Kοχλάζει το ΠΑΣΟΚ και η έκρηξη υποφώσκει

Ένας ανερμάτιστος μάλιστα αρχηγός χωρίς στοιχειώδεις ικανότητες, χωρίς όραμα και πρόγραμμα με πολιτικούς (και εφικτούς) στόχους, ο οποίος επιδιώκει την προς τα κάτω ισοπέδωση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ώστε να απαλλαγεί από τον υπαρξιακό εφιάλτη της ανεπάρκειάς του. Ένας κληρονομικώ δικαίω αρχηγός -και δη όχι ελέω του αείμνηστου (και ιδιοφυούς) πατέρα του, αλλά μέσω προκλητικού χρίσματος του ανεκδικήγητου Σημίτη- που έχει μαζέψει δίπλα του δακτυλοδεικτούμενα περιτρίμματα της αμερικανοφροσύνης και όσους βυσσοδομούν ακατάπαυστα εναντίον των δυνάμει αντιπάλων του στο κόμμα, ανθρωπάρια τα οποία φροντίζουν επιπλέον (και δουλοπρεπέστατα) να υποστυλώνουν την υπό διαρκή τρώση φιλαυτία του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε ένας συμπαθέστατος και πολύ αγαπητός νέος σε όλο το φάσμα των ανθρώπων που μετείχαν στο ΠΑΣΟΚ ή ασχολούνταν ευμενώς με το κόμμα αυτό. Ευγενής, προσηνής, με το χαμόγελο στα χείλη και πάντοτε ήπιων τόνων, έχαιρε της γενικής εκτίμησης.

Από τότε που αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική, πίεσε, όπως φαίνεται, τον εαυτό του και άρχισε σταδιακά να αλλάζει συμπεριφορά. Έγινε πρώτα επιφυλακτικός απέναντι σε συνεργάτες και πρώην φίλους και αργότερα δύσπιστος και καχύποπτος, συχνότατα μάλιστα χωρίς αποχρώντα λόγο. Να άλλαξε, άραγε, πλην της συμπεριφοράς, και χαρακτήρα; Όχι βέβαια. Διότι το τοιούτον θα ήτο παγκοσμία μοναδικότης! (Οι χαρακτήρες των ανθρώπων ΣΠΑΝΙΩΣ μεταβάλλονται ριζικά κατά τη διάρκεια της εφηβείας και ΟΥΔΕΠΟΤΕ αρκετά χρονάκια μετά την εφηβεία. Εκτός και αν η ριζική μεταβολή αποτελεί οφθαλμαπάτη για τους τρίτους, συνιστάμενη απλώς στην επακριβή αποστήθιση άλλου και μάλιστα προδιαγεγραμμένου ρόλου, όπως συμβαίνει εν προκειμένω).

Η αλαζονεία, ο αυταρχισμός, οι ύβρεις -«σικελική μαφία» αποκάλεσε πρόσφατα την κυβέρνηση- βρίσκονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την ιδιοσυγκρασία, την ψυχοδομή και εν τέλει τον χαρακτήρα του νυν αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και επιβεβαιώνουν περίτρανα την ανασφάλεια που τον κατατρύχει.

Το αρχηγικό κοστούμι που του κληροδότησε ο Σημίτης δεν ήταν φυσικά στα μέτρα του και το αξίωμα του αρχηγού φάνταζε εξ υπαρχής παράταιρο και υπονομευτικό για την αξιοπιστία του. Η μεταβίβαση αυτή της κομματικής εξουσίας υπήρξε, επιπροσθέτως, εξόφθαλμα αναξιοκρατική, με αποτέλεσμα να ανοίξει την όρεξη σε πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το καθένα από τα οποία σκέφτηκε πρώτα «γιατί αυτός και όχι εγώ;» και άρχισε ύστερα να επιδιώκει υπογείως την αποκαθήλωσή του από την αρχηγία.

Θα προσθέσω και κάτι ακόμα αρνητικό (και τραγικό για τον Γ. Παπανδρέου): Μαζί με την κληροδοτούμενη αρχηγία κληρονόμησε και την ευρύτατα διαδεδομένη στην κοινή γνώμη προσωνυμία «ο Γιωργάκης». Και σε έναν «Γιωργάκη» είναι φύσει αδύνατον να εμπιστευτεί ο ελληνικός λαός τη διακυβέρνηση της χώρας του. (Ο Καραμανλής το γνωρίζει άριστα αυτό και ευλόγως τον στηρίζει στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ).

Μαζί με τον Καραμανλή τρίβουν τα χέρια τους και οι διάφοροι δελφίνοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι εργάζονται μεθοδικά στο παρασκήνιο, άλλοι κατά μόνας ομνύοντες στην νομιμοφροσύνη τους απέναντι στον «ηγέτη μας», όπως ο αρχιφιλόδοξος Παπουτσής, άλλοι αλληλοϋποστηριζόμενοι ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία (Βενιζέλος – Διαμαντοπούλου) και άλλοι αλληλοσπαρασσόμενοι (Καστανίδης – Βενιζέλος), όταν οι αντεγκλήσεις με τον αρχηγό γίνονται δημοσίως, όπως συνέβη στο Πολιτικό Συμβούλιο την επομένη του δεύτερου γύρου των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών.

