το τρίτο μάτι
***
Η εκκωφαντική χάβρα των τηλεοπτικών παραθύρων (αποκρουστικό κοκτέιλ κραυγαλέας απρέπειας, θρασύτητας και χονδροειδούς προπαγάνδας) που υποδύεται την «ενημέρωση» -κάθε μέρα που περνά, πρωί, μεσημέρι και βράδυ- δημιουργεί μια πραγματικότητα -οπωσδήποτε μιαν εικόνα- γενικής παράκρουσης, στην οποία υπεύθυνοι, υποτίθεται, άνθρωποι μπορούν να λένε οτιδήποτε, χωρίς δισταγμό για τα όρια του γελοίου και χωρίς τον φόβο του κόστους…
***
Πάρτε για παράδειγμα τη συνέντευξη του Τζωρτζ Παπανδρέου στο «΄Εθνος» για την εξωτερική πολιτική Του. Λίγο -πολύ υποστηρίζει ότι το ζεϊμπέκικο με τον Ισμαήλ Τζέμ ακολουθούσε τα προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα μιας εθνικής στρατηγικής, που λίγο έλειψε να είχε λύσει τα ελληνοτουρκικά προβλήματα… « Ένα τελικό σπρώξιμο χρειαζόταν», αλλά έρχονταν εκλογές και χρειαζόταν νωπή λαϊκή εντολή. Στις συγκεκριμένες ερωτήσεις, οι αυθαίρετοι ισχυρισμοί εξαερίζονται σε νεφέλωμα: Θα δέχονταν οι Τούρκοι τη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα: «Εγώ πιστεύω ναι»! Και το casus belli; «Θα έπαυε να ισχύει, γιατί θα έκλεινε το θέμα επέκτασης των χωρικών υδάτων…»
***
Ηλεκτροσόκ στον δημοσιογράφο: Τι εννοείτε; Θα εγκαταλείπαμε το δικαίωμα επέκτασης; Αφύπνιση του Γιωργάκη: «΄Όχι βέβαια»… Και πλειοδοσία: «Το αντίθετο μάλιστα. Είχαμε φθάσει πιστεύω στο σημείο που χρειαζόταν ένα τελικό σπρώξιμο για μια συνολική συμφωνία…» Με αυτό το αυθαίρετο -και διαψευδόμενο από τα πράγματα- «εγώ πιστεύω» (που διατρέχει τη συνέντευξη) θα συνέχιζαν τον ζεϊμπέκικο της Μαδρίτης και του Ελσίνκι, αν δεν έχαναν τις εκλογές. Μετά την αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο» και «συνοριακών διαφορών και συναφών θεμάτων» με την γείτονα, δεν έμενε παρά ένα «σπρώξιμο».
Στο σκοτάδι των μυστικών διαπραγματεύσεων. ΄Οπου ο Τζωρτζ διαπραγματευόταν με τους Τούρκους -και κρυφά από τον ελληνικό λαό- όχι την κληρονομιά του στο Καστρί, αλλά τη γη, τη θάλασσα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων…
***
Άλλο παράδειγμα, ότι -στο καλλιεργούμενο κλίμα γενικής παράκρουσης- εκπρόσωποι του λαού τείνουν αδίστακτα να του πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες: Δηλώσεις της κ. Μπακογιάννη στη Λευκωσία, την Κυριακή, μετά τη συνάντησή της με τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο. Πέρα από τα συνήθη κλισέ και verites de la Palice περί των υποχρεώσεων της Τουρκίας, και νέα διαβεβαίωση: «Η Αθήνα και η Λευκωσία συνεργάζονται στενά, για να μπορέσουν να έχουν μιαν αποτελεσματική στρατηγική το επόμενο τρίμηνο»…
