Η περίπτωση Τσιτουρίδη και τα διλήμματα του πρωθυπουργού
Υποχρεώθηκε σε παραίτηση, άδικα ίσως, μια και πρόκειται για διαδεδομένη πρακτική μεταξύ επωνύμων, αλλά και καθηγητών (όπως έδειξε η ανάδειξη της αντίστοιχης περίπτωσης του πανεπιστημιακού Σπ. Βούγια και της μετεγγραφής της κόρης του), αλλά έφυγε από την κυβέρνηση. Αρκετό χρόνο αργότερα επανήλθε, έχοντας στο μεταξύ κερδίσει τη συμπάθεια του μεγαλύτερου μέρους της κοινής γνώμης, που ούτως ή άλλως χρησιμοποιεί ανάλογες μεθόδους για να πετύχει μετεγγραφές σπουδαστών, μετακινήσεις στρατευμένων και γενικότερες εκτός νόμου αλλά «όχι και προς θάνατον» διευκολύνσεις.
Πάλι όμως ήρθε η υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ και των στελεχών της ΝΔ και της Επιτροπής Ανταγωνισμού να τον χτυπήσει. Κουμπάρος του ενεχόμενος στην υπόθεση, φίλοι και συνεργάτες του διορισμένοι σε επιτροπές αξιολόγησης διαγωνισμού οι ίδιοι από τον Σ. Τσιτουρίδη. Κάτι δεν πάει καλά.
Ή ενέχεται και ο ίδιος ή δεν ξέρει να διαλέγει συνεργάτες. Αυτό συζητά η λίγο πριν ευνοϊκή γι’ αυτόν κοινή γνώμη και εκείνος καλείται να δώσει μια λύση, διευκολύνοντας το «αφεντικό» του, κι επειδή στην πολιτική -τυπικά- δεν υπάρχουν αφεντικά αλλά πολιτικοί προϊστάμενοι και αρχηγοί, διευκολύνοντας τον αρχηγό και φίλο του Κ. Καραμανλή. Η παραίτηση -δεύτερη φορά μέσα στην ίδια κυβερνητική θητεία- θα είναι (αν δεν έχει ήδη συμβεί) μια πράξη θαρραλέα, αλλά συγχρόνως είδος πολιτικής ταφόπλακας για τον εκ Κιλκίς καταγόμενο πολιτικό.
Ο «λοχαγός» του νεοκαραμανλισμού θα περάσει στην ιστορία ως παραιτούμενος εν μέσω σκανδάλων ασχέτως αν φταίει αυτός ή όχι, αν ενέχεται ή όχι. Και τούτο είναι κάτι που δεν προδιαγράφει ανθόσπαρτη πολιτική πορεία. Αν πάλι δεν παραιτηθεί, ο πολιτικός του αρχηγός και πρωθυπουργός της χώρας θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να παραδεχθεί διά των πράξεων και επιλογών του ότι διατηρεί στη θέση του μέλος της κυβέρνησης επειδή είναι φίλος του και τον εμπιστεύεται. Και ναι μεν ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει (στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου) ότι εκτιμά τους πολιτικούς που δεν «αδειάζουν» τους φίλους τους όταν τα βρουν δύσκολα, αλλά εδώ μοιάζει να επικρατεί η λογική της «σημαίας». Ότι δηλαδή αυτή η κυβέρνηση εξελέγη με σημαία τη διαφάνεια και τον πόλεμο στη διαφθορά, άρα δεν μπορεί να είναι διστακτική στην πάταξη των κρουσμάτων με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει εμμέσως τη σύγκρουση με προσωπικούς φίλους του πρωθυπουργού. Είναι προφανές ότι τόσο ο κ. Τσιτουρίδης όσο και ο πρωθυπουργός έχουν ένα δύσκολο πρόβλημα μπροστά τους. Ίσως άθελά του ο βόρειος πολιτικός αναδειχθεί σε ένα είδος πολιτικής Ιφιγένειας προκειμένου να καταδειχθεί πόσο σκληρός και άτεγκτος είναι ο πρωθυπουργός, ακόμα και αν πρόκειται για φίλους του, ακόμα κι αν δεν έχουν προσωπική ευθύνη αυτοί οι φίλοι του. Τα αποτελέσματα των όποιων επιλογών θα κριθούν, θα φανούν στις επόμενες εκλογές. Μια νέα εκλογική νίκη της ΝΔ μπορεί να χρειάζεται μεγαλύτερες θυσίες απ’ όσες περίμεναν οι φίλοι της.