Δίκη – παρωδία για τον Σαντάμ
Από τη στιγμή που ματαιώθηκε η προγραμματισμένη για τις 16 του Οκτώβρη ανακοίνωση της ποινής ήταν εμφανές ότι είχε προγραμματιστεί να συμπέσει χρονικά με τις ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές που διεξήχθησαν την προηγούμενη Τρίτη. Και η ποινή επομένως δεν μπορούσε να είναι τίποτε λιγότερο από την εσχάτη, ώστε να ηχήσει ως σάλπισμα νίκης, έστω και φάλτσο, από το μακρινό Ιράκ. Η δίκη που οργάνωσαν οι δυνάμεις κατοχής, φθάνοντας στο σημείο να αναθέσουν σε αμερικανική νομική εταιρεία την προετοιμασία της, επικρίθηκε ανοιχτά ως μεροληπτική από ένα πλήθος πέρα για πέρα αξιόπιστων οργανώσεων υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι η Διεθνής Αμνηστία.
Μέχρι να φτάσουμε στην ανακοίνωση της ποινής, τρεις συνήγοροι υπεράσπισης του Σαντάμ Χουσεΐν δολοφονήθηκαν, ενώ ο προηγούμενος πρόεδρος του δικαστηρίου διώχθηκε από την κυβέρνηση επειδή αποκάλεσε τον Χουσεΐν «πρόεδρο» και όχι «δικτάτορα», όπως πρόσταζε το… σενάριο της δίκης που μεταδιδόταν τηλεοπτικά με απώτερο στόχο να λειτουργήσει προπαγανδιστικά για την κυβέρνηση των συνεργατών των Αμερικανών.
Αντίθετα με την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης, παρότι συμφώνησαν με την ανάγκη να λογοδοτήσει ο Σαντάμ Χουσεΐν για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει, αποδοκίμασαν -προς τιμήν τους- την ποινή της θανατικής καταδίκης.
Καταδικάζοντας οι Αμερικανοί τον πρώην πρόεδρο του Ιράκ σε θάνατο επεδίωκαν αρχικά να δείξουν ότι στο Ιράκ σήμερα βασιλεύει κράτος δικαίου που απονέμει δικαιοσύνη. Οπότε ότι ακούγεται για καθημερινές συγκρούσεις που οδηγούν στον θάνατο 100 ανθρώπους κατά μέσον όρο, αμάχους στην πλειοψηφία τους, είναι αποκυήματα της φαντασίας αμετανόητων Μπααθικών που νοσταλγούν το παρελθόν. Κατά δεύτερον, με τη θανατική καταδίκη του Σαντάμ Χουσεΐν επιχειρείται να δικαιωθεί η δολοφονική εκστρατεία των Αμερικανών και η κατοχή. Όπλα μαζικής καταστροφής μπορεί να μη βρήκαν οι δυνάμεις κατοχής, αποδείξεις για τη σχέση του καθεστώτος του Σαντάμ με την Αλ Κάιντα και τα χτυπήματα στους δίδυμους πύργους μπορεί επίσης να μην εντοπίστηκαν, αλλά δικαιοσύνη για την ομαδική δολοφονία 148 Σιιτών που διέπραξε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν τον Ιούνιο του 1982 θα αποδοθεί, έρχεται να υποδηλώσει η θανατική καταδίκη του πρώην προέδρου του Ιράκ.
Όμως αν για το (αναμφισβήτητα αποτρόπαιο) έγκλημα των 148 δολοφονιών αξίζει η εσχάτη των ποινών σε έναν ανατραπέντα πρόεδρο και δύο συνεργάτες του, το ερώτημα είναι τι ποινή αρμόζει για το θάνατο 650.000 ανθρώπων που έχουν πεθάνει τα τριάμισι αυτά χρόνια που διαρκεί η αμερικανική κατοχή; Θα καθίσουν στο σκαμνί οι Αμερικανοί για τα εγκλήματα που διαπράττουν κάθε μέρα στο Ιράκ έχοντας οδηγήσει στον θάνατο το 2,5% των κατοίκων του; Επίσης, για τα εγκλήματα που διέπραξε τότε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, στο πλαίσιο του πολέμου με το Ιράν, θα δικαστούν και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι που στήριζαν ενεργά τη Βαγδάτη -τροφοδοτώντας την με όπλα και πληροφορίες- ευελπιστώντας να ανακόψει την ορμή της ιρανικής επανάστασης;