Νίκη της… Σαρκολέν, ήττα των γάλλων Σοσιαλιστών

Η επιβολή της -κατόρθωμα της τηλεοπτικής δημοκρατίας- κόβει βίαια και τους τελευταίους δεσμούς των Σοσιαλιστών με το θεσπέσιο εκείνο Όχι που είπαν κατά πλειοψηφία οι Γάλλοι στο νεοφιλελεύθερο Ευρωσύνταγμα τον Μάιο του 2005, καθιστώντας επομένως εξαιρετικά αβέβαιη τη νίκη τους στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές, ενώ στρέφει το κόμμα προς τα δεξιά, στον δρόμο που χάραξε ο Μπλερ.

Η θεαματική νίκη που πέτυχε την Πέμπτη το βράδυ η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, κερδίζοντας το 60% των ψήφων έναντι 21% που κέρδισε ο Στρος Καν και 19% ο τρίτος αντίπαλός της, Λοράν Φαμπιούς, δεν αποτέλεσε έκπληξη. Είχε προδιαγραφεί από τους πηχυαίους τίτλους και τα ολοσέλιδα φωτορεπορτάζ που της είχαν αφιερωθεί στον γαλλικό και του διεθνή Τύπο, σε μια πλύση εγκεφάλου άνευ προηγουμένου, που κατάφερε τελικά να επιβάλει πρώτα στην κοινωνία και στη συνέχεια στους Σοσιαλιστές την εκλεκτή των ΜΜΕ.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ακραίο δείγμα της δύναμης που διαθέτουν τα μέσα ενημέρωσης να επιβάλονται στα κόμματα, συνιστά την πιο συντηρητική, την πιο δεξιά πολιτική πρόταση που μπορούσε να αναδυθεί από τα σπλάχνα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αξίζει, έστω και συνοπτικά να σταθούμε σε ορισμένες μόνο από τις πρόσφατες δηλώσεις της για να φανεί η δεξιά μετατόπιση που θα συντελεστεί πλέον στο Σοσιαλιστικό Κόμμα με μοχλό την ίδια την υποψήφιά του για την προεδρία. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ήταν αρχικά από τους πιο φανατικούς πολέμιους του 35ωρου, που αποτέλεσε το σημαντικότερο επίτευγμα της πρωθυπουργίας του Λιονέλ Ζοσπέν. Το μέτρο λοιπόν που ακόμη και κορυφαίοι πολιτικοί της γαλλικής Δεξιάς έχουν σεβαστεί έχει δεχτεί κατ’ επανάληψη τα πυρά της… σοσιαλίστριας υποψηφίου. Στο στόχαστρό της μπήκαν ακόμη και οι περιθωριοποιημένοι άνεργοι νέοι των προαστίων, όταν με αφορμή τις ταραχές που ξέσπασαν πρόσφατα ζήτησε όσοι συλλαμβάνονται να στέλνονται στον στρατό! Ό,τι δηλαδή έκανε και η ελληνική χούντα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου! Η πρόταση αυτή μπορεί να φάνηκε πολύ φυσιολογική στην ίδια που κατάγεται από οικογένεια στρατιωτικών, και μεγάλωσε μάλιστα στο Ντακάρ της Σενεγάλης όπου υπηρετούσε ο πατέρας της ως αξιωματικός του αποικιακού στρατού, στην κοινή γνώμη της Γαλλίας όμως έπεσε σαν βόμβα, καθώς διατυπώθηκε την ίδια περίοδο που ο υπουργός Εσωτερικών της δεξιάς κυβέρνησης, Νικολά Σαρκοζί, και πιθανότερος αντίπαλός της για την προεδρία χρησιμοποιούσε εξ ίσου ακραίες και επιθετικές εκφράσεις για να αντιμετωπίσει τους νέους των προαστίων. Τότε ήταν που άρχισε να την αποκαλούν και με την καθόλου τιμητική προσφώνηση… Σαρκολέν, δείχνοντας έτσι την πολιτική της ταύτιση με τον οπαδό του δόγματος της μηδενικής ανοχής, ακραία φιλοαμερικανό και σχετιζόμενο με τα εβραϊκά λόμπι υπουργό Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί.

