Το παιχνίδι της Τουρκίας στην Ευρώπη
Το παρηκμασμένο σχήμα που υποτίθεται ότι κυβερνάει την Ευρώπη και αποκαλείται ΕΕ ή «Ευρώπη των “25”» σύρθηκε σε αποφάσεις που κάθε άλλο παρά αναβαθμίζουν την ένωση. Διογκώθηκε με τη μαζική ένταξη δέκα χωρών, από τις οποίες είναι ζήτημα αν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για είσοδο οι δύο (Κύπρος, Σλοβενία) με αποτέλεσμα να μη φροντίσει την ποιοτική εμβάθυνση της ένωσης. Έτσι απώλεσε το επιχείρημα ότι κάνει πολύ προσεκτική και επιλεκτική διεύρυνση. Αυτό ενεργοποιεί το επιχείρημα όλων όσοι επιδιώκουν για δικούς τους λόγους να γίνουν μέλη της, σύμφωνα με το οποίο «γιατί αυτός κι όχι εγώ;», επιχείρημα μάλλον απλό και κατανοητό που μάλιστα βρίσκει υποστηρικτές σε πολλές δυνάμεις που δεν θέλησαν ποτέ να δουν την Ευρώπη να γίνεται μια πραγματική δύναμη. Η Βρετανία στη Γηραιά Ήπειρο, οι Ηνωμένες Πολιτείες στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Η πρώτη δεν είχε σοβαρές αντιρρήσεις στην οικοδόμηση μιας ένωσης που όμως σε καμιά περίπτωση δεν θα διέπεται από φεντεραλιστικά οράματα, από επιδιώξεις ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης και ανάδειξής της κάποτε σε ενιαία δύναμη οντότητας, κάπως σαν Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Η Βρετανία θα προτιμούσε στην πραγματικότητα να παραμείνει η ΕΕ μια «Ένωση για τον Άνθρακα και τον Χάλυβα», όπως ξεκίνησε δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση στη δεκαετία του ’50, μια ένωση περιορισμένων συμφερόντων και κοινής δράσης. Οι ΗΠΑ δεν έβλεπαν με κακό μάτι την ΕΕ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν και δεν θέλουν αυτή να αναδειχθεί σε πόλο παγκόσμιας ισχύος και εξουσίας, κάτι που δυνάμει θα έθετε σε κίνδυνο τη δική τους κυριαρχία. Όσο κι αν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονταν την ύπαρξη ενός άλλου πόλου εξουσίας, ποτέ δεν θέλησαν αυτός να καταστεί φόβητρο, όπως ήταν κάποτε η ΕΣΣΔ και ίσως κάποτε γίνει (;) η Κίνα. Έτσι, ο καλύτερος τρόπος να ελέγξει κανείς την πορεία της Ευρώπης προς μια ισχυρή ένωση είναι να σπρώχνει χώρες-δορυφόρους του στην «αγκαλιά» της ενωμένης Ευρώπης και να βοηθάει τη διόγκωσή της ώστε ποτέ να μην μπορέσει να ασχοληθεί με την ποιότητα και το περιεχόμενο της διεύρυνσης. Αλλά εύκολα να σπαταλά χρόνο και δημιουργικότητα στην επίλυση προβλημάτων των νέων χωρών-μελών που όλως τυχαίως στη μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχονται από το λεγόμενο ανατολικό μπλοκ και είναι πρώην κομμουνιστικές χώρες. Οι τελευταίες συναντώνται στο μίσος τους κατά της δυνάστριας τότε Σοβιετικής Ένωσης (Ρωσίας σήμερα, μια και ουδείς αυταπατάται ότι την εξουσία στην τότε ΕΣΣΔ είχαν το Τατζικιστάν, η Γεωργία και η Κιργισία) και στον αυθόρμητο θαυμασμό και συμπάθειά τους προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Τουρκία δεν ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί όμως άνετα και εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις που προκύπτουν. Έτσι ο τούρκος πρωθυπουργός όχι μόνο δεν νιώθει καμιά υποχρέωση να οδηγήσει τη χώρα του σε ευρωπαϊκά μονοπάτια με στόχο την ένταξη στην ΕΕ, αλλά περνάει στην άλλη όχθη, διαπιστώνοντας πως η Ευρώπη «δεν είναι ώριμη για να δεχθεί την Τουρκία»!
Η εκπληκτική αυτή αντιστροφή της λογικής και των επιχειρημάτων πιάνει τόπο στη χώρα του αλλά και αλλού, μια και η Τουρκία αποδίδει κάθε είδος και μορφή κριτικής που δέχεται είτε στο ότι είναι μια χώρα με ισλαμικό θρήσκευμα (και η Ευρώπη είναι «ένα κλειστό χριστιανικό κλαμπ») είτε στη δυσκαμψία της Γηραιάς Ηπείρου να δεχθεί ένα νέο μέλος, το οποίο οριακά ανήκει γεωγραφικώς στα όριά της και διέπεται συγχρόνως από έναν άλλον πολιτισμό, όχι δυτικό. Και είναι πράγματι τέτοια η δυσκαμψία της Ευρώπης που η Τουρκία είναι κοντά στο να αποκτήσει ακροατήριο για τα επιχειρήματά της, με πιθανή εξέλιξη να λησμονήσει κανείς ότι η χώρα αυτή δεν πληροί καμιά από τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για ένταξή της στην Ευρώπη. Από την ποιότητα της δημοκρατίας μέχρι την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύντομα θα δούμε αν και πόσο υπερβολικές είναι αυτές οι σκέψεις…