Η κρισιμότερη περίοδος για τον Γιώργο Παπανδρέου…
Ουσιαστικά, να διασφαλίσει και να εγγυηθεί, κυρίως ελέω ονόματος, την ομαλή μετάβαση απ’ την εποχή Σημίτη, όπου θα δοκιμάζονταν δεινά ύστερα από μια εκλογική συντριβή η οποία ήταν αναπόφευκτη και δεδομένη, αν το ΠΑΣΟΚ πήγαινε στις εκλογές υπό την ηγεσία του τέως «καταλληλότερου». Οπότε θα άνοιγε -ανεξέλεγκτος- ο ασκός του Αιόλου…
Η παράδοση της ηγεσίας του μεγαλύτερου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ευρώπης έγινε έτσι με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Αποφεύχθηκαν ανεξέλεγκτοι τριγμοί, που θα απειλούσαν ακόμα και την ενότητά του αλλά και τις υφιστάμενες ισορροπίες εντός του δικομματικού πολιτικού συστήματος…
Άλλωστε, ο νέος αρχηγός έχαιρε της εκτίμησης μεγάλου μέρους του, εκλογικού σώματος, ανεξάρτητα μάλιστα από κομματικές προτιμήσεις. Έχαιρε ακόμα της εμπιστοσύνης της Ουάσιγκτον, σύμφωνα μάλιστα με ορισμένες πληροφορίες η συμφωνία για την παράδοση της κομματικής εξουσίας είχε και τη σύμφωνη γνώμη της υπερδύναμης…
Ήταν επίσης το «χαϊδεμένο παιδί» των δημοσκοπήσεων, μακράν μπροστά σε δημοφιλία και αποδοχή από οποιοδήποτε άλλο στέλεχος του τότε κυβερνώντος κόμματος. Και τέλος, για τους ελάχιστους που παρέμεναν επιφυλακτικοί, επιστρατεύτηκε το ύστατο επιχείρημα: Ποια καλύτερη λύση θα μπορούσε να υπάρξει στην προσπάθεια ενός κατά τα άλλα φθαρμένου, διεφθαρμένου, αναξιόπιστου και διαπλεκόμενου κόμματος να αγκιστρωθεί στην εξουσία ή να υποστεί τη μικρότερη δυνατή ήττα, απ’ την επιστράτευση του ίδιου του γόνου του μεγάλου ιδρυτή της παράταξης, του φέροντος ένα όνομα «μαγικό», ικανό να συσπειρώσει και -το σημαντικότερο- να αποτρέψει από ηγετικές βλέψεις ή ακόμα και… σκέψεις οποιονδήποτε άλλον, είτε λεγόταν Βενιζέλος είτε (τότε…) Χριστοδουλάκης είτε Διαμαντοπούλου είτε…
Κάπως έτσι αφενός διασφαλίστηκε η ομαλή και «αναίμακτη» μετάβαση, χωρίς να τσαλακωθεί ο Σημίτης, αφετέρου η εκλογική ήττα «περιορίστηκε» στις 4,8 μονάδες, ενώ όλες οι εκτιμήσεις συνέκλιναν ότι με τον Σημίτη θα μπορούσε να είναι ακόμα και διπλάσιων διαστάσεων…
Η απομυθοποίηση…
Η υπόμνηση των παραπάνω γίνεται για να υπογραμμίσει πόσο άσχημα και εκτός προβλέψεων κύλησαν στη συνέχεια τα πράγματα για τον Γ. Παπανδρέου.
Τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις χαμένες καθαρά (αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και να μην αναμασάμε τις γελοιότητες περί… αλλαγής του πολιτικού σκηνικού μετά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές) , ενώ η επερχόμενη τέταρτη αναμέτρηση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αποβεί θετική για το ΠΑΣΟΚ. Παράταξη διχασμένη και σαφείς αμφισβητήσεις του προέδρου. Κρίση παρατεταμένη και ανακυκλούμενη. Οφθαλμοφανής ανεπάρκεια άσκησης θεσμικής αντιπολίτευσης και μάλιστα απέναντι σε μια κυβέρνηση που… δεν τσιγκουνεύεται να προσφέρει καλές ευκαιρίες στους αντιπάλους της.
Προσφυγή στην εύκολη και τελικά ατελέσφορη στην εποχή μας λύση της αντιπολίτευσης υψηλών τόνων δίχως την προβολή εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, στην πόλωση, για να κερδηθεί τουλάχιστον το έλασσον. Δηλαδή η συσπείρωση της εκλογικής βάσης του Κινήματος, με την ελπίδα ότι η κυβερνητική φθορά θα κάνει τη δουλειά από μόνη της στον δέοντα χρόνο…
Δηλαδή ένας άλλος Γιώργος που δεν είναι ο εαυτός του, που υποδύεται ένα ρόλο ο οποίος δεν του πάει, τον απομυθοποιεί, τον καθιστά πολιτικά απωθητικό.
Όλα αυτά, που κανένας πλέον δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, εξηγούν βεβαίως πρωτογενώς, γιατί όλα πηγαίνουν σήμερα τόσο άσχημα για το ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρό του.
