Σκόρπια λόγια
1. Τον δημόσιο βίο του πολιτικού αλλά και τον ιδιωτικό πρέπει να τον καθορίζει και να τον καθοδηγεί ο σεβασμός στις ηθικές αξίες του λαού μας, στις ιστορικές και θρησκευτικές παραδόσεις που συγκροτούν ένα σύστημα αξιών και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Προσωπικά πίστευα και πιστεύω ότι αυτές οι διαχρονικές αξίες όχι μόνο δεν είναι εμπόδιο, αλλά απεναντίας αποτελούν πυξίδα για ασφαλή πλεύση στο μέλλον. Τα τελευταία χρόνια, όπου τα πάντα εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και φέρνουν στον βίο των ανθρώπων και των λαών την αβεβαιότητα και την αίσθηση του κενού, οι αξίες αυτές αποκτούν συνεκτικά δομικά στοιχεία της εθνικής και πολιτιστικής οντότητας του λαού μας. Επιβάλλεται επομένως η σφυρηλάτησή τους.
2. «Δυσαρεστημένοι με τον κ. Καραμανλή 63,7%. Δυσαρεστημένοι με τον κ. Γ. Παπανδρέου 69,2%». Αυτά ήταν τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης της ΚΑΠΑ Research που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι σε ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο. Και ερωτάται: Ποιοι αποτελούν αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία; Η απάντηση είναι ότι την αποτελούν οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την αποτελούν οι άνεργοι, οι νέοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν έχουν ελπίδα, δεν έχουν προσδοκίες και δεν πιστεύουν στην πολιτική και στους πολιτικούς.
Επομένως πρέπει κάποιοι να εκφράσουν πολιτικά και ιδεολογικά αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις. Πρέπει κάποιοι να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, να πάρουν την πρωτοβουλία, έστω λίγοι, έστω ελάχιστοι. Αυτό τους προσφέρει ένα πλεονέκτημα: έχουν περιθώρια οι λίγοι να γίνουν πολλοί. Και να προχωρήσουν για κάτι το καινούργιο, το διαφορετικό και το ριζοσπαστικό.
3. Μια και μόνη φορά είχα συναντήσει τον εξαίρετο άνθρωπο σε μια κοινωνική εκδήλωση πριν από 15 χρόνια. Αλληλοσυστηθήκαμε. Εκδήλωσε την εκτίμησή του στο πρόσωπό μου και εγώ στο δικό του. Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή. Χρέος ανθρώπινο με οδήγησε στην κηδεία του. Στα προπύλαια του Α΄ Νεκροταφείου χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο θείος μου ο Βαγγέλης από το χωριό. Ένας απλός χωρικός, αγρότης, που ακούει ραδιόφωνο, σπάνια βλέπει τηλεόραση και δεν διαβάζει εφημερίδα. «Κλείσε, θείε», του λέω, «γιατί είμαι σε θλιβερό καθήκον». Ο θείος επέμεινε, γεροντική περιέργεια βλέπετε, να του πω ποιος είχε πεθάνει.
Δεν τον ξέρεις, του λέω, αλλά αφού επιμένεις, «ο Λευτέρης Μουζάκης», του απαντάω.
«Τον ξέρω», μου απαντά, «δεν ήταν εκείνος που πλήρωνε τους φόρους;». Ο διάλογος είναι αυθεντικός. Και τον καταγράφω για όσους Νεοέλληνες -και κυρίως συναδέλφους του μακαρίτη- φοροδιαφεύγουν, φοροκλέβουν και κρυφοκαμαρώνουν για τις «ανδραγαθίες» τους. Αυτή είναι η αγαθή μνήμη του Λευτέρη Μουζάκη που φτάνει μέχρι και τον ταπεινό αγρότη.
E-mail: [email protected]