Η «ύποπτη επιθυμία» στιγματίζει το «κυπριακό ζήτημα»…
Ουάσινγκτον και Λονδίνο, όπως και κατά το παρελθόν, επιδίωξαν και πέτυχαν με τη συνδρομή των «πολιτικών φιλοδοξιών» των επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας να μετακινήσουν το «Κυπριακό Ζήτημα» από την αρμοδιότητα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στο πλαίσιο της «ατλαντικής συμμαχίας», πανομοιοτύπως και σήμερα επιδιώκουν να εκτρέψουν την αντιμετώπιση του «Κυπριακού Ζητήματος» από τη φυσική του κοίτη, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε «αγνώστους» ατραπούς και να απαλλάξουν τη γείτονα χώρα των υποχρεώσεων που επιβάλλει η ένταξή της στην κλίμακα των ευρωπαϊκών αξιών.
Η «ύποπτη επιθυμία» στιγματίζει το «Κυπριακό Ζήτημα» σε κάθε κρίσιμη καμπή του. Πριν από πενήντα ένα χρόνια ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Στέφανος Στεφανόπουλος, κι ενώ έχουν αρχίσει οι διεργασίες για τη διαδοχή του ασθενούντος στρατάρχη Παπάγου, δεν «αντιλαμβάνεται» την παγίδα και παρά την αντίθεση της Κυπριακής Εθναρχίας, αποδέχεται τη μετακίνηση του Κυπριακού από Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στο πλαίσιο της νατοϊκής καθοδήγησης Τριμερούς Διάσκεψης (Αγγλία-Τουρκία-Ελλάδα).
Ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπάγου και υπουργός Εξωτερικών είχε κάθε συμφέρον να κερδίσει την εύνοια των Άγγλων. Εποφθαλμιώντας τη διαδοχή του στρατάρχη στην πρωθυπουργία, θεωρούσε πολύτιμη την αγγλική υποστήριξη. Ο Παπάγος ήταν άρρωστος. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε. Το Κυπριακό στις Συμπληγάδες των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων και με δείκτη την ικανοποίηση των αγγλοαμερικανικών επιδιώξεων και τη διαχείρισή του από την Αθήνα στην ευθεία της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και της «πίστης στο ΝΑΤΟ»! Και βεβαίως σε βάρος του συμφέροντος του καθ’ όλα Ελληνισμού!…
Η «ύποπτη επιθυμία» εκδηλώνεται και στην πέραν των κοινοβουλευτικών θεσμίων διαδοχή του στρατάρχη Παπάγου, που σηματοδοτεί την πορεία προς τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και τη δεσμευμένη ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο άξονας Λονδίνου-Ουάσινγκτον με «σκεύος εκλογής» την Τουρκία και παρά τη «δεσμευμένη ανεξαρτησία» της Κυπριακής Δημοκρατίας εμμένει στη θέση που καθορίστηκε στην αγγλοαμερικανική Διάσκεψη του Νασάου (20-24 Μαρτίου 1957):
• «Η υπόθεση της Κύπρου θα αντιμετωπίζεται στο εξής στα πλαίσια του ΝΑΤΟ».
Προοπτική η διχοτόμηση της Κύπρου και η διπλή ένωση (το βόρειο τμήμα, το νυν τουρκοκρατούμενο) στην Άγκυρα και το νότιο τμήμα στην Ελλάδα) και βεβαίως του ΝΑΤΟϊκού συστήματος ασφαλείας στη Μεγαλόνησο.
Στο πλαίσιο αυτό εκδηλώνονται στη συνέχεια η «προκατασκευασμένη» κρίση του Δεκεμβρίου 1963, το «Σχέδιο Άτσεσον», η προσωρινή αναστολή των ΝΑΤΟϊκών σχεδίων λόγω της δυναμικής παρέμβασης τής τότε Σοβιετικής Ένωσης, το υποκινηθέν πραξικόπημα Ιωαννίδη προς ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου, του Προέδρου Μακαρίου, η στρατιωτική παρέμβαση της Τουρκίας υπό την ανοχή και υποκίνηση Ουάσινγκτον και ΝΑΤΟ και η εκ των πραγμάτων επιβολή της διχοτόμησης.
