Συναξαριστής
Ο Δ. Μπράτης, πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, και ως εκ της συνδικαλιστικής θέσης του από τους πρωταγωνιστές της σημερινής κρίσης στην Παιδεία, εζήλωσε τη δόξα του τηλεοπτικού αστέρα αντί εκείνης του αγωνιώντος Δασκάλου!
Βεβαίως είναι αμφίβολο αν στην εποχή της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» και την περίοδο της «κομματοκρατίας», ο κ. Μπράτης «στέγνωσε την ψυχή του» και εμβάθυνε τη σκέψη του με τους προβληματισμούς ενός μεγάλου της ευρωπαϊκής σκέψης, του Ρομέν Ρολάν, για τον ηγέτη και τον ρόλο του.
• «Δεν θεωρώ ηγέτες -σημειώνει ο γάλλος διανοητής- εκείνους που θριάμβευσαν με τη δύναμη ή την τακτική. Θεωρώ ηγέτες αυτούς που υπήρξαν μεγάλοι με την καρδιά. Όπου ο χαρακτήρας δεν είναι μεγάλος, εκεί δεν υπάρχει μεγάλος ηγέτης, μεγάλος άνθρωπος. Δεν υπάρχουν παρά κούφια είδωλα… Τ’ αφανίζει ο χρόνος…».
Παραλλήλως η αψίκορος υπουργός Παιδείας, η κ. Μαριέττα Γιαννάκου, παρουσιάζεται στο τοπίο χωρίς να έχει βυθομετρήσει το εκπαιδευτικό χάσμα της χώρας μας. Οι προτάσεις του υπουργείου πόρρω απέχουν από την αναγκαιότητα για μια νέα οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία θα καταργεί τα απαρχαιωμένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια ώστε να εκλείψει ο υπερβολικά τυπικός χαρακτήρας των παραδοσιακών δομών του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Η ευρωπαϊκή πορεία της νυν υπουργού Παιδείας και η μακρά θητεία της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν της προσπορίζει ουδέ καν το ελαφρυντικό (;) της άγνοιας. Στις αίθουσες της Ευρωβουλής η κ. Γιαννάκου υπήρξε ακροάτρια τόσο των θέσεων του τότε προέδρου της Κομισιόν, Ζακ Ντελόρ, όσο και της «Έκθεσης Φορ».
Εκεί διακηρύχθηκαν urbi et orbi οι μεγάλες απαιτήσεις από την εκπαίδευση, η συνεισφορά της οποίας στην πρόοδο των λαών είναι ζωτική. Η εκπαίδευση είναι από τα ισχυρότερα εργαλεία με τα οποία διαμορφώνεται το μέλλον και μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον ακολουθώντας ούριους ανέμους και αποφεύγοντας τους υφάλους!
Αν η αρχή «Μαθαίνω να είμαι» αποτελεί καθήκον για την επικεφαλής του υπουργείου Παιδείας, για την ηγεσία του Διδασκαλικού Κλάδου, τον κ. Μπράτη, δέον να είναι στάση ζωής και δράσης!
Η «συνδικαλιστική» ηγεσία των Λειτουργών της Στοιχειώδους Εκπαίδευσης γνωρίζει, ενδεχομένως δε η «τηλεοπτική μεθοδολογία» στην οποία καταφεύγει να «καθαγιάζει» την εσκεμμένη άγνοια την οποία παρουσιάζει στην Κοινή Γνώμη, ότι με τη μαξιμαλιστική τακτική της προσθέτει μία ακόμη κρίση στις τρεις μεγάλες κρίσεις των καιρών μας (οικονομική κρίση, κρίση της ιδεολογίας της προόδου και κάποιας μορφής κρίση ηθικών αξιών) και εκείνη του εκπαιδευτικού χάους!
Η Διαρκής Εκπαίδευση διδασκόντων και διδασκομένων, και ο κ. Μπράτης το γνωρίζει, είναι, κατά παγκόσμια αναγνώριση, ένα από τα κλειδιά για την πορεία μας στον 21ο αιώνα. Η αξιολόγηση και των μεν και των δε ανταποκρίνεται στην πρόκληση ενός κόσμου που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, διότι είναι ευέλικτη, καλύπτει πολλούς τομείς και είναι εφικτή ανά πάσα στιγμή σε κάθε χώρο.
Η Στοιχειώδης Εκπαίδευση αναγνωρίζεται ως το βάθρο μιας βασικής ποιοτικής Παιδείας .
• Καλλιεργεί την αγάπη και την όρεξη για μάθηση, την ικανότητα του ατόμου, του παιδιού να μαθαίνει για να μαθαίνει, την περιέργεια του πνεύματος. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σχέση διαλόγου ανάμεσα στον Δάσκαλο και τον μαθητή. Όλοι οι μεγάλοι κλασικοί διανοητές που έχουν ασχοληθεί με την Εκπαίδευση το έχουν διακηρύξει επανειλημμένως. Είναι ευθύνη του Δάσκαλου να μεταδώσει στον μαθητή τη Γνώση που έχει αποκτήσει η ανθρωπότητα για τον εαυτό της και τη φύση, και την ανθρώπινη δημιουργικότητα και εφευρετικότητα.
Η Νεοελληνική Κοινωνία στο σύνολό της αναγνωρίζει το δίκαιο των οικονομικών αιτημάτων της Εκπαιδευτικής Κοινότητας, επ’ ουδενί όμως ασπάζεται τις μαξιμαλιστικές θέσεις του κομματικού συνδικαλισμού. Και επιπλέον δεν κάνει εκπτώσεις στις απαιτήσεις από τους εκπαιδευτικούς. Στον Δάσκαλο η Κοινωνία δεν συγχωρεί ότι επιλέγει το λειτούργημά του με οπτική επαγγελματικής, και μόνο, αποκατάστασης.
Η επιλογή εκπαίδευση και οι προοπτικές εξέλιξης των Δασκάλων πρέπει να επικαλύπτονται με τρόπο ώστε να ενθαρρύνονται ο δυναμισμός και η δημιουργικότητα στο σχολικό περιβάλλον.
Στα κριτήρια επιλογής -αυτό διδάσκει και η Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης και των Μεταρρυθμίσεων σταθμών της Παιδείας μας- διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο η καταλληλότητα και τα κίνητρα των υποψηφίων εκπαιδευτικών. Και βεβαίως οι προαγωγές είναι απολύτως αναγκαίο να απολυτρωθούν των διοικητικών κριτηρίων και να στηριχθούν και μόνο στα Παιδαγωγικά Κριτήρια.