Οι επικίνδυνες όψεις της Νέας Δημοκρατίας
Ο θάνατος του συνδικαλιστή των ΕΛΤΑ μπορεί να μη φέρει τα χαρακτηριστικά της υπόθεσης Τεμπονέρα, αλλά το στυλ του αυτουργού Καλαμπόκα είναι έντονα παρόν, κάτι που ενεργοποιεί τις μνήμες των πολιτών ενοχοποιητικά για τη Νέα Δημοκρατία. Όλη η προσπάθεια του Κ. Καραμανλή να δείξει ότι η σύγχρονη ΝΔ είναι ένα κόμμα χωρίς φανατισμούς κινδυνεύει να καταρρεύσει από τέτοια γεγονότα, αλλά και από την αδιάλλακτη στάση μελών της κυβέρνησης απέναντι σε ευαίσθητες ομάδες απεργών, όπως είναι οι δάσκαλοι. Το επιχείρημα “δεν ενδίδουμε και δεν συζητάμε με τα σχολεία κλειστά”, όσο ορθό κι αν είναι, ενδέχεται να καταστεί ανενεργό αλλά και εχθρικό προς το ευρύ κοινό, στον βαθμό που συνοδεύεται από μια υπουργική στάση που παραπέμπει σε εκδίκηση προς τους δασκάλους. Η στενή συναισθηματική σχέση γονέων-παιδιών-δασκάλων στοχοποιεί αυτομάτως τον εξουσιαστικό φορέα που μοιάζει να ωθεί τους απεργούς στα άκρα, όσο κι αν οι γονείς είναι αγανακτισμένοι που τα παιδιά τους δεν κάνουν μαθήματα.
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο κυριότερος λόγος που έγινε κυβέρνηση η ΝΔ του Κ. Καραμανλή είναι διότι από την κοινωνία έλειψε το ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας, μια και η διακυβέρνηση Σημίτη ήταν κάτι σαν κρύο μέταλλο πάνω στα σώματα των πολιτών. Η απουσία ζεστασιάς, διαλόγου, επαφής με την κοινωνία ταύτισε την κυβέρνηση Σημίτη με ένα τεχνοκρατικό επιχειρηματικό σχήμα που είχε στόχο να φτιάξει δρόμους, γέφυρες, οικονομικές σχέσεις με την Ευρώπη, δομές με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στοιχεία εξαιρετικά χρήσιμα αλλά ακατανόητα για το κοινωνικό σύνολο, στον βαθμό που δεν είχαν αναφορά κάπου και δεν ήταν ενταγμένα στην καθημερινότητα του πολίτη. Ουδείς αμφισβητούσε ότι όλα αυτά ήταν χρήσιμα και αναγκαία, μόνο που ο κόσμος ήθελε κι ένα χάδι, μια φροντίδα στην καθημερινότητά του που προσδιοριζόταν από την ποιότητα της υγείας, της παιδείας, την ακρίβεια, το ύψος των συντάξεων, την ανησυχία του για το Ασφαλιστικό.
Η ΝΔ έδωσε την αίσθηση ότι θέλει και μπορεί να ασχοληθεί με αυτή τη διάσταση με αποτέλεσμα πολύς κόσμος “παγωμένος” από το στυλ Σημίτη να αναζητήσει το ανθρώπινο πρόσωπο στο μήνυμα και το στυλ Καραμανλή. Σήμερα αυτό μοιάζει να αναθεωρείται, αφού ο μεν Καραμανλής έχει το ίδιο στυλ, οι δε περισσότεροι υπουργοί του και τα στελέχη της Δεξιάς χαρακτηρίζονται από αυταρχισμό και αλαζονεία. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς επεισόδια τραμπουκισμού και παρακρατικής δράσης και αντίληψης, εύκολα οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η Νέα Δημοκρατία σύντομα θα είναι αντιμέτωπη (αν δεν είναι ήδη) με το μεγάλο της πρόβλημα που είναι ταυτόχρονα και μεγάλος της φόβος: την καταγωγή των στελεχών της από το βάθος της παραδοσιακής Δεξιάς και την πιθανή ταύτισή της με πρακτικές του παρελθόντος που αναβιώνουν το αντιδεξιό σύνδρομο. Ένα πεδίο στο οποίο το ΠΑΣΟΚ κινείται με μεγάλη ευκολία και ευελιξία, ένα πεδίο που από μόνο του αρκεί για να ζωντανέψει το ΠΑΣΟΚ και να του δώσει υπόσταση εναλλακτικής εξουσίας. Το αποτέλεσμα των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών θα δείξει σε ποιον βαθμό έχει επηρεάσει το εκλογικό σώμα αυτή η (σε σημαντικό βαθμό) ξεχασμένη όψη της ΝΔ και πόσο αποτελεί κίνδυνο για την ομαλή παρουσία της στην εξουσία.