***
Τώρα γιατί κανένας στη Κύπρο και στους διπλωματικούς συντάκτες της Αθήνας δεν ακούει αυτή τη δήλωση χωρίς ανατριχίλα: (Οι οικόσιτοι ψιττακοί φυσικά εξαιρούνται.) Γιατί ακόμη και θαυμαστές του πολιτικού άστρου της υπουργού (στο «Βήμα» λόγου χάριν και στη «Καθημερινή») γράφουν ότι εκ του πλαγίου ενθαρρύνει του ευρωπαίους συναδέλφους της στις προσπάθειες συμβιβασμού για την τελωνειακή ένωση- σε βάρος της Κύπρου; Γιατί να μιλούν για «γλύκες με τον Τάσσο και γκρίνιες με τον Λιλλήκα» (τον ομόλογό της τής Κύπρου), οι σχέσεις της με τον οποίο περιγράφονται «παγωμένες». Παρά τα τηλεοπτικά χαμόγελα της Πέμπτης, στο Λαγονήσι;…
***
Πληροφορίες Κυπρίων από υψηλές διπλωματικές πηγές της ΕΕ φέρουν την κ. Μπακογιάννη να προτείνει τη χρήση του τουρκοκυπριακού αεροδρομίου του Τύμπου από την ΕΕ, σε αντάλλαγμα ανοίγματος της Αμμοχώστου. Κάτι που απορρίπτει η Λευκωσία, γιατί θα σήμαινε ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους και είσοδο του Ανάν από το παράθυρο… «Οι μεταρρυθμίσεις και αλλαγές τις οποίες θα χρειασθεί να κάνει η Τουρκία για να γίνει μέλος της ΕΕ είναι προς το στρατηγικό συμφέρον και της Ελλάδος και της Κύπρου», δήλωσε πάλι στη Λευκωσία. Όταν και ο Μπουγιούκανιτ και οι αρχηγοί των τριών όπλων, όσο και ο Ερντογάν, ξεκαθάρισαν ότι τουλάχιστον για Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη (αλλά και για τον ρόλο του Στρατού), η προσδοκία «μεταρρυθμίσεων» αποτελεί απατηλή οπτασία…
***
Κύριο άρθρο της κυπριακής «Σημερινής», την Τρίτη: «…Τι είδους αποτελεσματική στρατηγική θα χαράξουν Αθήνα και Λευκωσία, όταν οι στόχοι της πολιτικής τους για την Τουρκία αποκλίνουν δραματικά; Η Αθήνα ακολουθεί μια πολιτική ανοχής των τουρκικών προκλήσεων και της επιθετικότητας και παράλληλης συνεργασίας με νέα ΜΟΕ… Ούτε λόγος βέβαια για, από κοινού με τη Λευκωσία , άσκηση βέτο… Συνεπώς, οι γλυκερές δηλώσεις της κ. Μπακογιάννη δεν μπορούν να συγκαλύψουν μια πικρή πραγματικότητα…»
***
Καλά, ο ανταποκριτής της «Καθημερινής» στις Βρυξέλλες δεν μετέδιδε την Πέμπτη ότι «Η Αθήνα εμπόδισε το άνοιγμα νέου κεφαλαίου (διαπραγματεύσεων) με τη Τουρκία, κατόπιν άμεσου διαβήματος της κ. Μπακογιάννη στη φινλανδική προεδρία; Και ότι περίπου ακολούθησε και η Κύπρος; Λάθος θα έκανε. Κατά τον εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Η κυπριακή αντιπροσωπεία έθεσε το βέτο. Η Ελλάδα «έθεσε μερικά ερωτηματικά και επιφυλάξεις… επί τεχνικών θεμάτων», γι’ αυτό, το κεφάλαιο βιομηχανικής πολιτικής…
***
Και το «ποντιακό ανέκδοτο» της χρονιάς, από τον κ. Κουμουτσάκο, υπό μορφήν ανακοίνωσης για την επίσκεψη του αμερικανού πρεσβευτή στην υπουργό των Εξωτερικών, και πάλι μετά τη συνάντησή της με τον κύπριο Πρόεδρο: «Κατά τη συνάντηση συζητήθηκαν το μείζον θέμα της Βόρειας Κορέας, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και το θέμα του Ιράν»… Ανταλλαγή απόψεων, συμβουλευτικού χαρακτήρα, όπως αρμόζει μεταξύ « στρατηγικών και ιδεολογικών εταίρων»!…