Οι ορατά επικρατέστεροι για να εκθρονίσουν τον Γ. Παπανδρέου από την -αναπαυτική ή γεμάτη καρφίτσες, όπως το πάρει ο καθένας- αρχηγική του πολυθρόνα είναι ο Βενιζέλος και η Διαμαντοπούλου. Αρχιφιλόδοξοι επίσης αμφότεροι, αλλά και ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΙ στον από Γιωργάκη οργανωμένο χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Ο πρώτος, καθότι «ξερόλας», κουραστικότατος στωμύλος (που σε… γκαστρώνει για να κλείσει κάθε φορά το στόμα του), ο οποίος εξαπολύει διανοουμενίστικους πομφύλυγες εν είδει ανύπαρκτου πολιτικού λόγου και ανακρούει πρύμναν με την ουρά υπό τα σκέλη -οι ανασκευές δηλώσεών του είναι αμέτρητες- τρέμοντας να μη διαγραφεί όχι από τον αείμνηστο Ανδρέα, αλλά από τον… Γιωργάκη!

Η δεύτερη, εξίσου θρασύδειλη με τον πρώτο, είναι πολύ πιο υποχθόνια από τον Βενιζέλο και κάθε Βενιζέλο στην κατάστρωση των ανατρεπτικών της σχεδίων, χωρίς να διαθέτει ψήγματα έστω ιδεών για την εκπόνηση ενός στοιχειώδους προοδευτικού προγράμματος, διότι παραμένει σιωπηρώς θιασώτρια του μοιραίου για τον τόπο μας σημιτικού «εκσυγχρονισμού». (Σε προ διετίας άρθρο μου είχα χρησιμοποιήσει για την περί ης ο λόγος διεκδικήτρια της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ τη διατύπωση «η θυμίζουσα επιλοχία των Ες Ες βλαχοευρωπαία κυρία Διαμαντοπούλου»).

Για τη φαιδρή και καπηλευόμενη το όνομα του πατέρα της Φώφη Γεννηματά, η οποία άνοιξε αιφνιδίως περπατησιά και ονειρεύεται… εξ απονομής αρχηγιλίκι, περιττεύει κάθε δικό μου σχόλιο.

Πριν συνεχίσω, παραθέτω εδώ μία σχεδόν άγνωστη ρήση του μέγιστου Ηράκλειτου προς ενδεχόμενο συνειδησιακό καθαρμό όσων επιδιώκουν, με δολοπλοκίες και αθέμιτα μέσα, να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Την ακόλουθη: «Παν ερπετόν πληγη νέμεται» – και η ερμηνεία της παραλείπεται ως ευκόλως εννοουμένη.

Ο Γ. Παπανδρέου, αν επιμείνει να ηγείται του ΠΑΣΟΚ, θα οδηγήσει το κόμμα του σε αλλεπάλληλες ήττες, εάν δεν ανατραπεί ήδη μετά τον καταποντισμό του στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Κι αυτό όχι μόνο λόγω των περιορισμένων αρχηγικών του ικανότητων, αλλά και εκ του γεγονότος ότι κανένας δεν πιστεύει πως έχει τη βούληση να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε φιλολαϊκή τροχιά. Όσοι ποντάρουν σ’ αυτόν (βουλευτές και άλλοι) θα απογοητευτούν οικτρά. Αν αγαπάει πραγματικά το ιστορικό κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, οφείλει να παραιτηθεί οικειοθελώς από τον αρχηγικό του θώκο.

Λύση που θα αποτρέψει ήττες ή διασπάσεις υπάρχει και προσωπικά τη θεωρώ ιδανική. Ακούει στο όνομα Κώστας Λαλιώτης, ένα εξαιρετικά προικισμένο πολιτικό ον, με διορατικότητα, οραματισμούς αλλά και ρεαλισμό.

Ναι, φίλοι του ΠΑΣΟΚ και αλλοτινοί σύντροφοι. Ο… ωσεί απών Λαλιώτης είναι η λύση. Υπήρξε ο αυθεντικότερος μαθητής του Ανδρέα. Ένας μαθητής μάλιστα που μετουσίωνε τις παρακαταθήκες που συσσώρευε σε αποτελεσματική δράση. Ένας πολιτικός με ταλέντο και… γωνίες. Δεν απέφευγε δηλαδή τις οξύτητες στις αντιπαραθέσεις με τους πολιτικούς αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έσωσε πολλές φορές από κακοτοπιές την αλήστου μνήμης περίοδο του «καταλληλότερου», και το ευχαριστώ του τελευταίου ήταν να τον καταργήσει από γραμματέα του κόμματος παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του… (Ποιος δεν θυμάται τη μνημειώδη αγόρευση του Λαλιώτη στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ μετά την εν ψυχρώ καρατόμησή του από τον Σημίτη;).Σήμερα, ωριμότερος από κάθε άλλη φορά, είναι σε θέση να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε ένα παραπαίον και αλληλοσπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ. Αν του γυρίσουν τις πλάτες, μωροφιλοδοξιών ένεκεν, κακό του κεφαλιού τους θα κάνουν, καθότι άλλη αξιόπιστη εφεδρεία για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Κώστας Λαλιώτης ούτε ήταν ούτε είναι φίλος μου. Αντίθετα, όταν ήμουν στο ΠΑΣΟΚ, με αντιμετώπιζε με έκδηλη εχθρότητα. Όμως οι εκάστοτε απόψεις μου δεν εκπορεύονται από ιδιοτελείς λόγους.