Συναξαριστής

Η διαπάλη των κομμάτων Εξουσίας περιορίσθηκε στην «εκλογική αριθμητική» και τον επιχρωματισμό του γεωγραφικού χάρτη της χώρας με μπλε ή πράσινο, ενώ η Αριστερά ικανοποιήθηκε στις απειροελάχιστες κουκκίδες του κόκκινου ή ροζ, δυσδιάκριτες εν πολλοίς, στην ίδια γεωγραφική επιφάνεια.

Υπό το τέχνασμα «αυτοδιοικητικά κριτήρια» τα κόμματα Εξουσίας επικάλυψαν την αδυναμία τους να «ορθοτομήσουν τον λόγον της αληθείας», επιδαψίλευσαν προς ψηφοθηρία κολακείες και διασκέλισαν βασικούς ψυχολογικούς νόμους οι οποίοι «διδάσκουν» ότι εκείνος που εργάζεται, καινοτομεί και έχει να παρουσιάσει δημιουργική δράση δεν έχει την ανάγκη να προσφύγει σε εικονικές πραγματικότητες!…

Τα κόμματα Εξουσίας πρόταξαν με την αποτελεσματική βοήθεια -με το αζημίωτο- της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» την «ηθικολογική μέθοδο» στην εκλογική αντιπαράθεση, εκεί όπου είχε και μόνο θέση η καινοτομία και η τολμηρή φαντασία, οι εκσυγχρονιστικές προτάσεις, οι οικονομικές και εκπολιτιστικές εξελίξεις.

Η δίψα για τη νομή της Εξουσίας επισκιάζει τους κομματικούς αυτούς σχηματισμούς και τις χιλιάδες του «κομματικού στρατού», που προσδοκά την πλουσιοπάροχο σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο, την εικονοκλαστική αντίληψη της Κοινωνιολογίας:

• «Είναι χίλιες φορές προτιμότερος ένας ”ανειλικρινής πολιτικός” που λύει, όμως, κοινωνικά προβλήματα από τα οποία η εθνική ζωή προάγεται ή ολόκληρες κοινωνικές τάξεις ανακουφίζονται, ή καταργούνται παμπάλαια συστήματα τα οποία δηλητηριάζουν την Κοινωνία, παρά ένας άλλος ”ειλικρινής πολιτικός” που κάθεται με σταυρωμένα χέρια, ή υποστηρίζει συντηρητικές, τελματώδεις καταστάσεις. Ο τελευταίος αυτός πολιτικός θα ενθουσίαζε, βεβαίως, έναν ηθικολόγο ιεροκήρυκα ή θεολόγο…».

Η «ηθικολογική μέθοδος» των κομμάτων Εξουσίας προσποιείται ότι αγνοεί τη διαχρονική επιβεβαίωση της Πολιτικής Ιστορίας ότι ο Πολιτικός είναι αντικαθρέπτισμα της Κοινωνίας από τους κόλπους της οποίας γεννάται και επιπροσθέτως ως ανθρώπινη φύση έχει και τα τρωτά του και σε ορισμένες στιγμές της πολιτικής του δράσης να περιέπεσε σε λάθη, ίσως και σπουδαία, αναπόφευκτα όμως, στους ανθρώπους της δράσης, όσο μεγαλοφυείς και αν είναι. Ουδείς άνθρωπος, όσο σπουδαίος κι αν νομίζεται ή είναι, αδυνατεί να δεσπόζει απολύτως πάντοτε και τον εαυτό του και τα έξω γεγονότα της ζωής.

Ο Χρόνος και η Ιστορία, όμως, όταν κρίνει το έργο ενός Πολιτικού Σχηματισμού ή ενός πολιτικού, δεν αγκυλώνεται στα επί μέρους λάθη και τα τρωτά του όσο στη γενική φυσιογνωμία του, το σύνολο της δράσης του, τα γενικά αποτελέσματα του δημιουργικού έργου του, εάν βεβαίως υπάρχει κάτι ανάλογο.

Ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς, αν και αποχρωματισμένος από ηθικολογικά στοιχεία, δεν απέφυγε τη δίνη του ηθικολογισμού των Κομμάτων Εξουσίας. Το ΚΚΕ, σε μεγαλύτερο βαθμό και ο ΣΥΝ στο όριο. Πάντως και ο Περισσός και η Κουμουνδούρου χρεώνονται την απουσία ενός γνήσιου λαϊκού δημοκρατικού πνεύματος, με νέες ολοζώντανες ιδέες σε όλους τους κλάδους της ζωής.

Ο Αριστερός Λόγος, «ισχυρά τριγύρω του κτίζει τείχη» και στην περίπτωση της τελευταίας εκλογικής αντιπαράθεσης, έκλεισε ερμητικά τα ώτα του και στις υποδείξεις ακόμη των εκ των σπλάχνων του πνευματικών ταγών, όπως του Ιάνη Ξενάκη, ο οποίος από το 1978 πρόβαλε σε όλους τους τόνους «πως λύση για τον τόπο είναι η δημιουργία. Να καταλάβει ο Έλληνας ότι είναι ελεύθερος από τις ξένες μιμήσεις και να προσπαθήσει να δημιουργήσει. Και σ’ αυτό αποτελεί βοήθεια η γνώση του παρελθόντος, όχι να φτιάξει κάτι ανάλογο, αλλά για να ελευθερωθεί μέσα από τη γνώση…».

Ο ΣΥΝ, μάλιστα, και σε προβολή της επιδίωξής του να εμφανίζεται και ως «Κίνημα της Οικολογίας», αντί να ακολουθεί τη δοκιμασμένη αρχή του Μέτρου, παρουσιάζει ισχυρές διαβρώσεις από ένα αντιτεχνοκρατικό πνεύμα και εμπνέεται από ένα δόγμα: «Τα κέρδη από την ανάπτυξη της Τεχνολογίας μάς απειλούν και λόγω των κινήτρων του και λόγω των επιπτώσεών τους…».

Βεβαίως δεν μπορεί να παραγνωρισθεί ότι το αντιτεχνοκρατικό Κίνημα θίγει δύο ζητήματα:

• Η τεχνολογική πρόοδος απειλεί τόσο τις θέσεις εργασίας όσο και το μέλλον του Πλανήτη. Και

• Ευθύνεται για την επέλαση της καταναλωτικής κοινωνίας, που ισοπεδώνει τον άνθρωπο.

Είναι χαρακτηριστικό και εδώ εμφωλεύει ο κίνδυνος ο Αριστερός Λόγος να μεταβληθεί σε αντιτεχνοκρατική μανία, ότι το Αντιτεχνοκρατικό Κίνημα υπερβαίνει τους παραδοσιακούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Αν και γεννήθηκε στον χώρο της συντήρησης και της οπισθοδρομικότητας, στις ημέρες μας έχει υιοθετηθεί από την Αριστερά. Και μάλιστα η εκδοχή του ΣΥΝ φαίνεται να έχει εγκλωβισθεί σ’ αυτή τη διελκυστίνδα. Στις παραδοσιακές καταγγελίες της μηχανής, προστίθεται η οικολογική ανησυχία. Εξοβελίζεται η αρχή του Μέτρου. Παραγνωρίζεται δε ότι το Αντιτεχνοκρατικό Κίνημα δεν παρουσιάζει φυσική συγγένεια με τις αρχές που υπερασπίζεται η Οικολογία!