Tο ΠΑΣΟΚ χωρίς στόχο, όραμα και σταθερότητα
Τα χρήσιμα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών χάθηκαν μέσα στις μεγαλοστομίες διαφόρων στελεχών, που άφησαν ως κυρίαρχη την αίσθηση ότι απλώς περιμένουν να επιστρέψουν στην εξουσία. Και γιατί περιμένουν να επιστρέψουν; Επειδή πρέπει. Και γιατί πρέπει; Επειδή έχασαν. Και γιατί έχασαν; Επειδή ο λαός δεν κατάλαβε το μεγάλο έργο του ΠΑΣΟΚ. Λίγο πολύ αυτό έβγαινε ως συμπέρασμα από τις κουραστικές, μονότονες παρουσίες που περιδιάβαιναν τα κανάλια όλες αυτές τις μέρες. Κανένας συγκροτημένος προγραμματικός λόγος, καμιά φρέσκια ιδέα. Κανένα καινούργιο πρόσωπο.
Ξύλινος λόγος, και τα μάτια των τηλεθεατών βάραιναν από υπνηλία μέχρις ότου ήρθε ο γνωστός καβγάς να ξυπνήσει τα αίματα και να θυμίσει ότι στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να αναπτύσσεται πάλη ιδεών, ακόμα κι αν αυτή αφορά στις προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός. Βεβαίως, ο καβγάς καθόλου δεν βοηθάει τον πολίτη (και κυρίως τον αναποφάσιστο και ταλαντευόμενο) να προσεγγίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια και τα κύρια στοιχεία που αναζητά ο πολίτης για την ασφάλειά του είναι η σιγουριά και η σταθερότητα.
Είναι προφανές ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν προσφέρει τίποτα από τα δύο, μια και η εικόνα του θυμίζει πρόσκληση σε σαφάρι και περιπέτεια, κάτι σαν «ελάτε μαζί μου στη ζούγκλα, μαζί θα βρούμε τον δρόμο για να βγούμε από αυτήν». Ο ψηφοφόρος δεν έχει τίποτα εναντίον της ζούγκλας, αλλά θέλει να είναι βέβαιος ότι αυτός με τον οποίο θα την επισκεφθεί ξέρει καλά και να τον βγάλει από εκεί. Καλή η περιπέτεια, αλλά να πάμε και σπίτια μας, είναι η μέση λογική ή η λογική του μέσου πολίτη.
Καλώς ή κακώς ο Κ. Καραμανλής δίνει αυτή την εικόνα, πείθει ότι μαζί του δεν κινδυνεύεις να χαθείς και ότι για τα μείζονα θέματα της δημόσιας ζωής έχει πολιτικές θέσεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει, ή αν έχει είναι τόσο πολλές για κάθε μέγα θέμα που χάνονται, μια και αυτό που ζητεί η κοινωνία δεν είναι ο πλουραλισμός στις προτάσεις, αλλά μία και σαφής πρόταση για κάθε θέμα, ώστε να μπορεί να ακούει, να συγκρατεί, να θυμάται και μετά να εγκρίνει ή να απορρίπτει.
Οι δημοτικές εκλογές ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να παρουσιάσει τις θέσεις του, μια και ο πολιτικός λόγος αναπτυσσόταν σε όλα τα πεδία και αφορούσε σε όλα τα μεγάλα θέματα. Δεν μπόρεσε να το κάνει, γιατί δεν έχει σαφείς θέσεις, και φυσικά αντιλαμβάνονται τα στελέχη του ότι δεν μπορούν να παρουσιάσουν ως θέσεις τις παλαιές της σημιτικής διακυβέρνησης, μια και γιʼ αυτές ακριβώς καταψηφίστηκε το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπόρεσε να κινηθεί ικανοποιητικά ούτε ως προς την εκμετάλλευση του εκλογικού αποτελέσματος, που (κυρίως) κατά τη δεύτερη Κυριακή ήταν συμπαθητικό για εκείνο.
Δεν έκανε καν σημαία τη νίκη του Παν. Φασούλα στον Πειραιά και τη μεγάλη πτώση Παπαγεωργόπουλου στη Θεσσαλονίκη, με παράλληλη ανάδειξη της επιτυχίας που κατόρθωσε η κ. Χρύσα Αράπογλου. Το 47,5% που πήρε (παρά την έλλειψη στήριξης από συναδέλφους της βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της Αʼ Θεσσαλονίκης) είναι υψηλότατο ποσοστό έγκρισης και αποδοχής που έχουν να δουν στο ΠΑΣΟΚ πάνω από 12 χρόνια στη συμπρωτεύουσα. Δεν έκαναν ούτε αυτό τα στελέχη του. Η σύγχυση και η έλλειψη γραμμής ήταν τέτοια που η σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου ήρθε πολύ φυσιολογικά. Το ερώτημα είναι αν αυτή θα βγάλει κάτι καλό και νέο για το κόμμα του Α. Γ. Παπανδρέου ή θα το βυθίσει σε μια μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Ποιος μπορεί να στοιχηματίσει με σιγουριά για τη μια από τις δύο πιθανότητες;