Οι «εκσυγχρονιστές» τον θέλουν «Γιωργάκη» – Θα γίνει επιτέλους «Γιώργος»;

Σε καμιά περίπτωση πάντως αυτή η ιδιομορφία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιολογεί την αναβλητικότητα, την αναποφασιστικότητα και -εν τέλει- την υποταγή του στη λογική της μη διατάραξης παγιωμένων ισορροπιών και κακώς κειμένων. Και πολλά στελέχη της Χαρ. Τρικούπη φοβούνται, πως και τούτη τη φορά και μετά το ταξίδι στη Χιλή οι εξελίξεις και οι περιλάλητες «πρωτοβουλίες» του Γιώργου για την έξοδο απ’ τη σοβούσα σοβαρή κρίση θα είναι «μία απ’ τα ίδια» και θα υπαγορεύονται απ’ τη λογική της ακινησίας.

Το ερώτημα που εκ των πραγμάτων έχει τεθεί την τελευταία περίοδο από πασοκικά στελέχη τα οποία στηρίζουν το Γιώργο είναι αν ο αρχηγός θα θελήσει επιτέλους να απαλλαγεί απ’ αυτή την ιδιόμορφη «αιχμαλωσία» απ’ το στρατόπεδο των «εκσυγχρονιστών» και «από Γιωργάκης να γίνει Γιώργος», όπως χαρακτηριστικά μας υπογράμμισε ιστορικό στέλεχος, με πλούσια πείρα αντιμετώπισης εσωκομματικών κρίσεων.

Στην πραγματικότητα και παρά τα πλήγματα που έχει δεχτεί μετά την άτακτη αποχώρηση του Κ. Σημίτη, το «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ παραμένει η μόνη στοιχειωδώς σοβαρή ομάδα και (το σημαντικότερο) η μόνη ομάδα με συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Και ο Γιώργος έχει επί δυόμισι χρόνια συμβιβαστεί με επιφανή στελέχη αυτού του στρατοπέδου. Απέναντί τους άλλωστε οι «εκσυγχρονιστές» έχουν ομάδες «ατάκτων» υποστηρικτών του προέδρου, χωρίς συνοχή, χωρίς σοβαρή πολιτική άποψη και πρόταση, χωρίς σοβαρή στρατηγική, με μοναδικό συνεκτικό ιστό το ρόλο των… Ηρακλειδών του στέμματος. Τίποτ’ άλλο!

Έτσι αυτό το αίτημα της βάσης, το «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», το οποίο αν και διατυπώνεται δίχως συγκεκριμένο περιεχόμενο, ωστόσο δείχνει τη διάθεση απαλλαγής από ένα παρελθόν διόλου τιμητικό, έχει κι αυτό ατονήσει και έχει περιπέσει σε επίπεδο μάλλον φολκλορικό παρά πολιτικό…

Η αδράνεια και οι άγριες συγκρούσεις συσχετισμών

Πάρα πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, αναρωτιούνται πόσο αξιόπιστος είναι ο λόγος που εκφέρει ο Γιώργος, όταν επικεφαλής του κυβερνητικού προγράμματος του Κινήματος έχει τοποθετηθεί απ’ τον ίδιο ένα επιφανές, προβεβλημένο πρόσωπο του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ και εκ των στενότερων συνεργατών του Σημίτη, η Α. Διαμαντοπούλου!

Άσχετα με την άποψη που ο καθένας έχει για τη Διαμαντοπούλου, είναι σε κάθε περίπτωση ευδιάκριτη η εξάρτηση του αρχηγού από μια πολιτική και τους εκφραστές της η οποία έχει καταδικαστεί και απ’ τον πασοκικό κόσμο και -το κυριότερο- απ’ τον λαό.

Αυτή η αδράνεια του Γιώργου, η επί της ουσίας απροθυμία του να συγκρουστεί με το παλιό που έχει πολιτικά καταδικαστεί, αντικειμενικά και ουσιαστικά τον έχει οδηγήσει σε ρόλο διεκπεραιωτή των συγκρούσεων συσχετισμών, δίχως κανένα πολιτικό περιεχόμενο.

Και τον έχει επίσης υποβαθμίσει σε ρόλο ανάληψης οργανωτικών ή οργανωτικίστικων πρωτοβουλιών, απ’ τις οποίες απουσιάζει παντελώς η πολιτική θέση.

Το ίδιο πάει και τώρα να γίνει. Οι αναμενόμενες «πρωτοβουλίες» του εξαντλούν την όποια δυναμική τους στο αν θα αλλάξει πρόσωπα, ποιος θα πάει πού, ποιος θα αντικαταστήσει ποιον, ποια όργανα νέα θα συγκροτηθούν για να «καπελώσουν» άλλα, ποια ομάδα θα βγει κερδισμένη και πάει λέγοντας… Λες και δεν έχουν κατασκευαστεί καμιά… τριανταριά όργανα, αλληλοεμπλεκόμενα και αλληλοκαλυπτόμενα, με αποτέλεσμα το κομφούζιο και… τον συνωστισμό προσώπων και οργάνων!

