Επικαιρότητα

1 Μετά τον ξεσηκωμό του λαού της Ουγγαρίας ενάντια στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό Φέρεντς Γκιούρτσαν, ποιο κράτος έχει τώρα σειρά; Πριν από δύο περίπου μήνες ο «Economist» είχε προβλέψει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πολλά από τα δέκα νέα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί κυρίως στις χώρες όπου επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς. Και ανέφερε ως παράδειγμα την Ουγγαρία, αλλά και την Πολωνία, την Εσθονία, τη Σλοβακία. Και αυτή η κατάσταση ονομάστηκε «καχεξία» της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Είναι καχεξία των οικονομιών που προκαλείται από τις παρενέργειες της οικονομίας της αγοράς και την παντοδυναμία των οικονομικά ισχυρών. Τώρα όλοι φοβούνται τον ξεσηκωμό του λαού της Τσεχίας, όπου υποβόσκει και εκεί έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον της κεντροδεξιάς κυβέρνησης. Την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση διένειμε στους πολίτες της Τσεχίας ένα φυλλάδιο που παρουσίαζε τα κυβερνητικά επιτεύγματα, με φυσικά μεγάλη δόση έπαρσης για το έργο της κυβέρνησης. Τα ΜΜΕ, παρουσιάζοντας το διαφημιστικό αυτό φυλλάδιο, έδωσαν έμφαση στο γεγονός ότι, από τα δημοσιονομικά στοιχεία που παραθέτει η κυβέρνηση, οι προβλέψεις για το 2007 είναι ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα φτάσει στα 5 δισ. ευρώ, δηλαδή θα είναι περίπου διπλάσιο από το φετινό. Αυτό σημαίνει ότι την επόμενη χρονιά θα χρειαστούν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες και αυστηρότερη λιτότητα για τον λαό της Τσεχίας. Και οι θυσίες αυτές είναι αναγκαίο να γίνουν για να προχωρήσουν χωρίς εμπόδια οι «μεταρρυθμίσεις» που απαιτεί το «πρόγραμμα εξυγίανσης και εναρμόνισης» που έχει επιβληθεί στα κράτη αυτά από την ΕΕ. Ο λαός με μεγάλη δυσαρέσκεια πληροφορήθηκε τα «θλιβερά μαντάτα». Και η δυσαρέσκεια μεγάλωσε. Τώρα πολλοί στην «παλαιά» Ευρώπη φοβούνται ότι η Τσεχία έχει σειρά για λαϊκό ξεσηκωμό. Το συμπέρασμα όλων αυτών των εξελίξεων είναι ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που απαιτεί η οικονομία της αγοράς αποστερούν από το κράτος νομοθετημένα έσοδα και δημιουργούν έντονο δημοσιονομικό πρόβλημα. Και αυτό οδηγεί σε συνεχή λιτότητα και εξαθλίωση των λαών. Ακόμη και η οικονομικά πανίσχυρη Γερμανία αντιμετωπίζει σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα. Και αυξάνει από την 1/1/2007 τους συντελεστές του ΦΠΑ κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες. Ρίχνουν τα βάρη στους λαούς για να απολαμβάνουν φορολογικής ασυδοσίας οι μεγάλες επιχειρήσεις. Εύγε!

2 Έπειτα από 25 χρόνια διακυβέρνησης της Σουηδίας από το Σοσιαλιστικό Κόμμα οι σουηδοί ψηφοφόροι στις εκλογές της 17ης Σεπτεμβρίου αποφάσισαν την αλλαγή. Ψήφισαν τον κεντροδεξιό συνασπισμό, του οποίου ηγείται ο Φρέντερικ Ράινφελντ, που κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μείωση της φορολογίας. Βέβαια η πλειοψηφία που διαθέτει η νεοεκλεγείσα κεντροδεξιά κυβέρνηση είναι «αναιμική» (μόνο 7 έδρες στο Κοινοβούλιο). Ο νέος πρωθυπουργός είναι ένθερμος θιασώτης της οικονομίας της αγοράς, αλλά η ισχνή πλειοψηφία του δεν επιτρέπει δραστικές αλλαγές στο σουηδικό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας. Παρά την επιθυμία του, δύσκολα θα μπορέσει να πείσει τον λαό για την κατεδάφιση της κοινωνικής μέριμνας από το κράτος. Οι σοσιαλιστές, που κυβέρνησαν τα τελευταία 25 χρόνια, ήταν εκείνοι που έσπρωξαν τη Σουηδία στην ΕΕ και στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, όμως όταν κατανόησαν τι σημαίνει ΕΕ, κράτησαν τη χώρα έξω από την ΟΝΕ. Παρά ταύτα, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις με το ευρωπαϊκό άνοιγμά τους δημιούργησαν ανεργία και η δικαιολογημένη διατήρηση της πολιτικής κοινωνικής μέριμνας έφερε δημοσιονομικά ελλείμματα με συνέπεια την αύξηση της φορολογίας. Δεν κατάλαβαν ότι η οικονομία της αγοράς δεν συμβιβάζεται με το κράτος πρόνοιας. Η διατήρηση του κοινωνικού προσώπου του κράτους και οι σχετικές δαπάνες μετακυλίονται στον λαό με τις δομές της ελεύθερης αγοράς. Και αυτές τις δομές υπηρετεί πιστά η πολιτική της ΕΕ. Η καταδίκη των σοσιαλιστών στις εκλογές της Σουηδίας θα ήταν σε μεγαλύτερη έκταση εάν είχαν σπρώξει τη χώρα τους μέσα στην ΟΝΕ. Τότε η εξαθλίωση του λαού θα είχε ολοκληρωθεί και το κοινωνικό κράτος θα αποτελούσε παρελθόν. Αυτό το κατάλαβαν σωστά, αλλά ήταν πλέον αργά. Η ανεργία είχε φουντώσει. Το ίδιο και η φορολογία. Να δούμε τώρα πώς θα μπορέσει η νέα δεξιά κυβέρνηση να βαθύνει τις δομές της ελεύθερης αγοράς και ταυτόχρονα να μειώσει την ανεργία και τη φορολογία, χωρίς να θίξει το περίφημο σουηδικό μοντέλο του κοινωνικού κράτους. Μέσα στην ΕΕ τα πράγματα είναι δύσκολα για τους σοσιαλιστές που σέβονται τα πολιτικά τους «πιστεύω». Για τους δεξιούς όμως ηγέτες άρχισαν να υπάρχουν αρκετές δυσκολίες που προέρχονται από τη λαϊκή πίεση.