Η ήττα των Ρεπουμπλικάνων πλήγμα και για την… Ντόρα!

Πραγματικά, η οικογένεια Μητσοτάκη έχει καλλιεργήσει συστηματικά τις σχέσεις της με την οικογένεια Μπους και τους πιο φιλοπόλεμους, αντιδραστικούς και επιθετικούς κύκλους της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Η Ντόρα οικοδομεί το προφίλ της στην Αμερική (όπου βρίσκεται κάθε τρεις και λίγο με οποιοδήποτε πρόσχημα και περνάει εβδομάδες ολόκληρες εκεί) στη βάση της «τρομολαγνείας», θεωρώντας ότι οι φορείς αυτής της πολιτικής θα κυριαρχούν μονίμως τα επόμενα χρόνια στον Λευκό Οίκο. Η ψήφος των Αμερικανών, όμως, η οποία οδήγησε στον άμεσο «πολιτικό αποκεφαλισμό» του πιο σκοτεινού «γερακιού» της αμερικανικής κυβέρνησης, του Ντόναλντ Ράμσφελντ, με τον οποίον ταυτιζόταν απολύτως η Ντόρα, αποτέλεσε καίριο πολιτικό πλήγμα για την υπουργό Εξωτερικών.

Το χειρότερο γι’ αυτήν είναι ότι ο κατεξοχήν αντίπαλος που πρέπει να νικήσει για να γίνει πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, βλέπει ξαφνικά τις πολιτικές μετοχές του στους ηγετικούς κύκλους των ΗΠΑ να ανεβαίνουν κατακόρυφα, χωρίς ο ίδιος να χρειαστεί να κάνει τίποτα!

Ο Γιωργάκης και η Μάργκαρετ

Η θεαματική άνοδος των Δημοκρατικών αποτελεί όντως «λαχείο» για τον Γιωργάκη, ιδίως αν επισφραγιστεί με νίκη του Δημοκρατικού υποψηφίου και στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, που θα γίνουν σε δύο ακριβώς χρόνια από τώρα, τον Νοέμβριο του 2008.

Παραδοσιακά, από την εποχή του Ανδρέα ακόμη, η οικογένεια Παπανδρέου έχει στενές σχέσεις σχεδόν αποκλειστικά με τους Δημοκρατικούς, κορυφαίοι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποι των οποίων είχαν βαθύτατο σεβασμό προς το πρόσωπο και τις ιδέες του εκλιπόντος ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Η Μάργκαρετ Παπανδρέου έχει διατηρήσει και έχει ανανεώσει συστηματικά τις σχέσεις αυτές όσο μπορούσε καλύτερα, αξιοποιώντας στο μέγιστο δυνατό το γεγονός ότι η ίδια είναι Αμερικανίδα. Όλη της η δραστηριότητα στην Αμερική συγκεντρώνεται ακριβώς στην ανάπτυξη των σχέσεων αυτών, με στόχο να υπάρξουν ισχυροί αμερικανικοί κύκλοι που θα βοηθήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου να αναρριχηθεί στην εξουσία, όταν η συγκυρία θα εκτιμηθεί ευνοϊκή.

Ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εμφορείται πολύ περισσότερο από την πολιτική και την ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ παρά από τις αρχές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας -πόσω μάλλον του σοσιαλισμού!- που του είναι εμφανώς ξένες. Έτσι, ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να επικοινωνεί πολιτικά άριστα με τους αμερικανούς Δημοκρατικούς, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους.