Για να γίνουν όμως ορατές οι αιτίες της κακοδαιμονίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι καιρός να αναφερθούν, δίχως σκοπιμότητες, ανομολόγητοι όροι και προϋποθέσεις υπό τις οποίες ανέλαβε ο Γιώργος το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί, για παράδειγμα, η εμφανισθείσα τότε ως δεδομένη και μη αμφισβητούμενη ενότητα της παράταξης υπό το σημερινό αρχηγό, πρέπει να ομολογηθεί (εσωκομματικά, εννοούμε, γιατί σχετική αρθρογραφία υπάρχει και απ’ «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» και από άλλα έντυπα) ότι ήταν μόνο προσχηματική και με αποκλειστικό στόχο την ύστατη επιδίωξη του καθεστώτος Σημίτη να μη χάσουν τα επίλεκτα μέλη της νομενκλατούρας του τις κρατικές και εξουσιαστικές καρέκλες τους. Επιδίωξη απόλυτα «κατανοητή» για ένα κόμμα που πάσχει από ανίατο κυβερνητισμό. Αλλά απ’ τη στιγμή που οι καρέκλες -τελικά- χάθηκαν και τίποτα δεν δείχνει να επισπεύδει την επιστροφή των ιδίων προσώπων στην εξουσία, αυτονόητα η «ενότητα» εξέλιπε…
«Αιχμάλωτος» των «ορφανών» του Σημίτη…
Αλλά απ’ τη στιγμή που ο Γιώργος επέλεξε να συναινέσει σε μια ελεγχόμενη εκ των άνω ανάδειξή του στη ηγεσία (εκποιώντας μάλιστα για ένα χρονικό «κέρδος» λίγων εβδομάδων ή έστω λίγων μηνών ό,τι με συστηματικότητα και επιμέλεια έχτιζε για το πρόσωπό του επί χρόνια), συνέβαλε εκουσίως εκείνες τις μέρες, να τεθούν οι βάσεις της σημερινής αμφισβήτησής του.
Αφενός επειδή διαδοχή συμφωνημένη εκ των άνω σε καθιστά θέλοντας και μη συνυπεύθυνο για τις πράξεις και τα έργα των απερχομένων. Απολογητή. Και -εν τέλει- αιχμάλωτο. Και αφετέρου επειδή ο νέος αρχηγός απώλεσε το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ότι «δεν έχει τη στήριξη» που θα έπρεπε…
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνειδητοποιεί ίσως μόλις τώρα πως, για να κρατήσεις μια μεγάλη παράταξη, δεν αρκούν τα σύμβολα, πολλώ μάλλον εκ κληρονομίας.
Η ίδια η βάση της παράταξης, με αίσθηση ότι ήταν πολιτικά δίκαια η εκλογική ήττα του 2004, ελάχιστα ασχολείται με την αποτίμηση της περιόδου Σημίτη. Και όποιος το κάνει, απλά και μόνο παίζει παιχνίδι εσωκομματικών συσχετισμών.
Υπάρχουν φυσικά οι εκφραστές της περιόδου Σημίτη, οι οποίοι ακριβώς στα πλαίσια του «ιστορικού συμβιβασμού» που συμφωνήθηκε τότε, στις αρχές του 2004, έχουν έως σήμερα «πολιορκήσει» το «σύστημα Γιώργου» και τον ίδιο τον αρχηγό και υπονομεύουν εν τη γενέσει της κάθε απόπειρα υλοποίησης του συνθήματος «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα».
Όχι σε εν λευκώ εξουσιοδότηση…
Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών, των «ιστορικών οπαδών» του ΠΑΣΟΚ, με τις εξελίξεις που κοιτούν προς το μέλλον της χώρας και της παράταξης, στέλνουν εδώ και καιρό ένα και μόνο μήνυμα:
· Ότι χωρίς ουσιαστική (τυπική-δημοκρατική και ιδεολογική) νομιμοποίηση δεν είναι διατεθειμένη να εκχωρήσει εξουσιοδοτήσεις σε κανένα, όπως κι αν λέγεται, να διαχειριστεί το «απόθεμα πολιτικής Ανδρέα-ΠΑΣΟΚ», που εξακολουθεί να συνιστά την κρίσιμη πολιτική μάζα που δίνει τις εκλογικές νίκες.
Αυτή είναι η μεγάλη και θα μπορούσε να πει κανένας «ιστορική» δυσκολία που έχει ενώπιόν του ο Γ. Παπανδρέου.
Και με τα σημερινά δεδομένα τίποτα δεν πείθει ότι μπορεί να τη χειριστεί ικανοποιητικά για τον εαυτό του και για το κόμμα του. Αλλά αν αυτή η κατάσταση, αυτό το κλίμα συνεχιστούν, αν δεν ανατραπούν, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να μην είναι οι επόμενες εκλογές οι μόνες που έχει ακόμα να χάσει το ΠΑΣΟΚ!
Αν προσέξει, αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά τη δημοσκόπηση της RASS που δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», θα διαπιστώσει πως όλα τούτα ενισχύονται απ’ τα ευρήματά της. Το απόθεμα ανοχής που είχε ο Γιώργος εξαντλείται. Εξουσιοδοτήσεις εν λευκώ πλέον δεν δίνονται ούτε απ’ τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Ούτε στο όνομα συμβόλων ή «κληρονομιών» ή ονομάτων…