Αντί εξυγιάνσεως απορρύθμισι
Διά την «διακυβέρνηση» Καραμανλή, όμως, το καμπανάκι εσήμανε. Παρήλθεν μεν απαρατήρητος η υποβάθμισι της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της Ιταλίας (υπό της Στάνταρντ εντ Πουρς (Σ&Π) απ’ το ΑΑ- στο Α+), αλλ’ η αναπροσαρμογή κατά 16% του δημοσίου ελλείμματος της Ελλάδος διά το 2005 (υπό της Γιούροστατ στο 5,2% του «παλαιού» ακαθάριστου εθνικού προϊόντος των 181 δισ. ευρώ) απεκάλυψε το δημόσιον χρέος στα 195 δισ. ευρώ, χωρίς τις καταπίπτουσες κρατικές εγγυήσεις και τα ανεξόφλητα χρέη των νοσοκομείων.
Ως εκ τούτου πλήρως εξηγείται η κατά τ’ άλλα παράδοξος αναθεώρησις του ΑΕΠ, υπό του κ. Αλογοσκούφη, κατά 25%, στα 227 δισ. ευρώ. Το φετινόν έλλειμμα θα φθάσει στα 12 δισ. ευρώ ή το 5,3% του «νέου» ΑΕΠ. Άνευ της αναπροσαρμογής επέκειτο η υποβάθμισι και των ελληνικών ομολόγων απ’ το Α- στο ΒΒ+, υπό της Σ&Π, όπερ θα προεκάλει οικονομική αναταραχή.
-Και τι μ’ αυτό; είπεν ένας «αρμόδιος», όταν του θέσαμε το ερώτημα. «Θα πληρώσουμε μερικά basic points (Σ.σ.: ήγουν δέκατα της ποσοστιαίας μονάδος του τόκου) παραπάνω και θα συνεχίσουμε τον δανεισμό».
Ήδη όμως η Ελλάς πληρώνει 4,13% επιτόκιον για τα κρατικά της ομόλογα, έναντι 4,12% της Ιταλίας (προ της υποβαθμίσεως υπό Σ&Π) και 4,25% π.χ. της Νορβηγίας, που ναι μεν δεν είναι στην «Ευρωζώνη», αλλά δεν έχει τα χάλια της οικονομίας μας. Το παράδοξον αυτό φανερώνει την παραπληροφόρησι, αν μη τον παραλογισμό της διεθνούς αγοράς ομολόγων.
Εν τούτοις, το ζήτημα δεν είναι αυτό -εάν θα πληρώσωμε περισσότερα (1,25% επιπλέον αντί 0,27% άνω του 10ετούς γερμανικού ομολόγου «Μπουντ») ή εάν αντέχει ο προϋπολογισμός την επιπλέον επιβάρυνσι- καθ’ όσον το δημόσιον χρέος είναι μεσοβραχυπρόθεσμον.
Το πρόβλημα έθεσεν ο κ. Τρισσέ, διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης (ΕΚΤ) όταν εδήλου προ καιρού ότι «σύμφωνα με το πνεύμα της συμφωνίας του Μααστρίχτ, όταν μια χώρα της Ευρωζώνης πέσει κάτω από το Α-, παύουν τα ομόλογά της να γίνονται δεκτά ως εγγύησι των εμπορικών τραπεζών κατά την τακτή αναπροεξόφλησί των υπό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης».
Ο κ. Πρόντι, που έβαλε την Ιταλία ασκέπτως (και την Ελλάδα) στην Ευρωζώνη, πανικοβλήθη από την υπενθύμισι Τρισσέ και συνεκάλεσε εκτάκτως πανιταλική σύσκεψι διά να σώσει την ιταλική οικονομία από την αξιολόγησι της Σ&Π στο προτελευταίο σκαλοπάτι. Ο κ. Καραμανλής αντιθέτως ησχολήθη με τους δασκάλους.
-Τι να σημαίνη η πιστοληπτική υποβάθμισι κάτω της τελευταίας βαθμίδος (Α- ) διά τα καθ’ ημάς;
-Απλούστατα, τα ελληνικά ομόλογα δεν θα γίνονται δεκτά προς προεξόφλησιν από την ΕΚΤ και οι ελληνικές τράπεζες δεν θ’αγοράζουν του λοιπού τα κρατικά ομόλογα, με μείωσι των κερδών των. Το ελληνικό Δημόσιον θ’ αναγκασθή να εκδίδει ομολογιακά δάνεια διεθνώς, με πολύ υψηλόν επιτόκιον, προς βλάβην του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ η ελληνική οικονομία θ’αντιμετωπίση οξύ πρόβλημα ρευστότητος, προς ζημίαν του ΑΕΠ και της απασχόλησης.
-Είναι όλ’ αυτά επικείμενα; θα ερωτήσει κάποιος αμύητος.
-Εξαρτάται από την οικονομική πολιτική του κ. Καραμανλή και ιδίως απ’ την ταχύτητα με την οποία θα προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αρχόμενος από την μείωσι των αυξανομένων δημοσίων δαπανών ή ελλειμμάτων, την απεργούσα παιδεία και την αργούσα δημοσία διοίκησι.
Αντ’ αυτών των σοβαρών αποφάσεων, ο κ. Καραμανλής υπεδέχθη τα προεδρεία των «εχπαιδευτικών» με φθηνήν ηθοποιία, υπεχώρησε στην καταβολή του επιδόματος των 105 ευρώ μηνιαίως και υπεσχέθη την πληρωμή των ημερών της απεργίας – όπερ παράνομον.
Κατόπιν αυτού, η «αργία» του «εχπαιδευτικού» συστήματος της χώρας συνεχίζεται, ενώ η κυβέρνησι επαναλαμβάνει την ακυβερνησία της. Και διά να μη μας είπουν ότι μασάμε τα λόγια, μια λύσις υπάρχει εδώ που εφθάσαμε με την απεργία: είτε η άμεσος λύσις ή πολιτική επιστράτευσι των «συντρόφων εχπαιδευτικών» ως ισχύει και διά τους συναδέλφους των ακτοπλοϊκών πληρωμάτων.
Τα πλεονεκτήματα της επιστρατεύσεως είναι πολλά -διά τους απεργούς- και ένα διά την κυβέρνησι: ότι θα περάσει το μήνυμα και εις άλλους αργούντας δημοσίους υπαλλήλους. Το επόμενον βήμα είναι η άρσις της μονιμότητος των δημοσίων υπαλλήλων.