Η Ντόρα πρέπει να βιαστεί

Φυσικά οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα γίνουν μετά τις ελληνικές βουλευτικές, ακόμη και αν οι τελευταίες δεν γίνουν πρόωρα του χρόνου το φθινόπωρο, αλλά με την πλήρη εξάντληση της τετραετίας, τον Μάρτιο του 2008, πράγμα ούτως ή άλλως απίθανο. Οι εκλογές του 2007 όμως θεωρούνται εκ των προτέρων χαμένες για τον Γ. Παπανδρέου. Πρέπει να γίνουν κοσμοϊστορικά πράγματα για να ηττηθεί ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος άλλωστε φαίνεται πως κάτι κατάλαβε από την καθολική κατακραυγή εναντίον του στην υπόθεση των δασκάλων και διοχετεύει μέσω των υπουργών και των φερεφώνων του στα ΜΜΕ την υποτιθέμενη πρόθεσή του να μην ανοίξει άλλα κοινωνικά μέτωπα μέχρι τις εκλογές. Πρωθυπουργός επομένως και την επόμενη τετραετία θα είναι πιθανότατα ο Κ. Καραμανλής, τον οποίον θα ήθελε να διαδεχθεί η Ντόρα πριν ολοκληρώσει τη θητεία του, ώστε η ίδια από τη θέση της πρωθυπουργού να διεκδικήσει τρίτη συνεχόμενη τετραετία της ΝΔ. Η νίκη των Δημοκρατικών όμως καθιστά άκρως επισφαλή πλέον αυτή την προοπτική, με δεδομένη τη φυσιολογική φθορά της Δεξιάς από την άσκηση της εξουσίας και την ένθερμη υποστήριξη τότε της Ουάσινγκτον προς το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου. Οι εξελίξεις υποχρεώνουν την Ντόρα να βιαστεί. Τα χρονικά περιθώρια αρχίζουν να γίνονται ασφυκτικά. Αν ο Γιωργάκης διαδεχτεί τον Κ. Καραμανλή, οι ελπίδες της Ντόρας να γίνει και αυτή πρωθυπουργός απομακρύνονται τόσο πολύ χρονικά -έπειτα από… δεκαετία και βάλε!- που κανείς πια δεν μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι η τότε γηραιά κυρία θα ευτυχήσει οπωσδήποτε να καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει πολιτικά μέχρι τότε…

Ο πειρασμός της υπονόμευσης

Τα καθήκοντα που μπαίνουν τώρα στην Ντόρα σε σχέση με το πολιτικό της μέλλον είναι πολύπλοκα και αντιφατικά, αυξάνοντας τον κίνδυνο να κάνει σοβαρά λάθη που μπορεί να τη «θάψουν» πολιτικά.

Από τη μια πρέπει να βιαστεί για να αξιοποιήσει στο έπακρο τις γνωριμίες της με τους αντιδραστικούς κύκλους της κυβέρνησης Μπους, όσο αυτή ακόμα βρίσκεται στην εξουσία. Από την άλλη πρέπει να οικοδομήσει εσπευσμένα όσο το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με τους πιο δεξιούς κύκλους των Δημοκρατικών, όσο αυτοί ακόμη βρίσκονται στην αντιπολίτευση και δεν έχουν διαποτιστεί από την αλαζονεία της εξουσίας, χωρίς φυσικά να έχει ποτέ την ελπίδα ότι σε αυτόν τον τομέα θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τον Γιωργάκη.

Παράλληλα όμως αυτό που πραγματικά θα εξυπηρετούσε τα σχέδια της Ντόρας θα ήταν να βρεθεί κάποιος τρόπος να… «συντομευτεί» η πρωθυπουργική θητεία του Κ. Καραμανλή! Ένας τρόπος που π.χ. δεν θα επέτρεπε στον Κ. Καραμανλή να κάνει δεύτερη πρωθυπουργική θητεία!

Αυτή η ωμά αντικειμενική εξώθηση προς υπονομευτικές μυστικές δραστηριότητες έχει ελάχιστες πιθανότητες βέβαια να στεφθεί από πλήρη επιτυχία. Θα μπορούσε όμως να εξασθενήσει πλήρως τον Κ. Καραμανλή, να τον οδηγήσει σε μια οριακή νίκη στις εκλογές του 2007 και έτσι να μπορέσει η Ντόρα να διεκδικήσει σχεδόν αμέσως την ανάληψη της πρωθυπουργίας ύστερα από 1-2 χρόνια, ικανοποιώντας τις φιλοδοξίες της και έχοντας έτσι το μάξιμουμ των πιθανοτήτων -κατά την άποψή της, φυσικά- να νικήσει και η ίδια τον Γιωργάκη.

