Ο Καραμανλής αρχίζει να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα

Καθησυχασμένος από την ανυπαρξία αντιπολίτευσης και ευνοούμενος από το τραγικά χαμηλό επίπεδο των ερωτήσεων που του υπέβαλαν οι δημοσιογράφοι, ο πρωθυπουργός εμφάνισε ένα ασυνήθιστα αλαζονικό πρόσωπο που καμιά σχέση δεν είχε ούτε με το προεκλογικό του προφίλ ούτε με την πολιτική «σεμνότητας και ταπεινότητας» που είχε διακηρύξει αμέσως μετά την εκλογική του νίκη.

Πέρα όμως από την εμφανέστατη διαφθορά που έχει επιφέρει η άσκηση της εξουσίας, πράγμα λίγο-πολύ αναμενόμενο, το χειρότερο είναι άλλο. Ακούγοντάς τον κανείς να μιλάει, για πρώτη φορά σχημάτιζε την εντύπωση πως ακούει τον Σημίτη! Το Σαββατόβραδο αράδιασε σελίδες ολόκληρες «επιτεύγματα» στον οικονομικό τομέα που έκαναν τους πάντες να απορούν αν η χώρα που περιέγραφε ο Κ. Καραμανλής στην ομιλία του είναι η… ίδια χώρα με αυτή στην οποία ζουν οι Έλληνες!

Ενώ π.χ. όλος ο κόσμος ξέρει ότι ζούμε σαφώς χειρότερα απ’ όσο ζούσαμε πριν από πέντε χρόνια, πολύ πιο ζορισμένοι οικονομικά, καθώς, η «κατάρα» του ευρώ και η ακρίβεια που έφερε έχουν κυριολεκτικά κατασπαράξει τα εισοδήματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των φτωχομεσαίων αγροτών, ο πρωθυπουργός εκτόξευε διάφορες «στατιστικές φωτοβολίδες»: το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών αυξάνεται (!) τα δύο τελευταία χρόνια με μέσο ετήσιο ρυθμό 4,3%, υπερδιπ-λάσιο σε σχέση με την περίοδο 1998-2003, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των «15» αυξήθηκε το 2005 στο 77,3% από 75,5% που ήταν το 2004 και διάφορα άλλα τέτοια.

Ο κλειστός κύκλος της αυταρέσκειας

Ενώ ο κόσμος δηλαδή στριμώχνεται όλο και περισσότερο και διαρκώς περικόπτει έξοδα και δραστηριότητες για να τα φέρει βόλτα, ο πρωθυπουργός έρχεται να μας ενημερώσει ότι… ευημερούμε διαρκώς και περισσότερο, απλώς δεν το καταλαβαίνουμε!

Πέρα από τη φαιδρότητα του ισχυρισμού που βλάπτει και το προσωπικό κύρος του πρωθυπουργού, το σημαντικότερο είναι πως αυτή η νοοτροπία μαρτυρά ότι ο Κ. Καραμανλής αποκόπτεται σταδιακά από την πραγματικότητα της χώρας που κυβερνά.

Έχει αρχίσει η γνωστή διαδικασία. Οι στενοί συνεργάτες του τον περιορίζουν σε έναν στενό κύκλο όπου τον βλέπουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι υπουργοί του υποβάλλουν διαρκώς εκθέσεις με «επιτεύγματα επί χάρτου» και αποσπασματικά στατιστικά στοιχεία που δείχνουν προόδους. Οι αυλοκόλακες και τα «παπαγαλάκια» στα ΜΜΕ δημιουργούν ένα τεχνητό κλίμα «αποθέωσης» των επιτυχιών, οπότε ολόκληρο το σύστημα… απογειώνεται στην στρατόσφαιρα της αυταρέσκειας και χάνει κάθε επαφή με τη ζωή και τις αγωνίες του κοσμάκη.

Από εκεί και πέρα, όποιος τολμάει να διεκδικήσει καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του είναι «οπισθοδρομικός» και «εχθρός» της κυβέρνησης και του «εκσυγχρονισμού» της χώρας.

