Γιατί «χτυπάει η καμπάνα»;
Πρόκειται γιά άλλη μία υπενθύμισι ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο… βασίλειον» (της κληρονομικής) δημοκρατίας της Ελλάδος, παρά τις μεγαλαυχίες της κυβερνήσεως ότι η οικονομία πάει… άριστα!
Ενωρίτερον, στις αρχές του φθινοπώρου, η Σ&Π είχεν προειδοποιήσει ότι το ελληνικό χρηματιστήριον θα μεταταχθή στις «αναδυόμενες αγορές» από τις «ανεπτυγμένες», εάν δεν βελτιωθή η… διαφάνειά του. Ως αποτέλεσμα, οι καθαρές εισροές ξένων αμοιβαίων κεφαλαίων εμειώθησαν 12% τον περασμένον Οκτώβριο στο ύψος των 15,5 δισ. ευρώ (βλ. σχ. «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» 20.11.06).
Η νέα προειδοποίησις αφορά στην πτώσι της βαθμίδος αξιοπιστίας των ελληνικών ομολόγων, κάτω του «μείον άλφα» (Α-), η οποία συνεπάγεται διακοπή της ανά Δευτέραν αναχρηματοδοτήσεως των εμπορικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – οπότε κινδυνεύουν να έλθουν «τα πάνω – κάτω».
– Ποίες οι εντεύθεν συνέπειες εάν πραγματοποιηθή η απειλή υποβαθμίσεως της πιστοληπτικής ικανότητος της χώρας;
1. Διά μεν το ελληνικόν δημόσιον η εξακολούθησι του δανεισμού θα γίνεται με υψηλότερο τόκον και το εντεύθεν δημοσιονομικό κόστος θα το φέρει ο φορολογούμενος. Σήμερα, το Δημόσιον δανείζεται με 3,40% έως 3,90% ετησίως (συν προμήθειες των τραπεζών) που φέρει την απόδοσι του ομολόγου στον ξένο ομολογιούχο στο 4% περίπου – όσον και της… Ιταλίας! (Σ.σ.: Εάν είναι τούτο δυνατόν αλλά μέσα στο «τρελοκομείον» του ευρώ όλα είναι εφικτά.)
Εάν συνεχισθή το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 11% του ΑΕΠ (ή το δημόσιον έλλειμμα άνω του 3% του Ακαθ. Εθν. Προϊόντος ή το χρέος άνω των 217,4 δισ. ευρώ – Σεπτέμβριος), τότε η βεβαία υποβάθμισι της πιστοληπτικής ευχερείας θα σημάνει μείωσι της ρευστότητος στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και υποχώρησι του κρατικού και ιδιωτικού δανεισμού. Όπερ καλόν μεν αλλά μη στερούμενον παρενεργειών διά την απασχόλησι των εργαζομένων.
2. Διά δέ τον ιδιώτη δανειολήπτη, η μείωσι των τραπεζικών δανείων θα προκαλέσει άνοδο του κόστους δανεισμού – οπότε πολλοί καταχρεωμένοι με κυμαινόμενα επιτόκια θα «πέσουν έξω».
Η τυχόν υποβάθμισι της πιστοληπτικής ικανότητος θα συνεπάγεται για τις επιχειρήσεις εκτός από προβλήματα ρευστότητος και υψηλότερον κόστος δανεισμού, δοθέντος ότι κατά κανόνα δανείζονται ακριβώτερα από το Δημόσιον – αν κι αυτό δεν είναι πάντοτε ο κανών. (Βλέπε Αργεντινή.)
Στον τραπεζικό τομέα η άνοδος του κόστους του χρήματος και η αδυναμία προεξοφλήσεως του χαρτοφυλακίου των σημαίνει όχι μόνο κάμψι κερδών αλλά και αύξησι των επισφαλών δανείων. Οπότε θα μετακυλίσουν το εντεύθεν αυξημένο κόστος στους… συνεπείς δανειολήπτες, που θα κληθούν να καλύψουν την πτώσι της κεφαλαιακής επαρκείας των τραπεζών, με υψηλότερο τόκον, χωρίς ν’ αποκλείεται ορισμένες οριακές τράπεζες να εξαναγκασθούν να κλείσουν.
Διά την οικονομία εν τω συνόλω, η υποβάθμισι της πιστοληπτικής επαρκείας της χώρας, εάν συμβή – και τίποτε δεν αποκλείεται δοθέντος ότι το έλλειμμα τρεχουσών συναλαγών είναι 13% του ΑΕΠ πρό των εισροών εκ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως – συνεπάγεται πτώσι της ευημερίας, δεδομένου ότι οι αυξημένοι τόκοι λειτουργούν ως ένας επιπλέον φόρος και μάλιστα διαρρέων… στο εξωτερικόν.
Το χειρότερον όμως δεν είναι όλ’αυτά αλλά ο συνειρμός της απειλής μειώσεως της πιστοληπτικής επιφανείας της χώρας με την εξωτερική πολιτική. Κάθε φορά που η ελληνική κυβέρνησι καλείται να επιλέξει… το εθνικό συμφέρον, μια απειλή διαγράφεται στον ορίζοντα της δύσεως.
• Όταν ήλθεν ο Ρώσος πρωθυπουργός Μιχαήλ Φραντκόφ στην Αθήνα, να θέσει θέμα περαιτέρω (ενεργειακής) συνεργασίας με την Ελλάδα, είχαμε την απειλή υποβαθμίσεως της Σοφοκλέους.
• Τώρα, τον Δεκέμβριο, που πρέπει η Ελλάς να υποστηρίξει το βέτο του Τάσσου Παπαδοπούλου, κατά της «ευρωπαϊκής… παρεκτροπής» της Τουρκίας, στη διάσκεψι κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, απειλείται με υποβάθμισι της πιστοληπτικής ικανότητός της.
Ποίος είπεν ότι η οικονομική εξάρτησις είναι άσχετη με την εθνικήν ανεξαρτησία;