Στους ήχους του αμανέ

Δηλαδή να δρομολογεί την ενταξιακή της πορεία σύμφωνα με τους δικούς της όρους και τις δικές της αυθαίρετες βουλήσεις.

Γιατί ολόκληρη η Ευρώπη -έρμαιο των εσωτερικών της αντιφάσεων και της υποταγής της στις επιθυμίες και στους στόχους των ΗΠΑ- αδυνατεί να θέσει χρονικά και θεσμικά όρια στην Τουρκία.

Όρια που, αν παραβιασθούν, θα θέσουν τέλος στην πορεία ένταξης και θα οδηγήσουν, πιθανόν, σε μια «τρίτη λύση»…

Οι ευρωπαίοι «αρμόδιοι» επαίρονται ότι θα θίξουν σοβαρά προβλήματα που αφορούν τις σχέσεις με την Τουρκία: Το θέμα του casus belli, τις παρεμβάσεις του Στρατού στην πολιτική εξουσία, την ειρηνική επίλυση των «διαφορών» (αξέχαστε Σημίτη) με την Τουρκία στο Αιγαίο, το άνοιγμα των λιμανιών και αεροδρομίων, ως «αυτόνομη νομική υποχρέωση» της Τουρκίας.

Άλλη μια φορά δηλαδή ένα ατέλειωτο ευχολόγιο χωρίς να προωθείται στην πράξη ούτε μια συγκεκριμένη διαδικασία δίκαιης επίλυσης των προβλημάτων.Εν τω μεταξύ διογκώνεται η αρνητική γνώμη στην Τουρκία, ενισχύονται οι εθνικιστικές τάσεις και τελικά κερδισμένος βγαίνει ο κ. Ερντογάν, ο οποίος παίζει αφενός το εθνικιστικό χαρτί και αφετέρου εμφανίζεται ως προπομπός της ένταξης…

Όσο για μας, απλώς καταμετρούμε την ατελείωτη σειρά των «βήμα προς βήμα» υποχωρήσεων που μας αποφέρει η τυφλή στρατηγική της «ολόθερμης» -και χωρίς στην πράξη όρους- υποστήριξης της «τουρκικής ένταξης»…

ΟΦΙΣ