Επικαιρότητα
1. Νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Το αήττητο του Ισραήλ κατέπεσε. Ουσιαστικός νικητής στην κρίση του Λιβάνου η Χεζμπολάχ και το Ιράν. Οι αμερικανο-βρετανοί εισβολές και οι άλλοι ευρωπαίοι σύμμαχοι τους δεινοπαθούν στο Ιράκ, το ίδιο και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Στο Βόρειο Ιράκ ένα κράτος γεννιέται, το Κουρδιστάν. Η Τουρκία θυσιάζει την ευρωπαϊκή της προοπτική και στρέφει την προσοχή της στην Μέση Ανατολή. Το Ιράν κερδίζει χρόνο για να προωθεί το πυρηνικό του πρόγραμμα. Το ηθικό του αραβικού κόσμου έχει αναπτερωθεί μετά τα χτυπήματα που δέχτηκε το Ισραήλ από τη Χεζμπολάχ.
Ο ΟΗΕ υπογραμμίζει την παρουσία του στην Μέση Ανατολή με τη διεθνή ειρηνευτική δύναμη στον Λίβανο. Η ΕΕ έκανε αισθητή την πολιτική παρουσία της στη φλεγόμενη περιοχή με την πρωτοβουλία για διαπραγματεύσεις με το Ιράν και τη γενναία συμμετοχή της στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ. Το Ισραήλ καραδοκεί για να βρει ευκαιρία για την ρεβάνς. Οι ΗΠΑ εύχονται μαζί με το Ισραήλ την αποτυχία της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης στον Λίβανο. Και η Τουρκία επιθυμεί τη γρήγορη αποχώρηση των αμερικανών από το Ιράκ για να ματαιωθεί η ίδρυση κουρδικού κράτους. Από το μπάχαλο αυτό κερδισμένες βγαίνουν η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν. Και μαζί τους και ολόκληρος ο αραβικός κόσμος. Μεγάλες ζημιές από πολιτική άποψη έχουν το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και ο Λίβανος από τους βομβαρδισμούς. Οι ζημιές του Ισραήλ δεν μπορούν να καλυφθούν, καθώς ολόκληρο το πολιτικό και το στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας αυτής είναι εγκλωβισμένο στην νοσηρή αντίληψη ότι μόνον με στρατιωτικές λύσεις θα μπορέσει να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με όλα τα γειτονικά του κράτη. Και η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ στηρίζει την πολεμοχαρή συμπεριφορά του Ισραήλ. Γιατί νομίζει ότι με πολέμους λύνονται τα προβλήματα και εξυπηρετούνται τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Αλίμονο όμως αν ήταν έτσι. Όσο ο πρόεδρος Μπους και οι συνεργάτες του πιστεύουν στην δύναμη των όπλων και αγνοούν την δύναμη της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών τους με τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο θα εισπράττουν ζημιές σε πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Κάπως έτσι αρχίζει η κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας. Η στρατιωτική υπεροπλία ποτέ δεν μπόρεσε να υποτάξει την θέληση των λαών. Με τα δεδομένα αυτά, η αναστάτωση στην περιοχή της Μ. Ανατολής θα αργήσει να κοπάσει. Τα συμφέροντα εκεί είναι ακόμα πανίσχυρα και δεν εννοούν να αφήσουν ήσυχη τη χρυσοφόρο αυτή περιοχή.
2 Ο Τόνι Μπλερ καταρρέει και μάλιστα κατά τρόπο ατιμωτικό. Αντέγραψε την Θάτσερ στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και τώρα τα στελέχη του κόμματος του και οι οπαδοί του εύχονται να ακούσουν από το στόμα του να ψελλίζει την λέξη «παραιτούμαι». Όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα του αγγλικού τύπου τις προηγούμενες μέρες σχετίζονταν με την αποχώρηση και τη διαδοχή του Μπλερ. Η «Daily Telegraph» δημοσιεύει δημοσκόπηση από την οποία προκύπτει ότι το 58% των Βρετανών επιθυμούν να φύγει ο Μπλερ πριν από το τέλος της φετινής χρονιάς.
Η ανακοίνωση της μελλοντικής αποχώρησης από τον ίδιο τον Βρετανό πρωθυπουργό δείχνει την χρεοκοπία της πολιτικής του, που την σφράγισε η παραίτηση όλων σχεδόν των υφυπουργών της κυβέρνησής του. Αργά βέβαια οι Βρετανοί κατάλαβαν τι εστί μπλερισμός όπως αργά είχαν καταλάβει και τι εστί θατσερισμός. Αρχικά η Θάτσερ και μετέπειτα ο Μπλερ κατάντησαν τη Βρετανία δεκανίκι των ΗΠΑ και τυφλά στήριξαν όλες τις επιλογές της αμερικανικής ηγεσίας. Ουσιαστικά κατάφεραν να αποκόψουν την χώρα τους από την ΕΕ. Η στάση τους αυτή έφερε την Βρετανία επικεφαλής του αμερικανού λόμπι στην Ευρώπη. Και όταν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη κατενόησε πλήρως το παιχνίδι της ηγεσίας των ΗΠΑ κατάλαβαν και οι Βρετανοί ότι έπρεπε να απαλλαγούν από τους δικούς τους ΗΠΑσπιστές. Στο πρόσωπο του τάχα Κεντροαριστερού Μπλερ ο πρόεδρος Μπους είχε βρει έναν τυφλά αφοσιωμένο σύμμαχο. Και η απώλεια του Μπλερ θα είναι μεγάλη ζημιά για την τωρινή ηγεσία των ΗΠΑ. Μετά τον Αθνάρ, τον Μπαρόζο και τους άλλους ΗΠΑσπιστές που οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι έστειλαν σε υποχρεωτική «συνταξιοδότηση» τώρα ο Μπους χάνει τον φίλο και σύμμαχο του Τόνι Μπλερ, που ήταν η κεφαλή του φιλοαμερικανού λόμπι στην Ευρώπη. Το πρόβλημα τώρα είναι ποιος θα διαδεχθεί τον Μπλερ και ποια πολιτική θα ακολουθήσει. Όλοι πιστεύουν ότι διάδοχος στην πρωθυπουργία και στην ηγεσία του εργατικού κόμματος θα είναι ο υπουργός Οικονομικών, Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος δεν έχει δώσει ακόμη απτά δείγματα της εξωτερικής πολιτικής που πρόκειται να ακολουθήσει. Θα στραφεί προς τις ΗΠΑ, συνεχίζοντας την πορεία που χάραξε ο Μπλερ ή προς την Ευρώπη; Από τη συμπεριφορά του πολλά θα κριθούν. Και κυρίως η πολιτική δυναμική της ΕΕ.