Τζιχάντ: ο «ιερός πόλεμος των μουσουλμάνων» και ο «ιερός πόλεμος των λόγων των άλλων»
Α) Δεν γνωρίζω πραγματικά ποιος είναι μέχρι στιγμής ο νικητής ή ο νικημένος του ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που ξεκίνησε πριν 5 και χρόνια από τις ΗΠΑ.
Ποιος νίκησε ή νικήθηκε ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ στον Α΄ ή τον Β΄ ΤΟΜΕΑ. Στην Α΄ ή την Β΄ ΠΕΡΙΟΧΗ. Στην Α΄ ή την Β΄ ΧΩΡΑ από τους Α’ ή Β’ ΠΟΛΕΜΙΟΥΣ. Όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι στον ταυτόχρονο και παράλληλο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, οι Δυτικοί δεν ΝΙΚΟΥΝ. Αφού καταφέρνουν -για τη συνείδηση αναρίθμητων ανθρώπων – «να ταυτίζουν την ΤΖΙΧΑΝΤ με το Ισλάμ και τη ΔΥΣΗ με τους Σταυροφόρους».
Από την πρώτη στιγμή (11 Σεπτεμβρίου 2001) και πάνω από 5 χρόνια που κρατά ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας το βαθύτερο αγωνιώδες προσωπικό ερώτημά μου ήταν περισσότερο κατά πόσο θα εμπλακούν στην Παγκόσμια Σύρραξη που άνοιγε οι πιστοί των ΚΟΣΜΙΚΩΝ ή ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΩΝ δογμάτων σε ένα πόλεμο ζωής-θανάτου παρά ποιος θα πετύχει τις μεγαλύτερες ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ νίκες. Γιατί ο ψυχολογικός πόλεμος που θα ακολουθούσε θα παρέσυρε τις «ανυποψίαστες» μάζες σε μια αντιπαράθεση «ολοκληρωτικού χαρακτήρα» ή θα απεφεύγετο ο κίνδυνος της παρόμοιας εμπλοκής από τον σωστό προγραμματισμό και την διάκριση της «κακουργηματικής συμπεριφοράς» από το αποδιδόμενο στη μία ή άλλη ομάδα «δόγμα». Έτσι ώστε να τιμωρείται η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΞΗ και όχι η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΙΣΤΗ.
Ήμουν έκτοτε σχεδόν βέβαιος ότι αυτό στην πορεία των γεγονότων θα αποδεικνύετο ακατόρθωτο όπως λίγο-πολύ έχει συμβεί. Τις μέρες που πέρασαν από το τελευταίο συμβάν, που αφορμή «βρήκε» όσα εκστόμισε ο Πάπας για το Ισλάμ, για τα οποία όμως οι μουσουλμάνοι ολόκληρης της Υφηλίου μηνύουν κατά των Νέων Σταυροφόρων και των Πατριαρχών, Παπών και Προφητών τους, αφού θεωρούν ότι άλλη μια φορά όπως κάθε λίγο και λιγάκι η ΔΥΣΗ με τους εκπροσώπους της τους προσβάλλει πάλι.
Έτσι παλιότερα οι «Διαβολικοί Στίχοι» του Σαλμάν Ρούσντι, τελευταία τα Σκίτσα του Μωάμεθ τώρα τα λεχθέντα από τους «βυζαντινούς αυτοκράτορες» από τα χείλη του Πάπα, ανάβουν φωτιές, που νομίζουν μερικοί πως εύκολα θα σβήσουν, αλλά που ακόμη και αν κάτι τέτοιο μοιάσει να συμβαίνει, θα καίνε ασταμάτητα κάτω και πίσω από τα πρώτα αποκαΐδια της «στάχτης» των επεισοδίων.
Β) Την περασμένη βδομάδα έγραφα στο «ΠΑΡΟΝ» ότι με τη λήξη του Α΄ ημιχρόνου -από το πρώτο πεντάχρονο διάστημα του ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ- έχουμε περάσει σε μια νέα περίοδο συγκρούσεων και πολέμων ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ Οικονομικού και Πολιτιστικού χαρακτήρα, στην οποία θα κυριαρχεί ο πόλεμος των ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ και των ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ. Μάλιστα πρόσθετα (στην Γ΄΄ παράγραφο) ότι ο πιο πάνω πόλεμος θα ενταθεί και θα κρατήσει πολύ και ότι τώρα που ο ΚΟΣΜΟΣ -ξεπερνώντας την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ και τον ΜΟΝΟ-ΠΟΛΙΣΜΟ- μεταλλάσσεται σ’ ένα κόσμο με αντίπαλους πόλους του νέου συστήματος τις ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ και τον ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΣΜΟ, προς το οποίο διολίσθησε η ανθρωπότητα, κυρίαρχο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ θα είναι η πολιτιστική και η θρησκευτική ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Πριν «αλέκτορα φωνήσαι» το επεισόδιο με τα λεχθέντα από τον Πάπα επιβεβαίωσε την διαίσθησή μου ότι χωρίς να το έχουμε αντιληφθεί και παραδεχθεί ο Πόλεμος των ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ και των ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ «μαίνεται» στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων και συνεπώς ο κίνδυνος είναι μεγάλος γιατί «έχουμε ήδη πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή». Έτσι, ακόμη και μια μόνη σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι.
Γ) Ασφαλώς γι’ αυτό ακόμη και αν το τελευταίο επεισόδιο βρεθεί τρόπος να ξεχαστεί και να ξεπεραστεί εγώ δεν θα ησυχάσω γιατί γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι παρόμοιες πληγές, όταν ανοίξουν, χρειάζονται γενιές για να επουλωθούν και προσπάθειες και θυσίες για να ξεχαστούν και να θεραπευτούν τα τραύματα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που επέβαλε και επιβάλλει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αιτία ο πόλεμος κατά της ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ να ‘χε προτάξει και ενσωματώσει τον διάλογο των ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ και των ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ και όχι τις στρατιωτικοαστυνομικές πολεμικές επιχειρήσεις.
Εξάλλου όλοι στο βάθος της ψυχής τους γνωρίζουν ότι ο Ιερός Πόλεμος των Μουσουλμάνων από την Ανατολή -που γίνεται με έργα προσωπικής αυτοθυσίας και προσφοράς από τους Φονταμενταλιστές του Ισλάμ- είναι σε θέση να κερδίσει τις μάζες των πιστών του Μωάμεθ κατά τέτοιο τρόπο που ο «Πόλεμος των Ιερών Λόγων των Άλλων» από τη Δύση να μην μπορεί να αντιρροπήσει την τυφλή μανία των πολεμιστών του Προφήτη.