Πιο αντιλαϊκός παρά ποτέ

Στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε πιο σκληρά αντιλαϊκός από ποτέ μέχρι τώρα. Το μήνυμά του ήταν ότι δεν πρόκειται να δώσει τίποτα στον κόσμο, ούτε καν προεκλογικά! Έφτασε μέχρι του προκλητικού σημείου να ισχυριστεί ότι… «ο κόσμος δεν θέλει παροχές»! Λίγο έλειψε να μας πει ότι όπου να ‘ναι θα ξεσπάσουν διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα… «Μη μας δίνεις τίποτα»!

Εδώ έχουμε να κάνουμε με αποθράσυνση του Κώστα Καραμανλή, η οποία οφείλεται στην ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ και στην καταρράκωση των διεφθαρμένων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις συνδικαλιστών του, οι οποίοι είναι έτσι ανυπόληπτοι για να μπορέσουν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους σε διεκδικητικούς αγώνες.

Κρίνοντας ότι δεν έχει αντίπαλο, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να επικρατήσει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά, εμφανίζοντας την πολιτική του ως τη μόνη δυνατή.

«Ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων είναι μονόδρομος. Αυτό είναι αποδεδειγμένο πλέον. Δεν νομίζω ότι αμφισβητείται από κανέναν», δήλωσε και πρόσθεσε: «Θα έφτανα στο σημείο να σας πω ότι η μόνη πραγματική κριτική που θεωρώ ως εποικοδομητική είναι από εκείνους που μου λένε ”Κώστα, πιο γρήγορα!”».

Στο πλαίσιο της ίδιας νοοτροπίας επιχειρείται να «δαιμονοποιηθεί» και η έννοια του «πολιτικού κόστους» ως δήθεν «πολιτικός καιροσκοπισμός».

Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και τα ΜΜΕ, πολλά από τα οποία πίεζαν τον Κ. Καραμανλή από… δεξιότερες, πιο αντιδραστικές θέσεις, απέφυγαν να επισημάνουν πως η υποχώρηση μιας κυβέρνησης στις αντιδράσεις του κόσμου σημαίνει πολύ συχνά συμμόρφωση της εξουσίας στη θέληση του λαού, πράγμα που αποτελεί ύψιστη δημοκρατική αρχή.

«Αν δεν βρούμε κοινό τόπο στην παιδεία, θα προχωρήσω», δήλωσε όμως ο πρωθυπουργός, καθιστώντας σαφές ότι γι’ αυτόν διάλογος σημαίνει συμφωνία με τις θέσεις του και έλλειψη συμφωνίας σημαίνει προώθηση των κυβερνητικών θέσεων, παρά τις τεράστιας έκθεσης, καθολικές αντιδράσεις.

Ας ελπίσουμε πως η κυβέρνηση θα σπάσει τα μούτρα της στις αντιδράσεις των φοιτητών και των καθηγητών, μόλις επιχειρήσει να ξαναφέρει επί τάπητος την απαράδεκτη μεταρρύθμισή της που αποσκοπεί απλώς στο ξεπούλημα και της ανώτατης εκπαίδευσης στο ιδιωτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο, σαν να μην έφτανε η ληστρική αφαίμαξη που γίνεται στον οικογενειακό προϋπολογισμό μέχρι να μπουν τα παιδιά στα ΑΕΙ.

Υπεκφυγές και αερολογίες

Σε κανένα απολύτως φιλολαϊκό μέτρο δεν δεσμεύτηκε ο πρωθυπουργός. Με γενικολογίες και αερολογίες προσπάθησε να υπεκφύγει στα περισσότερα θέματα. Ένα απάνθισμα είναι χαρακτηριστικό.

«Οι λεγόμενοι ”νταβατζήδες” υπάρχουν σήμερα;» ρωτήθηκε. «Έχουμε ανοιχτό πόλεμο με τα φαινόμενα αυτά και κάνουμε κάθε προσπάθεια για να διασφαλίσουμε κανόνες του παιχνιδιού που δεν θα επιτρέπουν τις επιρροές οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων στη λήψη πολιτικών αποφάσεων» απάντησε. Τρίχες, δηλαδή!

