Έλλειμμα πίστης

Θα το πούμε καθαρά. Η ρίζα του κακού στο ΠΑΣΟΚ είναι το έλλειμμα πίστης ορισμένων μεγαλοστελεχών του κόμματος στις ηγετικές ικανότητες του Γιώργου Παπανδρέου. Κάθε φορά που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «χάνει» τις εντυπώσεις, τα συγκεκριμένα μεγαλοστελέχη πρωτοστατούν στην παρασκηνιακή απαξίωση του αρχηγού τους, είτε με αιχμηρά παραπολιτικά σχόλια είτε με υποδείξεις για το δέον γενέσθαι. Το ίδιο ακριβώς παρατηρήθηκε μετά τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν φάνηκε να χάνει τις εντυπώσεις το ΠΑΣΟΚ και να τις κερδίζει η ΝΔ. Απαρχής τα μεγαλοστελέχη φρόντισαν να πάρουν αποστάσεις από την αισιόδοξη (είναι αλήθεια) ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος στην οποία προέβη ο αρχηγός τους. Κατόπιν άρχισαν να τροφοδοτούν τα δημοσιογραφικά γραφεία με απαξιωτικά αιχμηρά σχόλια για το επιτελείο του κ. Παπανδρέου. Και τέλος, προεξοφλώντας συντριπτική ήττα στον δεύτερο γύρο, διέρρεαν την απειλή ότι «θα τα πούμε» στο Πολιτικό Συμβούλιο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι περίμεναν στη γωνία τον κ. Παπανδρέου.

• Το χειρότερο είναι ότι οι επίδοξοι «σωτήρες» του ΠΑΣΟΚ έδειξαν πολιτική ανεπάρκεια. Γιατί τι άλλο από πολιτική ανεπάρκεια είναι το γεγονός ότι «έδρασαν» υπό το κράτος «πρόσκαιρων εντυπώσεων»; Ως συνήθως βιάστηκαν να απαξιώσουν τον αρχηγό τους, χωρίς να αναμένουν το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου ώστε να έχουν το σύνολο της εικόνας. Κι έτσι όταν διαμορφώθηκε η συνολική εικόνα της εκλογικής αναμέτρησης εκτέθηκαν, καθότι το σκηνικό κρίσης που είχαν διαμορφώσει με τις διαρροές τους ήταν ολοφάνερα αναντίστοιχο με το εκλογικό αποτέλεσμα.

• Ασφαλώς το πολιτικό σκηνικό δεν ανατράπηκε μετά το μήνυμα της κάλπης, ωστόσο το σκηνικό έγινε ευνοϊκότερο για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο όντως εκκινεί τώρα από νέα αφετηρία. Από εκεί και πέρα, να επαναλάβουμε ότι ο πολιτικός ορθολογισμός λέει πως η ΝΔ «δικαιούται» δεύτερης τετραετίας. Εάν λοιπόν γίνεται μπάχαλο το ΠΑΣΟΚ μετά από ένα ευνοϊκό γι’ αυτό εκλογικό αποτέλεσμα, τι θα γίνει μετά από μια ήττα στις βουλευτικές εκλογές; Καιρός είναι το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ να αντιληφθεί ότι το ισχυρό κόμμα συνεπάγεται ισχυρό αρχηγό και αντιστρόφως. Τέλος, να επισημάνουμε ότι ούτε ο ηγέτης πρέπει να «πνίγει» τη συλλογικότητα ούτε η συλλογικότητα τον ηγέτη.