Οι θέσεις της Λευκωσίας
• Η πόλη της Αμμοχώστου πρέπει να δοθεί στους νόμιμους κατοίκους της και στις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθορισμένη ημερομηνία. Αυτή η θέση πιθανόν να ισχύει και στις εξής δύο περιπτώσεις: Η πρώτη είναι αυτή εντός της οποίας δεν θα προκύψει στην παρούσα φάση αναβολή της εκπλήρωσης των τουρκικών υποχρεώσεων και η δεύτερη είναι εκείνη κατά την οποία τελικά θα προκύψει αναβολή που θα συνοδευτεί από έναν οδικό χάρτη εκπλήρωσης των τουρκικών υποχρεώσεων.
• Θα μπορούσε να συζητηθεί το θέμα του οδικού χάρτη και της αναβολής εφόσον σε κάθε σταθμό εκπλήρωσης των τουρκικών υποχρεώσεων καθορίζεται εκ των προτέρων ποινή για την Τουρκία. Με τον τρόπο αυτό δεν χρειάζεται λήψη νέας απόφαση από το Συμβούλιο για τις ποινές σε βάρος της Άγκυρας ως αποτέλεσμα αθέτησης υποχρεώσεων.
• Η υπόθεση του εμπορίου των Τουρκοκυπρίων είναι διαφορετική από εκείνη των τουρκικών υποχρεώσεων και της άρσης του τουρκικού εμπάργκο σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Η διευθέτηση του ζητήματος για το απευθείας εμπόριο δεν μπορεί να οδηγεί καθοιονδήποτε τρόπο σε συνθήκες αναβάθμισης του ψευδοκράτους.
Η κοινή πυξίδα
Παρόμοια στοιχεία με αυτά της φιλανδικής πρότασης είχαν δημοσιευτεί πρόσφατα στον Τύπο (βλέπε “Ελευθεροτυπία”) ως σκέψεις του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών. Τότε έγινε προσπάθεια “περίπου διάψευσης”. Η διαρροή έγινε για σκοπούς βολιδοσκόπησης. Το ανησυχητικό είναι άλλο: Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν κοινή πυξίδα. Διότι πώς μπορεί οι παρόμοιας μορφής ιδέες του ελληνικού ΥΠΕΞ να περιλαμβάνονται στην φινλανδική πρόταση και η Λευκωσία να διαφωνεί; Αυτή δεν είναι η πρώτη διαφωνία. Προηγήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν:
1) Το θέμα του ανοίγματος και του κλεισίματος του πρώτου τουρκικού ενταξιακού Κεφαλαίου αυθημερόν. Τότε η Λευκωσία έθετε βέτο και η Αθήνα έμενε έκπληκτη, διότι δεν έλαβε σοβαρά υπόψη προηγηθέν μήνυμα της κυπριακής κυβέρνησης.
2) Η θέση την οποία διατύπωνε προς στελέχη της γαλλικής κυβέρνησης η κ. Μπακογιάννη, ότι θα μπορούσε να ανταλλαγεί το κατεχόμενο αεροδρόμιο της Τύμπου με την Αμμόχωστο. Η θέση αυτή είχε ήδη διατυπωθεί από τον κ. Μπράιζα και είναι ενταγμένη στην πολιτική λογική: αναγνώριση έναντι εδάφους.
Εκτός των προβλημάτων που δημιουργούνται από την φινλανδική προεδρία με τις προτάσεις που επιδιώκουν μέχρι στιγμής να βγάλουν την Τουρκία από τη δύσκολη θέση, υπάρχει και το πρόβλημα των διαφορετικών πολιτικών πρακτικών ανάμεσα στην κυπριακή και στην ελληνική κυβέρνηση. Αυτή και αν είναι, ειδικώς, στην παρούσα φάση η αχίλλειος πτέρνα αμφοτέρων των μερών.