Η κυβέρνηση… τα σκάνδαλα και το «σύνδρομο της χελώνας»
Κυριαρχεί η πλήρης ισοπέδωση των πάντων και η κυβέρνηση… καταγράφει ευτυχισμένη τα σκάνδαλα, διασύροντας ανθρώπους και υπολήψεις.
Υπό την έννοια αυτή, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, τον οποίο επιθυμούν κάποιοι διακαώς να καταστήσουν γραφική φιγούρα, δεν λέει τίποτε άλλο παρά την απόλυτη αλήθεια, απλώς την τονίζει με τον δικό του τρόπο.
Πράγματι τα μέσα ενημέρωσης «κανιβαλίζουν» τους συλλαμβανόμενους για σκάνδαλα. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο τούς διασύρουν, που αναρωτιέται πλέον κανείς εάν απαιτείται και η τιμωρία των δικαστηρίων ή εάν θα πρέπει να βγουν στα βουνά οι συγγενείς τους και τα παιδιά των καταγγελλόμενων…
Γιατί όμως το κάνουν αυτό; Γιατί πλην του κυνηγητού της τηλεθέασης υπάρχει και η πολιτική σκοπιμότητα, την οποία όλοι υπηρετούν και φυσικά σπεκουλάρουν αναλόγως, αφού η… αντιπολίτευση η έρμη δεν τραβάει. Έτσι ξεχάσθηκαν, με την τακτική της σημερινής κυβέρνησης, όλα τα τρανταχτά σκάνδαλα που… αποκαλύφθηκαν, όχι φυσικά γιατί το επιθυμούσε η σημερινή αντιπολίτευση, αλλά διότι κάποιοι τα κατήγγειλαν.
Η γενικότερη στάση της κυβέρνησης, της μη στήριξης των θέσεών της -όχι, προς Θεού, του συμψηφισμού- και ορισμένων πολιτικών που βάλλονται, φανερώνει έλλειψη κοινού νου και ορθής πολιτικής στρατηγικής, αλλά και πολιτική απομόνωση – ο κάθε υπουργός φροντίζει μόνον για το… κλουβί του. Κυρίως όμως η στάση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί τουλάχιστον… ύποπτη.
Ύποπτη, διότι ο απλός πολίτης σκέπτεται ότι και ορισμένοι υπουργοί κάτι θα έχουν να κρύψουν και επίσης γιατί φαίνεται ότι ορισμένοι φιλόδοξοι υπουργοί αφήνουν τους άλλους να… ψηθούν στα κάρβουνα της προπαγάνδας και των «τσιριχτών ρεπορτάζ» (έχετε μελετήσει πώς ωρύονται στην κυριολεξία ορισμένοι παρουσιαστές για να μας πείσουν ότι έχουν δίκιο και ότι οι πολιτικοί είναι κοινοί απατεώνες;), ώστε να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτούς…
Δεν είναι δυνατόν μέσα σε δύο χρόνια να αντιμετωπιστούν παθογένειες των τελευταίων πενήντα ετών της μεταπολεμικής ελεύθερης Ελλάδας. Σε αυτά τα δύο χρόνια η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε ορισμένες κινήσεις. Ας βγει να τις υπογραμμίσει. Τι έχει κάνει για τη διαφθορά; Τι έχει πράξει για όλους εκείνους που αποδεδειγμένα είχαν εμπλακεί σε σκάνδαλα, επί σειρά ετών; Πώς αντιμετωπίζει τους σημερινούς «μιζαδόρους»;
Βλέπουμε το φαινόμενο πολιτικοί να… καρφώνουν πολιτικούς. Ακόμη και σε ρεπορτάζ εφημερίδας, την προηγούμενη εβδομάδα, «φωτογραφίζονταν» γραμματείς περιφέρειας και γενικός γραμματέας υπουργείου ως απατεώνες για τους οποίους «υπάρχουν στοιχεία στο Μαξίμου». Είναι γνωστό ότι σοβαρό στέλεχος δίπλα στον Κ. Καραμανλή, ο οποίος χαρακτηρίζεται για την ιώβειο υπομονή του, δέχεται καθημερινώς φακέλους με καταγγελίες, όπως συνέβαινε άλλωστε και σε άλλο σοβαρό στέλεχος των κυβερνήσεων του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν τα… καρφώματά τους.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να βγει μπροστά με τέσσερις πέντε κορυφαίους υπουργούς. Τι σημαίνει να βγει μπροστά;
Πρώτον να αμφισβητήσει τον… διαπαιδαγωγικό και ηθικό δήθεν ρόλο ορισμένων ΜΜΕ, που απλώς βρήκαν θέμα για τηλεθέαση και φυσικά στηρίζουν και την αντιπολίτευση, που εάν στηριζόταν στις δικές της δυνάμεις μόνον στα… πρωινάδικα θα μπορούσε να βρει συμπαραστάτη…
Δεύτερον, να υπενθυμίσει, όχι για λόγους συμψηφισμού, αλλά απλώς για φρεσκάρισμα της μνήμης, όλες τις ιστορίες σκανδάλων που έχουν μείνει τόσο βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του ελληνικού λαού, ώστε ακόμη και σήμερα, σε δύο τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι πολίτες θεωρούν κατά πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνο για τη ζοφερή εικόνα της μίζας και των σκανδάλων και όχι τη Νέα Δημοκρατία.
Τρίτον, να υπάρξει εξειδικευμένος μπούσουλας, αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Να βγουν… σοβαροί Ψωμιάδηδες, να στηρίξουν αλλήλους οι υπουργοί και τα πολιτικά στελέχη. Είναι αδιανόητο να επιβιώνει επί μακρόν κυβέρνηση καταδυναστευόμενη από το σύνδρομο της… χελώνας. Να βγει από το καβούκι της, εκτός κι αν έχει κάτι να φοβηθεί… Κι εν πάση περιπτώσει στη χώρα της ρεμούλας σημασία δεν έχει τόσο τι υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά ποιοι το υποστηρίζουν… Μην τρελαθούμε κιόλας…