού χρήματος» αποκαλύπτεται μεν συχνά στα πρόσωπα ορισμένων βουλευτών -που παρελαύνουν χωρίς αιδώ στην τηλεόραση προκειμένου να υπερασπισθούν τους ιδιοκτήτες ορισμένων καναλιών, ακόμα και όταν τους επιβάλλονται τυπικά πρόστιμα από το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο- όμως το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο, γιατί αφορά τη σχέση των ίδιων των κομμάτων με τους φορείς των οικονομικών συμφερόντων. Και σ’ αυτή τη διάσταση θα πρέπει να αντιμετωπισθεί…
Το πρόβλημα των κομμάτων είναι να εκφράζουν γνήσια και αυθεντικά τη λαϊκή βούληση, τα λαϊκά συμφέροντα. Οι εκλογικοί νόμοι είναι μέσον για να εκφρασθεί αυτή η βούληση και όχι σκοπός. Και μόνο η βούληση αυτή μπορεί να διασφαλίσει μια σταθερή κυβερνητική πορεία. Όμως οι πολιτικοί μας έχουν χάσει και την αξιοπιστία τους και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Γι’ αυτό και ασχολούνται με ποσοστά και με αριθμούς.
ΟΦΙΣ