Η Αθήνα, το «εθνικό κέντρο» και κατά την κρίση του 1963 και στη συνέχεια κινείται στη λογική του «συμμαχικού συμφέροντος» και αντιμετωπίζει την πολιτική του Προέδρου Μακαρίου («αδέσμευτη ανεξαρτησία») ως το μοναδικό εμπόδιο της «λύσης» του Κυπριακού, ενώ επιδίδεται σε συστηματική υπονόμευση της πολιτικής του κύπριου Εθνάρχη.
Η Κυπριακή Κρίση και επί των διαδόχων του Προέδρου Μακαρίου και ειδικότερα του σημερινού ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, δρομολογείται εκ νέου στην τροχιά της «εωσφορικής απεικόνισης» του κύπριου Προέδρου, επανεντάσσεται στους διαγκωνισμούς των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων και όπως στην περίοδο της Τριμερούς του Στ. Στεφανόπουλου επιδιώκεται η εγγραφή υποθηκών στην Ουάσινγκτον, της οποίας επιζητείται η εύνοια για τις ελλαδικές εξελίξεις τη μετα-καραμανλική περίοδο.
Η εργολαβική εκ μέρους των Αθηνών ανάληψη της προσπάθειας για την «ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας», χωρίς η τελευταία να εκπληρώνει τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις της, ανάγεται στη «νέα Μεγάλη Ιδέα» της νέας ηγεσίας της ελληνικής διπλωματίας!…
Το «Σχέδιο Ανάν» και οι μεταμορφώσεις του με την ενεργή σύμπραξη των εγχώριων Ατλαντιστών επιδίδονται στην απαραίτητη κατά τους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον και του κακού δαίμονος της ευρωπαϊκής πορείας Λονδίνου στην προσπάθεια να δοθεί στην Κοινή Γνώμη, ελληνική και ευρωπαϊκή, όσο το δυνατόν πιο «σκοτεινή» η εικόνα για τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας!…
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, όπως και κατά το παρελθόν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, είναι το «κόκκινο πανί» για τους ατλαντιστές, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, διότι διαπράττει το «λάθος» να υπερασπίζεται τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να συμπλέει με την πλειοψηφία της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης -εξαίρεση η ηγεσία της ελληνικής διπλωματίας (!)- ότι δεν χωρεί έκπτωση στις ευρωπαϊκές αξίες προς χάριν του στρατοκρατούμενου καθεστώτος της γείτονος!…
Όμως, εκεί που κωφεύει για προφανείς λόγους η ηγεσία της ελληνικής διπλωματίας, ορθώνεται ο ευρωπαϊκός λόγος, εκπροσώπων της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Ο ισπανός π.χ. διπλωμάτης Χοσέ Μανουέλ Αν. Κιρόγια, που υπηρέτησε προ ετών ως εκπρόσωπος της χώρας του στην Αθήνα, στο βιβλίο του «Διαλογισμοί για το μέλλον της Δημοκρατίας» γράφει:
• «Ποιος αντιλήφθηκε στη Δυτική Ευρώπη και προπάντων στην Αμερική και ακόμη και στην ίδια την Ελλάδα, τι αντιπροσωπεύει για την ίδια την ύπαρξη της Δύσης η διατήρηση της Μακεδονίας και της Κύπρου ως προφυλακών του Ελληνισμού; Η απώλειά των θα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τη Δημοκρατία μας. Όταν όμως κτυπήσουν τέτοιες καμπάνες, ο συναγερμός φθάνει συνήθως αργά…»
Και προσθέτει ο ισπανός διπλωμάτης:
• «Η Κύπρος, αυτό το μεγάλο νησί, καρφωμένο στον ελληνικό κόσμο από την Ιστορία, από την πνευματική του καλλιέργεια, από τη θρησκεία… είναι επιτέλους ο δυτικός προμαχώνας που περισσότερο εισδύει στην Ανατολή, γιατί εκτός του ότι είναι ελληνική, έχει κοντά στην Ιστορία της και τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τις οποίες πολλοί αιώνες δυτικής παρουσίας αφήκαν στη νήσο…»