«Πότε θα υλοποιήσετε τη δέσμευση για αύξηση των κονδυλίων της παιδείας στο 5%;» ρώτησε άλλος δημοσιογράφος. «Αυτή είναι μια δέσμευση που έχουμε πάρει. Παραμένει στόχος. Βεβαίως, πρέπει να σας πω ότι η προώθηση, ο βηματισμός προς τον στόχο αυτόν, θα γίνεται με τις αντοχές της οικονομίας». Ποτέ, δηλαδή!

«Στην Ελλάδα οι τράπεζες πληρώνουν τόκο της τάξης του 2% και δανείζουν χρήματα με 15%. Συμφωνείτε με την εκτίμηση ότι αισχροκερδούν;» ρωτήθηκε. «Τέτοιου είδους φαινόμενα αντιμετωπίζονται μόνο με μεγαλύτερο και αυξημένο ανταγωνισμό» απάντησε, προσθέτοντας μάλιστα ότι… «η επιτυχής ιδιωτικοποίηση της Εμπορικής, μια ακόμα μεγάλη κατά την άποψή μου μεταρρύθμιση, θα συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση». Πραγματική κοροϊδία δηλαδή.

«Το 20% των αγροτών λαμβάνει το 80% των επιδοτήσεων. Τι θα γίνει με το υπόλοιπο 80% των μικρομεσαίων αγροτών;» τον ρώτησαν. «Να βγούμε από την αμυντική λογική και να μπούμε σε μια επιθετική λογική αγροτικής οικονομίας που να παράγει και να εξάγει. Οι αγροτικές μας εξαγωγές πάνε πολύ καλά» απάντησε. Πλήρης αδιαφορία δηλαδή για την τύχη του 80% των μικρομεσαίων αγροτών.

«Πέρσι στο βαμβάκι είχαμε για πρώτη φορά 90 εκκοκκιστήρια με μία τιμή. Θα λάβετε κάποια μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου;» ρωτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. «Η απάντηση είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού, η θεσμική αλλά και τεχνική ενίσχυση της Επιτροπής Ανταγωνισμού (σ.σ.: εννοεί αυτή με τους απατεώνες που εν ονόματί της άρπαξαν τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ!) και οι διαρκείς έλεγχοι» απάντησε. Δεν θα κάνει τίποτα δηλαδή.

«Υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός για να βγουν τα νησιά από την απομόνωση;» τον ρώτησε δημοσιογράφος από τη Δωδεκάνησο. Καταπέλτης η απάντηση του πρωθυπουργού: «Για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, η λύση είναι η απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός. Αυτή είναι η πραγματική λύση διότι δεν μπορεί να ζητάμε και καλά και ασφαλή και σύγχρονα πλοία και από την άλλη πλευρά να τα έχουμε σε λογική διατίμησης». Με άλλα λόγια, θα σας γδέρνουν οι εφοπλιστές και πλοίο θα έρχεται όποτε γουστάρουν αυτοί -και πολύ σας πέφτει!

Με τέτοια πολιτική δεν θα πάει μακριά

Αυτή είναι η κυβερνητική φιλοσοφία σε όλα τα θέματα, όπως την παρουσίασε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής.

Μια πολιτική που κάνει όλο τον λαό εχθρούς του και φίλους του μόνο τους πλούσιους, τα «λαμόγια» και τους «νταβατζήδες». Σίγουρα, η ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ, η απουσία σοβαρών κοινωνικών αντιστάσεων και η αίσθηση δύναμης που αποπνέουν η πλουτοκρατία και τα «λαμόγια» γεμίζουν αυτοπεποίθηση τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση της ΝΔ.

Ο Κ. Καραμανλής αισθάνεται παντοδύναμος. Έτσι ακριβώς αισθανόταν και ο Σημίτης, ο οποίος στηριζόταν στους ίδιους ακριβώς κύκλους κατά την άσκηση της εξουσίας του. Είδαμε όμως όλοι με πόση ευκολία κατέρρευσε και απομακρύνθηκε ταπεινωμένος και εξευτελισμένος, μόλις οι ισχυροί προστάτες του διαπίστωσαν ότι πλέον ήταν ανίκανος να αναχαιτίσει την οργή του λαού. Τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα!

Αν ο Καραμανλής ζηλεύει την τύχη του Σημίτη, ας συνεχίσει να αντιγράφει την πολιτική του. Κακό του κεφαλιού του θα κάνει…