«Εν αρχή ην ο λόγος του»…
• «Διέθεσε… πάντοτε όλα τα κύτταρα του μυαλού του, που δεν ήταν ποτέ πολλά, αλλά και ούτε καλής ποιότητος, για να σχηματίζει ωραίες, παραστατικές, αλλά πάντοτε κενές φράσεις…».
Το «πνεύμα των χωροφυλάκων» έχει επικυριαρχήσει του νοός του, η έννοια της νομιμότητας παραμένει πτερόουσα, η αίσθηση της ασφάλειας το ζητούμενο για τον Πολίτη, αλλά ο κ. Βύρων Πολύδωρας πετά στον «κόσμο των Σαμουράι»!
Θεωρεί τον εαυτό του ότι «ουκ ην εκ του κόσμου τούτου». Προβάλλει την αγνότητα της πολιτικής του δράσης, επισκιάζοντας την απουσία αποτελεσματικότητας στους πολιτικούς στόχους του. Λατρεύει την πολιτική, παραμένει όμως προς επιβεβαίωση αν διαθέτει και τις ανάλογες αντοχές στις ευθύνες της εξουσίας.
Το καθημερινό αστυνομικό δελτίο, μάλλον, καταδεικνύει ότι ο εκ Τριφυλίας κ. Πολύδωρας έχασε, λόγω καθυστερήσεως, το ραντεβού με την ιστορία.
Αρχαιολάτρης μεν, αλλά του διέλαθε το του Λυσία ότι από τη στιγμή που ο ένας πολίτης υποπτεύεται αυτόν ου τυχαίως τον ακολουθεί στον δρόμο, τότε η Νομιμότητα, το αίσθημα της Ασφάλειας κι αυτή η ίδια η Δημοκρατία παρουσιάζουν σοβαρά ελλείμματα!
Σε αντίθεση με τον αρχηγέτη της Παράταξής του, ο οποίος έχει σκιαγραφηθεί ως «άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων, κυνηγός της ουσίας και όχι των εντυπώσεων», ο κ. Πολύδωρας παρουσιάζεται «αιρετικός» και ως υιός λευίτη προτάσσει των έργων τον λόγο. «Εν αρχή ην ο λόγος»…
Ο ορθόδοξος συντηρητισμός του ως «σινικός τείχος» τον κρατεί δέσμιο της «κομματικής καθαρότητας» και τον καθιστά αδύναμο να αποτολμήσει υπερκέραση των κομματικών και παραταξιακών ορίων!
Ο «φιλόσοφος των αριθμών και της Ειρήνης», ο Μπέντραντ Ράσελ, ίσως κατέγραφε στην προσωπικότητα του Βύρωνα Πολύδωρα ισχυρό το στοιχείο του αυτοθαυμασμού, έλλειψη ενδιαφέροντος για τον εξωτερικό κόσμο, παράλληλα με τη φροντίδα η ίδια η προσωπικότητα τού νυν υπουργού Δημόσιας Τάξης να τυλιχθεί «στον ζεστό μανδύα του μύθου».
Ο τόνος της ρητορικής του κ. Πολύδωρα, «ρυθμού ηθικολογίας», εκθειάζει μεν, σε μεγάλο βαθμό την αυταπάρνηση, αλλά δεν αμφισβητεί την «εξαναγκαστική» δύναμη της Μοίρας.
Παρουσιάζεται όπως ο «ήρωας» στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ:
«Μοίρα δείξε τη δύναμή σου. Δεν διαθέτουμε εμείς τον εαυτό μας.
Ό,τι ορίσθηκε, αναγκαστικά θα γίνει κι αφήνομαι σ’ ό,τι θα γίνει…»
Ο ηθικολόγος έχει περισσότερο την τάση, αν κι αυτό δεν είναι γενικό, να τονίζει κατ’ εξοχήν το τυχαίο, τη Μοίρα, στις πράξεις παρά τη διάθεση.
Έχει παρατηρηθεί ότι «η ενσυνείδητη αυταπάρνηση κάνει τον άνθρωπο να είναι απορροφημένος από τον εαυτό του και έχει ζωντανή την αίσθηση των όσων θυσιάζει. Τοιουτοτρόπως η αυταπάρνηση αστοχεί συχνά στον άμεσο στόχο της και σχεδόν, πάντα, στον τελικό σκοπό της»!
Στην πραγματικότητα, όμως, η αντίθεση ανάμεσα στο Εγώ και στον υπόλοιπο κόσμο, που περικλείει το δόγμα της αυταπάρνησης, εξαφανίζεται ευθύς ως αποκτήσουμε κάποιο πραγματικό ενδιαφέρον για τα πρόσωπα και τα πράγματα έξω και πέραν του εαυτού μας…
Παράλληλα, ο ηθικολόγος θεωρεί κάθε «καλή πράξη» απότοκο, κυρίως, των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και ενδομύχως προσμετρά κάποιο υπολογισμό μέλλουσας ανταμοιβής ή στην περίπτωση της «κακής πράξης», τιμωρίας! Κατά τον ηθικολόγο, όμως, Σοπενάουερ, αυτό δεν είναι ηθική…
* * *
Γόνος αγροτικής οικογένειας -υιός αγαθού λευίτη- ακολούθησε τον μονόδρομο των αγροτικής καταγωγής νέων της δεκαετίας του ’60, να συνδέσει τη διάκριση στις σπουδές με την κοινωνική ανέλιξη, ενώ υπό την επιτηδευμένη ψιμυθίωση του λόγου δεν αποκρύπτεται η αποστροφή του στα «πολιτικά τζάκια» και την «κληρονομικώ δικαίω» παρουσία των γόνων τους στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Ακολούθησε ανοιχτούς ορίζοντες στην ολοκλήρωση των σπουδών του, αλλ’ ουδόλως επηρεάσθηκε ο ελληνοκεντρισμός του, απότοκο στοιχείο της διαπαιδαγώγησής του. Στο πεδίο των πολιτικών διαγκωνισμών έχει καταλογισθεί στον Τριφύλιο πολιτευτή ότι ενίοτε ο ελληνοκεντρισμός του μεταλλάσσεται σε ελληνοφρένεια!
* * *
«Αρχή άνδρα δείκνυσι»… Και η ενάσκηση της Εξουσίας καταδεικνύει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ότι στην προσωπικότητα του Βύρωνα Πολύδωρα εμφανίζεται έλλειψη ενότητας ανάμεσα στο Εγώ και την Κοινωνία.