Ο μύθος της «απομόνωσης» και η πραγματικότητα της κατοχής
Πρόκειται φυσικά για μια προπαγάνδα του τουρκικού παράγοντα, ο οποίος επιχειρεί μέσα από αυτήν την «πολιτική επιχειρηματολογία» να δομήσει την αντίληψη ενός νόμιμου χώρου γεωγραφικού πολιτικού πλαισίου, όπως είναι η κατεχόμενη Βόρεια Κύπρος στον οποίο εν είδει «στρατοπέδου συγκεντρώσεως» και με διαχωριστική γραμμή ένα «σιδηρούν παραπέτασμα», βρίσκονται απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, υποφέρουν τα πάνδεινα, δυστυχούν και καταπιέζονται με υπεύθυνους γιʼ αυτή την κατάσταση τους Έλληνες και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το ζήτημα αυτό ανεφύη όχι μόνο ρητορικά, αλλά και στο πλαίσιο πολιτικής επιχειρηματολογίας, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, εν όψει των συζητήσεων οι οποίες εντείνονται αναφορικά προς την τουρκική πορεία προς την Ευρώπη και τις συζητήσεις σχετικά με την πρόοδο ή την μη πρόοδο της Άγκυρας ως προς την ικανοποίηση των βασικών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει, όρων, προϋποθέσεων αλλά και ευθυνών τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει στον Ευρωπαϊκό Ενταξιακό της Χάρτη. Ένα από τα βασικά ζητήματα που πρέπει να ικανοποιήσει που θεωρούνται «εκ των ων ουκ άνευ» είναι φυσικά η εκπλήρωση των όρων που θέτει το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, σε σχέση με το άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων προς την Κυπριακή Δημοκρατία και την αποκατάσταση εν γένει εμπορικών και οικονομικών σχέσεων προς ένα από τα 25 μέλη της ΕΕ, δηλαδή την Κύπρο.
Στο διπλωματικό παζάρι που βρίσκεται με πρωτοβουλία της Φινλανδικής Προεδρίας εν εξελίξει, η Άγκυρα διαπραγματεύεται αυτή τη θεμελιακή της υποχρέωση, με το αίτημα για την άρση της λεγόμενης απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων, πράγμα που σημαίνει στην πράξη να δώσει η Τουρκία κάποια από τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της για τα εμπορικά πλοία και αεροπλάνα της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αντάλλαγμα την νομιμοποίηση στην πράξη της εκμετάλλευσης της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία και τα Στρατεύματα Κατοχής. Κάτι τέτοιο θα επέτρεπε στο κατοχικό καθεστώς της Βόρειας Κύπρου να εξάγει προϊόντα και αγαθά που παρανόμως παράγει, αυτόνομα και ανεξάρτητα από την Κυπριακή Δημοκρατία, ως χωριστής οντότητας στην ΕΕ και επομένως διεθνώς.
Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι αυτό είναι από την άποψη του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και της Διεθνούς Πολιτικής, παράνομο και απαράδεκτο και επομένως καλώς απορρίπτεται τόσο από την Λευκωσία όσο και από την Αθήνα, καλό θα ήταν να εξετάσουμε σε τι συνίσταται αυτή η «απομόνωση», τι δηλαδή σημαίνει, ποιος είναι ο μύθος που την περιβάλλει και ποια είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια που υφίσταται, σε σχέση με τους Τουρκοκυπρίους και την κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου.
Ο μύθος συνίσταται σε μια κατασκευασμένη εικόνα και αντίληψη μιας άλλης πραγματικότητας. Ο μύθος λέει ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι και δυστυχείς με ευθύνη των Τουρκοκυπρίων. Η πραγματικότητα μας λέει ότι οι Τουρκοκύπριοι από 120 χιλιάδες που αποτελούνταν πριν από την εισβολή, αναγκάστηκαν από τις συνθήκες της κατοχής από τα τουρκικά στρατεύματα, αλλά και τους εποίκους να μεταναστεύσουν και να μειωθούν στις 70 χιλιάδες. Η πραγματικότητα μας λέει πως οι Τουρκοκύπριοι της Κύπρου παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι κατοικούν παρανόμως στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, εντούτοις έχουν όλοι διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, εργάζονται ανεμπόδιστα σε ολόκληρη την επικράτεια κυρίως στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου και απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα και τις υπηρεσίες που προσφέρει το Κυπριακό κράτος στους πολίτες του, συμπεριλαμβανομένης της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα νοσοκομεία της ελεύθερης Κύπρου, της κοινωνικής πρόνοιας και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων για συνταξιοδότηση και όποιες άλλες απολαβές προβλέπονται από το κοινωνικό κράτος της Δημοκρατίας για τους πολίτες της. Όλα αυτά και πολλά άλλα και χωρίς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και επιβαρύνσεις που έχουν οι Έλληνες και λοιποί πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας (όπως Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι). Επιπλέον οι Τουρκοκύπριοι στην πλειοψηφία τους κατοικούν στον Βορρά σε σπίτια και περιουσίες Ελλήνων, ενώ ταυτόχρονα διεκδικούν ενώπιον των Κυπριακών Δικαστηρίων και τις οικειοθελώς εγκαταλειφθείσες κατοικίες τους στον ελεύθερο Νότο. Πρόκειται για μία «ανομία» που φτάνει στα όρια του άκρατου παραλογισμού. Φυσικά η πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας αποσκοπεί στην επανένταξη του Τουρκοκυπρίων στην κυπριακή κοινωνία και τη δημιουργία εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που θα επέτρεπαν στο σύνολο του πληθυσμού να οικοδομήσει ένα κοινό σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Η Κυπριακή Δημοκρατία επιβάλλει νομίμως και δικαίως απομόνωση στην διεθνή παρανομία που υφίσταται στην Κύπρο, που συνίσταται από τα στρατεύματα κατοχής και τους εποίκους. Αυτό το σύστημα δουλείας που επιβάλλει η ξένη κατοχή σε όλους τους Κυπρίους δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται και δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει ούτε η Κυπριακή ηγεσία ούτε η Αθήνα, αφού κάτι τέτοιο όχι μόνο αντίκειται στο Διεθνές Δίκαιο και τον Ευρωπαϊκό Πολιτικό και Νομικό Πολιτισμό, αλλά και στο εθνικό συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου καθώς και την ιστορία και τη μακραίωνη πολιτική μας παράδοση.