Τέσσερα απλά ερωτήματα
Στόχευε στην εξύψωση του ηθικού του προσωπικού του Ναυτικού μας, στις τωρινές δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας στο Αιγαίο;
Μήπως ο σκοπός του ήτο η επιβαλλόμενη ενίσχυση του εθνικού μας μετώπου, η ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης λαού και στρατευμένων προς τη στρατιωτική ηγεσία και η σφυρηλάτηση της απαραίτητης σύμπνοιας στην αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου;
Ήθελε να εμφυσήσει στους νέους που πρόκειται να στρατευθούν την ιδέα ότι αξίζει τον κόπο να θυσιάζεται κανείς για τα ιδανικά του;
Προσπάθησε να βγάλει από τη θρησκευτική του πλάνη τον ελληνικό λαό, ώστε έτσι με μεγαλύτερη πίστη και ηθικό να αντιμετωπίσει την ορατή εξ ανατολών απειλή;
Τα λεχθέντα και ο θόρυβος που δημιουργήθηκε μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα έφεραν. Ο διχασμός τον οποίο προκάλεσε ο κ. ναύαρχος με τις δηλώσεις του οφείλει να αντιληφθεί ότι είναι βαθύς και αξεπέραστος και σίγουρα θα τον πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον. Είναι δογματικό ότι ο ηγέτης και πάνω απ’ όλα ο αρχηγός καθοδηγεί τους υφισταμένους του με το παράδειγμά του και τη βαθιά πίστη του στα ιδανικά της φυλής. Αλήθεια, πώς θα δεχθούν οι παλαιοί του υφιστάμενοι το ξέσπασμα του ναυάρχου τους;
Όλοι όσοι πήραμε υψηλές θέσεις σε αυτό το στράτευμα, που έχει γράψει την ιστορία του με το αίμα των προγενεστέρων συναδέλφων μας, δεν αποστρατευόμεθα ποτέ, γι’ αυτό και η πατρίδα μάς χαρακτηρίζει επιτίμους. Η στολή είναι σχήμα που δεν αποβάλλεται. Το έθνος μας εν κινδύνω τις περισσότερες φορές διόρισε αρχιστρατήγους στον πόλεμο στρατηγούς και ναυάρχους ανακληθέντας εκ της εφεδρείας. Μπορεί αυτή η τιμή να επιδαψιλευθεί και προς τον κ. ναύαρχο. Απορώ πώς θα αισθανθεί σε μια τέτοια περίπτωση. Είναι λάθος μέγιστο να ισχυριζόμεθα ότι αποβάλαμε τη στολή και άλλος ήμουν τότε και άλλα πιστεύω τώρα. Είναι καθήκον και υποχρέωση μικρών και μεγάλων ηγητόρων να μην υπηρετούν πράγματα που δεν πιστεύουν. Αυτή είναι η γενναιότητα του στρατιωτικού. Τούτο αποτελεί την πιο βασική και θεμελιώδη αρχή μιας χρηστής ηγεσίας. Είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να λέμε ότι «δεν πίστευα, αλλά το έκρυβα και ποτέ δεν ενόχλησα κανέναν στην άσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων»; Η απλή απαίτηση όλων των Ελλήνων από εμάς δεν έγκειται στην άρνηση, στο «δεν εμπόδισα», αλλά στη θέση, δηλαδή στην αξία ενός αρχηγού που λέει «τους οιστρηλάτησα με το πιστεύω μου όλους μέχρι της τελικής νίκης». Το πιστεύω όμως ενός αρχηγού είναι σύμφυτο με την παρρησία, την αλήθεια και τη γενναιότητα. Εκτιμάται ότι μεγαλυτέρα υπηρεσία στους Τούρκους δεν μπορούσε άλλως να προσφερθεί. Ως τέως Αρχηγός της Κύπρου, μου φαίνεται απίστευτο ότι επί ημερών του κ. ναυάρχου στην ηγεσία του ΓΕΝ μάς είχε διαγράψει εμάς τους εκείσε υπηρετούντας και τον Ελληνισμό της Κύπρου, αφού, ως ο ίδιος αποκαλύπτει, θεωρούσε το ΔΕΑΧ αρλούμπα. Παρακολούθησα τις δηλώσεις του κ. ναυάρχου στον σταθμό Alter και έμεινα ενεός, όταν ο ίδιος απέρριψε και τον εαυτό του, λέγοντας ότι τον παρέσυρε ο δημοσιογράφος και στο μαγνητοφωνάκι είπε πράγματα που δεν έπρεπε να πει. Όταν χάνεις μια μάχη, το «συγγνώμη» δεν επαναφέρει τα πράγματα στην προτέρα τους θέση. Λυπάμαι και για τη στάση του κ. Κουίκ και πρέπει να του γνωρίσω ότι άριστοι στρατιωτικοί είναι μόνο εκείνοι που ανεδείχθησαν στο πεδίο της μάχης. Μια και το καλούν οι μέρες, υπενθυμίζω ότι ο στρατηγός Κατσιμήτρος έσωσε το ’40 στην Ήπειρο την Ελλάδα με την προσωπικότητά του, την πίστη του και την πρωτοβουλία του. Το μυαλό τού κάθε ανθρώπου είναι για να κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς.