Μια από τα ίδια

Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη «λογική» των δημοσιονομικών περιορισμών, την ανάγκη να ξεφύγει η χώρα από το όποιο καθεστώς «επιτήρησης» και να ακολουθήσει μια οδό ορθολογικής διαχείρισης της οικονομίας.

Ούτε όμως από την άλλη πλευρά μπορεί η κυβέρνηση να αγνοήσει ότι το πραγματικό εισόδημα μειώνεται στην πράξη χρόνο με τον χρόνο, ότι οι συντάξεις -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- βρίσκονται σε εξευτελιστικό επίπεδο, ότι η ελληνική οικογένεια έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά της και ζει με κάρτες και με δάνεια.

Ποιος όμως νέμεται τον εθνικό πλούτο; Πού πηγαίνει αυτό το περίφημο 4,2% ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ;

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα κερδοσκοπεί ασύστολα. Ποια επιχείρηση σ’ ολόκληρη την Ευρώπη παρουσιάζει αύξηση κερδών της τάξεως του 40% ετησίως, κ. Αλογοσκούφη; Πώς γίνεται οι γαλακτοβιομηχανίες, τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, οι φαρμακοβιομηχανίες, οι εταιρείες πετρελαίων να θησαυρίζουν χωρίς να επιβάλλεται κανένας έλεγχος πάνω στα υπερκέρδη;

Δυστυχώς, η περίφημη αγορά μας κυριαρχείται από μονοπωλιακές δομές. Κι αντί η κυβέρνηση να παρέμβει αποφασιστικά, αρκείται σε παροτρύνσεις και σε προφορικές συμφωνίες…

Χάνουμε το δάσος και κυνηγάμε τα δέντρα… Τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ημιαπασχολουμένους, τους ανέργους…

Ως πότε θα αντέξουν όλοι αυτοί, άραγε;

ΟΦΙΣ