Έτσι τι πιο φυσιολογικό αντί να υπάρχουν πολιτικές διαμάχες και αντιπαραθέσεις να απολαμβάνουμε άγριες συγκρούσεις ομάδων και συσχετισμών που ανακυκλώνουν την κρίση και την εσωστρέφεια;

Αυτό ακριβώς γίνεται, ενόψει της εκδήλωσης των περιβόητων «πρωτοβουλιών». Και οι σχετικές προτάσεις άλλωστε που έχουν υποβληθεί στον Γιώργο σε αυτή την κατεύθυνση αποκλειστικά κινούνται…

Την ίδια ώρα το «εκσυγχρονιστικό» στρατόπεδο ανασυντάσσεται. Έχοντας κατανοήσει τα στελέχη του πως στο ΠΑΣΟΚ ουδεμία σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία πρέπει να αναμένεται και όλα θα κινηθούν σε επίπεδο οργανωτικών κινήσεων, προβαίνουν σε υπόγειες οργανωτικού τύπου ενέργειες. Στόχος να συνεχιστεί η ομηρία του Γιώργου, να παραμείνει «Γιωργάκης».

Την ηγεσία του μπλοκ αυτού τη διεκδικεί η Α. Διαμαντοπούλου. Και μπορεί μεν να αντιδρούν άλλα επιφανή στελέχη του χώρου, ωστόσο το γεγονός παραμένει. Οι «εκσυγχρονιστές» καραδοκούν. Και ποντάρουν στη διαχρονική αδυναμία, αμηχανία, αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα του αρχηγού. Ούτως ή άλλως η μεταφορά της αντιπαράθεσης απ’ το γήπεδο της πολιτικής σε αυτό των συσχετισμών τους ευνοεί για τους λόγους που προαναφέραμε.

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο ότι υπερασπιστής του Β. Βενιζέλου στην αντιπαράθεσή του με τον Γιώργο εμφανίζεται η Α. Διαμαντοπούλου. Τόσο με τη στάση της στη συνεδρίαση του ΠΣ όσο και με συνεντεύξεις της μετά τη θυελλώδη συνεδρίαση.

Η στρατηγική Βενιζέλου

Τούτο βέβαια πόρρω απέχει απ’ το να μιλήσει κάποιος για συμμαχία Βενιζέλου-«εκσυγχρονιστών». Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι στο επιτελείο των συνεργατών του Γιώργου επικρατεί αυτή ακριβώς η εκτίμηση, η οποία έχει υποβληθεί και επιβληθεί και στον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Και όλοι προετοιμάζονται για την «αναμέτρηση» με αυτή τη «συμμαχία». Αλλά, επαναλαμβάνουμε, με αποκλειστικά οργανωτικούς όρους. Απ’ τη στιγμή που ο Γιώργος έχει επιλέξει τον ρόλο του «τροχονόμου» απολίτικων εσωκομματικών συγκρούσεων μηχανισμών, τότε αναπόφευκτα απ’ την «αναμέτρηση» κάποιοι μηχανισμοί θα βγουν κερδισμένοι και κάποιοι χαμένοι. Αλλά σίγουρα ηττημένη θα είναι η πολιτική.

Πάντως ο Β. Βενιζέλος, όπως έχει πει σε βουλευτές με τους οποίους έχει μιλήσει, δεν έχει καμιά διάθεση να «παίξει» με συσχετισμούς και μηχανισμούς. Και γι’ αυτό αντιμετωπίζει με το γνωστό ειρωνικό του ύφος όσους ισχυρίζονται πως ο Γιώργος τον επέλεξε για εσωκομματικό αντίπαλο επειδή δεν διαθέτει κομματικό «στρατό».

Τι πιστεύει; Ότι αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χάσει τις επόμενες εθνικές εκλογές, τότε θα αμφισβητηθεί έτσι κι αλλιώς. Θα απελευθερωθεί μια δυναμική, η δυναμική του κόμματος εξουσίας που θέλει να επανέλθει στην εξουσία, η οποία εν πολλοίς δεν καθορίζεται από εσωκομματικούς συσχετισμούς. Τότε, πιστεύει, οι περισσότεροι θα στραφούν προς αυτόν, ο οποίος εγγυάται τη νίκη, την επάνοδο στην εξουσία. Αυτό συνέβη και το 1996 με τον Κ. Σημίτη. Και αυτό ισχύει κυρίως για τους βουλευτές οι οποίοι συντάσσονται με όποιον τους διασφαλίζει την επανεκλογή, το μεγάλο άγχος του βουλευτή…

Ως εκ τούτου και μέχρι τις εκλογές θα διαφοροποιείται, θα κάνει αισθητή την παρουσία του, θα δείχνει ότι είναι ο εναλλακτικός πόλος, αλλά… μέχρι εκεί. Δεν είναι διατεθειμένος να αμφισβητήσει τον Γιώργο, αλλά να… τον «γρατζουνάει» και κυρίως:

· Να (δείχνει ότι) αναπληρώνει και καλύπτει το «κενό ηγεσίας και αρχηγού», όπου και όποτε αυτό προκύπτει.

Κρίνει, επομένως, ότι οι κομματικοί στρατοί είναι ξεπερασμένοι και δείχνει να αδιαφορεί για μηχανισμούς και συσχετισμούς. Έχοντας διασφαλίσει μια ευδιάκριτη παρουσία, έχοντας κατοχυρώσει τη «δεύτερη» θέση (επί της ουσίας) περιμένει…