«ΤΟ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ ΡΑΤΣΑΣ (ΣΤ΄)

Αν, δε, η γλώσσα μαρτυρεί
τού Έθνους τήν πορείαν
αυτήν κι εγώ επέλεξα
ως πρώτην μαρτυρίαν.

Κι εργάζομαι ανελλιπώς
ίνα σταχυολογήσω πότε
πηγαίνομεν εμπρός καί
πότε πρός τά πίσω.

Αγρεύω τάς ευάκουστας
λέξεις πού κάνουν χρήση
απανταχού οι Έλληνες
εις άπασαν τήν κτήση.

Διερευνώ τό νόημα πού
κρύπτει κάθε λέξις
ανεύθυνος εάν εσύ τήν
χειριστείς καί μπλέξεις.

Η λέξις εστί δύναμις
ιδίαν δυναμίτου
κι άν εκραγεί απώλεσεν
ο νούς τήν λογικήν του.

Το φλυαρείν δεινά πολλά
δύναται προσκομίσει
εις πάντα τόν ανόητον
πού ‘θελεν φλυαρήσει.

ΣΦΟΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΣ εστί
όστις σφογγίζει κώλους,
είναι αξίωμα υψηλόν
όχι εύοσμον γιά όλους.

Κακά πολλά εξέρχονται
εξ ήτινος Ουρίδος
πού φέρει ο Άρχων όπισθεν
καί άνω τής κνημίδος.

Αφού ο Άρχων αποπατεί
Σφογγοκωλάριός του με
σπόγγο πλένει τήν οπήν
κι ο κόσμος είν’ δικός του.

Διότι τιμή είναι δι’ αυτόν
να θέσει στό καθίκι
τό μυροβόλον βόθρισμα
τού Αρχοντος. (Τι φρίκη.)

Αι Βερσαλλίαι θαυμασταί
πλήν εστερούντο βόθρου
στερούντο καί απόπατου
καί ερχομένου τού όρθρου

… ο Βασιλεύς εχέζετο
κι έπρεπε να εκβάλει
απ’ τήν οπίσθιαν οπήν
τά τών εντέρων κάλλη.

Αφού καλώς τόν έπλενε
ο κουβαλών τόν σπόγγον
έρριπτε απ’ τό παράθυρον
ούρων, σκατών τόν όγκον.

Άν τύχαινε καί διάβαινε
κόμης ή καί κοντέσα
κι ελούζοντο απ’ τάς ριπάς
του Άρχοντα Μπουχέσα

… εσήκωναν τήν κεφαλήν
καί έκραζον ως γλάροι:
«Είναι τ’ Αρχόντου τά σκατά
τιμή γιά μας καί χάρη».

Αφότου όμως χάθηκαν
οι αυτοκρατορίες
καί ο καθείς έχει W.C.
φάνηκαν Εταιρίες

… όπου εκπαίδευαν λειχούς
ή σφογγοκωλαρίους
διά τρανούς πολιτικούς
κι άλλους τινάς «κυρίους».

Πλήν κι επειδή ακρίβυναν
τών Καλυμνίων σπόγγοι
την γλώσσαν τους χειρίζονται
όταν ο Άρχων βόγκει.

Λακέδες καί ουτιδανοί
λαμόγια μέ τήν βούλα
γλείφουσι ασταμάτητα
καί διοικούν στήν ζούλα.

Στήν Αγορά καί τά Palazzi
ποικίλουν οι τιμές
τών Σφογγοκωλαρίων σπουδαρχίδηδων,
όποιος δέν έχει καθόλου τιμή,
ο άτιμος, προτιμάται.