Ωραία φαντάζουν όλα αυτά επί χάρτου. Η βιασύνη όμως είναι κακός σύμβουλος και ο πειρασμός της υπονομευτικής δράσης ενός πολιτικού εναντίον του αρχηγού του οδηγεί αρκετές φορές σε νίκη του υπονομευτή, αλλά πολύ συχνότερα στην πολιτική ήττα του. Επικίνδυνα πράγματα. Δύσκολες οι αποφάσεις και αβέβαιη η έκβαση.

Ο παράγοντας Σοσιαλιστική Διεθνής

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ντόρα έχει να αντιμετωπίσει και το πλεονέκτημα του Γ. Παπανδρέου ότι είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Στην Ελλάδα αυτό θεωρείται και πραγματικά είναι εντελώς ασήμαντο για τις εσωτερικές εξελίξεις.

Για τους Αμερικανούς όμως και συγκεκριμένα για τους Δημοκρατικούς, αυτό είναι πολύ σημαντικότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.

Ο Κλίντον, στο τέλος της οκταετούς θητείας του, προσπάθησε να πετύχει τη σύγκλιση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και την ουσιαστική συγχώνευση αυτών των δύο ρευμάτων σε μια… «Κεντρώα Διεθνή»! Όπως είναι ευνόητο, κάτι τέτοιο έχει στρατηγική σημασία για την Ουάσινγκτον, καθώς θα σηματοδοτούσε τη βαθύτερη και μονιμότερη υποταγή των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών στην αμερικανική πολιτική.

Ο στόχος αυτός είναι πολύ πιο σημαντικός σήμερα, μετά τη σοβαρή ρήξη στις σχέσεις Ευρώπης-ΗΠΑ που έχει επιφέρει η ακραία επιθετική και αλαζονική πολιτική της κυβέρνησης Μπους. Πολύ περισσότερο που οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, σε επίπεδο βάσης, στις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις που έγιναν στη Γηραιά Ήπειρο.

Στα μάτια των Δημοκρατικών, επομένως, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι ένας πολιτικός απολύτως ενσωματωμένος στην αμερικανική νοοτροπία, όπως ο Γ. Παπανδρέου, είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αυτό αυξάνει την «αξία χρήσης» του για την αμερικανική πολιτική τόσο κατά τη διάρκεια της τριετίας που ο Γ. Παπανδρέου θα είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς όσο και έπειτα από αυτή, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έχει δημιουργήσει ένα ευρύτατο δίκτυο πολιτικών σχέσεων, γνωριμιών και επαφών, το οποίο θα παραμείνει χρήσιμο για τους Αμερικανούς.

Κεντροαριστερό ρεύμα

Η θριαμβευτική επικράτηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ σηματοδοτεί το πέρασμα και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού του κεντροαριστερού πολιτικού ρεύματος που κυριαρχεί στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική, μετατοπίζοντας πιο αριστερά το πολιτικό σκηνικό.

Στην Ευρώπη εξοντώθηκαν ήδη πολιτικά όλοι όσοι στήριξαν τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ: Τέρμα ο Αθνάρ στην Ισπανία, που τον ξέχασε ήδη και η μάνα του, εκτός εξουσίας και ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, τελειώνει ατιμασμένος και ο Μπλερ στην Αγγλία, σαρώθηκαν όλες οι κυβερνήσεις ακόμη και στις αμερικανόδουλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και τώρα τελειώνει και ο ίδιος ο Μπους και το πολιτικό ρεύμα των νεοσυντηρητικών γερακιών, με το οποίο είναι ταυτισμένη η Ντόρα.

Αυτό το κλίμα που κυριαρχεί και πανευρωπαϊκά σίγουρα αποτελεί ένα πρόσθετο εμπόδιο για τα πρωθυπουργικά σχέδια της Ντόρας Μπακογιάννη, αφού φέρνει σε μειονεκτική θέση τα συντηρητικά κόμματα γενικά, πόσω μάλλον τους αμερικανόφιλους πολιτικούς εκπροσώπους τους.

Θα ήταν πάντως διασκεδαστικό πραγματικά ένας τόσο αμερικανόφιλος πολιτικός σαν την Ντόρα να δει τις πολιτικές της φιλοδοξίες να καταβαραθρώνονται από την ψήφο των… Αμερικανών!