Ο «αντικομφορμιστής» του Θερμαϊκού…
Η ενέργεια του «ανυπότακτου του Βορρά» να διεκδικήσει τη δημαρχία Θεσσαλονίκης, εκτός και πέραν των ορίων του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, τρομοκράτησε το τελευταίο, συσπειρώθηκε και άρχισε να ορύττει λαγούμια προς υπονόμευση του τολμηρού Θεσσαλονικέα επιχειρηματία, στον οποίο καταμαρτυρεί προσπάθεια εισαγωγής «καινών δαιμονίων»!
Η «τάση Μπουτάρη» προκάλεσε πανικό, στο «Σύστημα» κυρίως, γιατί σ’ αυτήν ενυπήρχε η λαϊκή απαίτηση η δημόσια ζωή της χώρας να απεγκλωβισθεί της «θεωρίας Κατσιφάρα» («αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας δεν θα μας γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας…») και να τροχιοδρομηθεί εκ νέου στην παραδεκτή και δεδοκιμασμένη αξιολογική πυραμίδα αξιών: Επαγγελματική διάκριση, κοινωνική αναγνώριση του ατόμου στη στενή κοινωνία των Πολιτών, στην ευρύτερη και εκείθεν την ανάδειξή του στα ύπατα δημόσια αξιώματα.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στηρίχθηκε και αναπτύχθηκε στο «Λενινιστικό μοντέλο» των «επαγγελματιών της πολιτικής», οι οποίοι επιλέγονται από τον «Αρχηγό», ως επί το πλείστον, από τις τάξεις των ανεπάγγελτων, αναδεικνύονται στα ύπατα των αξιωμάτων και μόνον η «Τύχη», η «Μοίρα», φροντίζει αν κάποιοι εξ αυτών αποδεικνύονται και Ικανοί!
Η κοινωνική τραγικότητα των περιπτώσεων αυτών μόνο στις αποστροφές του Σαίξπηρ («Δωδεκάτη Νύχτα») μπορεί να περιγραφεί:
«Μοίρα, δείξε τη δύναμή σου. Δε διαθέτουμε εμείς τον εαυτό μας.
Ό,τι ορίσθηκε, αναγκαστικά θα γίνει κι αφήνομαι σ’ ό,τι θα γίνει…».
Οι «άγνωστοι και στον θυρωρό τους» δεν έχουν υποστεί τις διαδοχικές κοινωνικές δοκιμασίες (επαγγελματική διάκριση, αναγνώριση από τη στενή κοινωνία στην οποία δρουν, στη συνέχεια στην ευρύτερη και ακολούθως να υποβληθούν στη «διύλιση» στο πανεθνικό κοινωνικό φίλτρο). Παρουσιάζονται ως «κλητοί και εκλεκτοί» στον «Αρχηγό». Η ανυπαρξία δημοκρατικών διαδικασιών στους κομματικούς σχηματισμούς, «καθαγιάζει» τις αρχηγικές επιλογές και οι ανεπάγγελτοι «επαγγελματίες της πολιτικής» συστοιχίζονται υπό τα λάβαρα των κληρονομικώ δικαιώματι επικεφαλής των κομματικών σχηματισμών!
Η «τάση Μπουτάρη» είναι μεν βέβαιο ότι εξορκίζεται από το «Σύστημα», αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι αρχίζει να θέτει σε κίνηση τα ανακλαστικά του υπεύθυνου πολίτη, εκείνου που είναι εσωτερικά οπλισμένος ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση και «καθοδήγηση», συμπεριλαμβανομένης κι αυτής που ο ίδιος έχει επιλέξει.
Την ώρα των «τρομερών απλοποιήσεων» η «τάση Μπουτάρη» διαφαίνεται, προς το παρόν, ότι αμφισβητεί τη μονοκρατορία του «Συστήματος» και γεννά προβληματισμούς στον Πολίτη να αναζητήσει τρόπους αποτίναξης του ζυγού της κομματικής καταπίεσης.
Οι «αντικομφορμιστές του Θερμαϊκού» έστειλαν το μήνυμα: Η τηλεοπτική δημοκρατία του καναπέ, σε πλήρη εναρμόνιση με το «Σύστημα» και από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι, θέλουν το άτομο σκυμμένο στον περιορισμένο ορίζοντα της εργασίας και της διασκέδασής του χωρίς ταυτόχρονα να συνειδητοποιεί ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αποτελεί ένα γρανάζι ενός γιγάντιου μηχανισμού που το συνθλίβει.
Το «Σύστημα», στα 32 χρόνια της μεταπολιτευτικής παρουσίας του, στο πρώτο στάδιο επιδίωξε να εξουδετερώσει με τη μέθοδο του εκμαυλισμού ή της περιθωριοποίησης τις επικίνδυνες αντιδικτατορικές δυνάμεις, φορείς ενός πνεύματος που έθετε τον Πολίτη στο Κέντρο των πολιτικών διεργασιών. Καλλιέργησε και ανέδειξε, επικαλούμενο την «τραγική απειλή των τανκς των συνταγματαρχών και τη μοναδική βαρβαρότητα της χούντας», το προφίλ των «Σωτήρων της Πατρίδας και της Δημοκρατίας». Στη δεύτερη φάση την προσδοκία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης με την επίκληση «Σοσιαλισμού Τρίτου Τύπου», αλλά χωρίς την ενεργό και αποφασιστική συμμετοχή του Πολίτη και πολύ περισσότερο κόντρα στον ενεργό Πολίτη και σε περιφρόνηση της Δημοκρατικής Αρχής ότι «ο Σοσιαλισμός δεν επιτυγχάνεται χωρίς Δημοκρατία και η Δημοκρατία χωρίς Σοσιαλισμό». Αρκεί που υπήρχαν οι Μεσσίες…
Η «τάση Μπουτάρη», προς το παρόν, αντιστρατεύεται την απογοήτευση του πολίτη, την καλλιεργούμενη μαζική άνοδο του ατομισμού και τις προσπάθειες για περαιτέρω διάσπαση των κοινωνικών υποδομών και την χωρίς προηγούμενο «πνευματική πτώχευση» των ημερών μας.
Το «Σύστημα» τα 32 τελευταία χρόνια, μεθοδικά και αθόρυβα, και με συνεργάτη την καθημερινή «τηλεοπτική πλύση εγκεφάλων», στοχεύει στην απόσπαση του ατόμου από την κοινότητά του και τη δημιουργία ενός ανθρώπου χωρίς έφεση, αποκομμένου από τις πνευματικές του ρίζες και καταδικασμένου να υπηρετεί, και μόνο, την Κοινωνία της Κατανάλωσης…