Θλιβερή ελαφρότητα

Και για όποιον εξακολουθούσε να έχει αμφιβολίες για το πολιτικό της στίγμα, ήρθαν δυο περιστατικά κατά την προεκλογική περίοδο να διαβεβαιώσουν ότι οι θέσεις της είναι πιο συντηρητικές ακόμη και από τις θέσεις της γαλλικής Δεξιάς. Το πρώτο ξεκίνησε με αφορμή ένα βίντεο που κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ εσωκομματικοί της αντίπαλοι, όπου εμφανίζεται η Σαρκολέν να ζητάει την αύξηση των ωρών εργασίας των δασκάλων. Ζήτημα που ενώ φαίνεται πως είναι στην ατζέντα και αργά ή γρήγορα θα τεθεί, η δεξιά κυβέρνηση δεν έχει επιχειρήσει να το ανοίξει, φοβούμενη τις αντιδράσεις κυρίως των Σοσιαλιστών καθώς το 20% των εκπαιδευτικών είναι μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Γι’ αυτό τον λόγο πήγε πιθανά η Σαρκολέν να βγάλει το φίδι από την τρύπα…

Η Σαρκολέν όμως άφησε τους πάντες άναυδους κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής αναμέτρησης με τους δύο αντιπάλους της, όταν ερωτώμενη για τη θέση της σχετικά με τα πυρηνικά του Ιράν δήλωσε ότι το Ιράν δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποκτήσει πυρηνικά ούτε για ειρηνικούς σκοπούς, προκειμένου δηλαδή να αντιμετωπίσει τις ενεργειακές του ανάγκες. Η δήλωσή της άφησε άναυδους τους Στρος Καν και Φαμπιούς, που της υπενθύμισαν αμέσως πως, εφ όσον το Ιράν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη-Διάδοση, διαθέτει προφανώς κάθε νόμιμο δικαίωμα. Η δήλωσή της έγινε πρώτο θέμα στα γαλλικά μέσα, και όχι μόνο, καθώς της επιτέθηκαν ακόμη και κορυφαίοι υπουργοί της Δεξιάς. Η υπουργός Άμυνας, για παράδειγμα, που διεκδικεί και αυτή το χρίσμα της Δεξιάς για την προεδρία, κατηγόρησε τη Σαρκολέν για «θλιβερή ελαφρότητα»!

Τιρκουάζ μπικίνι εναντίον γκρίζων κοστουμιών

Πίσω από τις θέσεις της Σαρκολέν, στην πραγματικότητα, δεν κρύβεται κάποια αβάσταχτη ελαφρότητα ούτε ασχετοσύνη όπως πολλοί την κατηγόρησαν, όσο μια βαθιά δεξιά μετάλλαξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η ικανότητα της Σαρκολέν έγκειται στην επιδεξιότητα με την οποία παίζει το… γυναικείο χαρτί. Ενώ δηλαδή η πιο προφανής διαχωριστική γραμμή μεταξύ των Σοσιαλιστών έπρεπε να είναι η θέση τους ως προς το νεοφιλελεύθερο ευρωσύνταγμα, και το μοναδικό θέμα συζήτησης θα έπρεπε να είναι πώς να προσεγγίσουν έστω και τώρα τους εργαζομένους που είπαν «όχι» και τους φοιτητές που εναντιώθηκαν στο νόμο της Δεξιάς για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, επανορθώνοντας την τότε δεξιά γραμμή τους, ώστε με την ψήφο αυτού του κόσμου να διεκδικήσουν την προεδρία, η Σαρκολέν βάζει μια άλλη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα γκρίζα κουστούμια και τις μονότονες γραβάτες από τη μια, και τα ανοιχτόχρωμα ταγεράκια και τα τύρκουάζ μπικίνια από την άλλη. Το ποιος κερδίζει από αυτή την αναμέτρηση του γκρίζου με το τύρκουάζ, που την επέβαλλαν τα συγκροτήματα του Τύπου οδηγώντας τα μέλη του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στο πιο απολίτικο εσωκομματικό δημοψήφισμα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλεφθεί…

Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η έκβαση της αντιπαράθεσης με τη Δεξιά στον δρόμο για τις προεδρικές εκλογές, που θα διεξαχθούν στις 22 Απριλίου του 2007. Το αποτέλεσμα εδώ, πέντε χρόνια μετά τη συντριπτική ήττα που δέχτηκαν οι Σοσιαλιστές χάνοντας από τον Λε Πεν και αδυνατώντας να περάσουν ακόμη και στο δεύτερο γύρο, προδιαγράφεται εξαιρετικά αμφίρροπο με αξιόπιστες δημοσκοπικές εταιρείες να προδικάζουν από τώρα θρίλερ. Από μια άποψη… πάλι καλά. Γιατί, από τη στιγμή που οι Σοσιαλιστές επέλεξαν να σνομπάρουν τη σίγουρη δεξαμενή ψήφων του αριστερού «όχι», και να ψαρέψουν στα θολά νερά του περιλάλητου κοινωνικού κέντρου, ξεπερνώντας τη Δεξιά σε συντηρητικές κορώνες, έχουν απολέσει το μοναδικό συγκριτικό τους πλεονέκτημα. Τότε, γιατί οι Γάλλοι να μην ψηφίσουν τον Σαρκοζί ή πολύ περισσότερο τον σημερινό πρόεδρο Ζακ Σιράκ, αν επιβεβαιωθούν τα δημοσιεύματα που τον θέλουν να διεκδικεί το χρίσμα από το κόμμα του;