Η τελευταία ευκαιρία, Γιώργο…
Τα ποσοστά πλέον αγγίζουν τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου. Πάνω από το 1/3 των ψηφοφόρων δηλώνει ότι φταίει ο αρχηγός για την κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Και η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη, όπως μας διαβεβαιώνουν βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη του Κινήματος. Η πορεία φθοράς, λένε, είναι αναπότρεπτη… Και φθάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζουν «λύτρωση» τις εκλογές (!), εννοώντας ότι έτσι μόνο θα λυτρωθεί το Κίνημα από τον Γιώργο. Ίσως υπάρχει ελπίδα ακόμη… Με την προϋπόθεση ότι ο Γιώργος θα κάνει στροφή 180 μοιρών από την πολιτική που ακολουθεί ως τώρα, πολιτική που απέτυχε, απόδειξη οι ήττες και το γεγονός ότι όχι μόνο ο Καραμανλής παραμένει κυρίαρχος της πολιτικής ζωής του τόπου, αλλά και οι προβλέψεις όλων των εταιρειών δημοσκοπήσεων είναι ότι θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει, αν συνεχίσει όπως είναι σήμερα, να έχει την ίδια τύχη που είχε η ΝΔ ως αντιπολίτευση, να μείνει δηλαδή καμιά εικοσαριά χρόνια εκτός εξουσίας… Ο Γιώργος θα πρέπει να καταλάβει ότι με διασπασμένο το ΠΑΣΟΚ, με το κόμμα χωρίς συνοχή, χωρίς οργάνωση, η παράταξη οδηγείται σε διάλυση. Πρέπει ν’ αφήσει στην άκρη αντιπάθειες και απωθημένα. Μίση και κακίες. Και πειράματα τύπου Καραχασάν και Ματσούκα, Μάνου, Ανδριανόπουλου και Δαμανάκη που κατέληξαν σε φιάσκο.
Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η κωμωδία του Πολιτικού Συμβουλίου. Όπου μετέχει μέχρι και η κυρα-Κατίνα και είναι εκτός αξιόλογα στελέχη.
Θα πρέπει να υπάρξει ένα Πολιτικό Συμβούλιο με σύνθεση που θα το καθιστά υπολογίσιμο απ’ όλους και κάθε συνεδρίασή του θα προβληματίζει το πολιτικό σκηνικό και τα ΜΜΕ. Και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν θέση όλα τα ιστορικά στελέχη και 2-3 νέοι, που όμως θα έχουν πιστοποιημένη αποδοχή από την ευρύτερη κοινή γνώμη.
Ο πατέρας σου, ο Ανδρέας, μπορεί να μη συμπαθούσε κάποια στελέχη, όπως π.χ. τον Σημίτη, αλλά τα περισσότερα χρόνια, και ιδιαίτερα τα τελευταία, ήταν μέλος του Ε.Γ.
Στα χέρια του Γιώργου βρίσκεται το αύριο του ΠΑΣΟΚ. Αν καταφέρει να πείσει τον… εαυτό του σ’ αυτή την ενωτική κίνηση, που θα σήμαινε «όλοι μέσα για τη νίκη», και δεν θα παραμείνει στην αίσθηση του «γενικού κληρονόμου» που θεωρεί το κόμμα ιδιοκτησία του, τότε μπορεί να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Διαφορετικά, όπως όλα, έτσι κι εδώ έχουν ημερομηνία λήξης. Και δεν θα φταίει κανένας άλλος παρά μόνο ο ίδιος…
ΥΓ.: Μια απόδειξη της ιδιοκτησιακής νοοτροπίας του Γιώργου είναι η ανακοίνωση ότι θα γίνει συνέδριο τον Μάρτιο: Ποιος το αποφάσισε, πρόεδρε; Το συζήτησες με το Πολιτικό Συμβούλιο; Όχι. Κανένας δεν το ήξερε… Το διάβασαν στα «Νέα», στη συνέντευξη που έδωσε ο Γιώργος! Πώς με τέτοια λογική να λειτουργήσει, όταν αύριο ποιος ξέρει τι μπορεί να αποφασίσει ο πρόεδρος, γιατί έτσι το σκέφθηκε;