***
Εγραφε και άλλα σκληρότερα η «Σημερινή», στο προηγούμενο φύλλο, για την ελλαδική πολιτική έναντι της Τουρκίας, την προσφορά πιστοποιητικών καλής γειτονίας με τα ΜΟΕ, τις προτάσεις της κ. Μπακογιάννη και στους Γάλλους για συμβιβασμό με το αεροδρόμιο Τύμπου και για το γεγονός ότι «οι Αμερικανοί επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως σωσίβιο για μια Τουρκία που αρνείται να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι της Ε.Ε.» για τη Κύπρο. Διαπίστωση του αρθρογράφου: «Οι σχέσεις Κύπρου – Ελλάδας είναι εξ αίματος αδελφικές, αλλά ανέκαθεν χαρακτηρίζονταν από κτυπήματα κάτω από τη μέση». Και «Η Αθήνα άλλοτε είναι η ασπίδα μας και άλλοτε εξελίσσεται σε αχίλλειο πτέρνα…»
***
Η έρευνα, με την σφραγίδα της εγκυρότητας του Πανεπιστημίου Τζων Χόπκινς της Βαλτιμόρης -που την διεξήγαγε- και του βρετανικού ιατρικού περιοδικού «Λάνσετ» -που τη δημοσίευσε- καταρρακώνει τις συγκαλύψεις της προπαγάνδας. Οι ιρακινοί νεκροί από την έναρξη της εισβολής έχουν φθάσει τους 655.000. Τα 2,5% του συνολικού πληθυσμού. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους νέοι άνδρες. Ένα απέραντο, ανεξέλεγκτο πλέον, χαοτικό σφαγείο Που εξαπολύθηκε με εφαλτήριο το κατασκευασμένο ψεύδος, για «μέσα μαζικής καταστροφής» και « σχέσεις Χουσεΐν με Αλ Κάιντα» και διασκευάσθηκε σε «επιχείρηση για την εδραίωση της δημοκρατίας». Σφαγείο, που συνεχίζεται με ρυθμό 200 νεκρών την ημέρα, κατά τον αρμόδιο παρατηρητή του ΟΗΕ…
***
Πολύνεκρες, κάθε μέρα, εκρήξεις και στο άλλο θέατρο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, το Αφγανιστάν. Όπου ο στρατηγός Ρίτσαρντς, αρχηγός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, ζητάει άλλους 2.500 στρατιώτες, για να φθάσουν τις 35.000. «Στη σκληρότερη αναμέτρηση από την ίδρυση της συμμαχίας». Που θα κρίνει και τη τύχη της. Στο ΝΑΤΟ πέρασε τώρα η ευθύνη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και ο στρατηγός Ρίτσαρντς προειδοποιεί ότι χωρίς τη γρήγορη απόκτηση ελέγχου ο λαός του Αφγανιστάν θα περάσει στους Ταλιμπάν. Τους Ταλιμπάν που οργάνωσε και εξόπλισε η CIA εναντίον των Ρώσων…
***
Περί τρομοκρατίας ακόμη, αλλά πίσω, στις 6 Οκτωβρίου 1976, πριν από τριάντα χρόνια. Αεροπλάνο της κρατικής εταιρείας της Κούβας, με 73 επιβάτες, ανατινάζεται στον αέρα. Εκρηκτική ύλη, κρυμμένη σε μια οδοντόπαστα Κολγκέιτ, πυροδοτήθηκε με ωρολογιακό μηχανισμό από δύο Λατινοαμερικανούς, που κατέβηκαν στο αεροδρόμιο του Μπαρμπάντος. (Αργότερα συνελήφθησαν και ομολόγησαν.) Το πρώτο τηλεφώνημα που έκαναν ήταν προς τον Λουίς Ποσσάντα, κουβανό αντικαθεστωτικό εξόριστο, με καριέρα στη CIA. Αυτά από τα αμερικανικά μυστικά αρχεία, που δίδονται στη δημοσιότητα με τη συμπλήρωση τριακονταετίας. Με τον Νόμο περί Ελευθερίας της Πληροφορίας, οργανώσεις ζητούν πρόσθετα στοιχεία για τη δράση αυτού του πρωτοπόρου τρομοκράτη. Της Δύσης…