«Ηγετικά προφίλ» άνευ ηγεσίας
Εγράφη σχετικώς ότι η εμφάνησι του κ.Καραμανλή εδικαίωσε την άποψιν ότι «έχουμε πρωθυπουργό» και ότι «οι κοφτές και σταράτες απαντήσεις του στους δημοσιογράφους ανέδειξαν… έναν ηγέτη»!
Να μας συμπαθούν οι αξιότιμοι κύριοι συνάδελφοι, αλλά οι ηγέτες μιας χώρας δεν αναδεικνύνται από το «ύφος της ομιλίας των» (τότε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι θα εθεωρούντο υπόδειγμα ηγέτου διότι ως ρήτορες συνήρπαζαν τα πλήθη), αλλά μάλλον από το συντελεσθέν και συντελούμενον έργον των.
Μετά από δύο και ήμισυ έτη στην εξουσία είμεθα εις θέσιν ν’ αξιολογήσωμεν το έργον της κυβερνήσεως Καραμανλή και να κρίνωμεν εάν δικαιολογούνται τα περί αναδείξεως «νέου ηγέτου» της… Δεξιάς.
Εν πρώτοις, να δεχθούμε ότι ο κ. Καραμανλής παρέλαβε ένα κράτος «εν διαλύσει», ως ομολόγησε προσφάτως και ο Θ. Πάγκαλος. Το δημόσιον χρέος που κατέλιπεν ο κ. Κ. Σημίτης πλησίαζε τα 200 δισ. ευρώ και ο δημόσιος ακαθάριστος δανεισμός υπερέβαινε τα 40 δισ. ευρώ ετησίως. Η αύξησι του «ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος» συνεχέετο με την «συνολική εθν. δαπάνη» στο +3,5% εις σταθεράς τιμάς, ο επίσημος πληθωρισμός ήταν σχεδόν στο 4%, διπλάσιος του μέσου κοινοτικού όρου και η εγγραφομένη ανεργία ανήρχετο στο 11% του ενεργού πληθυσμού. Και το χειρότερον: η διαφθορά είχε διαβρώσει όλους τους θεσμούς της πολιτείας.
Μετά 2,5 έτη νεοδημοκρατικής «διακυβέρνησης», η ποσοτική κατάστασις της χώρας έλάχιστα έχει βελτιωθή. Κοντά στα χρέη έχει προστεθή και το άνοιγμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (λόγω πετρελαίου) που έφθασε πέρυσι το 8% του «ΑΕΠ» (ή τα 14,3 δισ. ευρώ) κι αποτελεί όχι μόνον ρεκόρ στην Ευρωζώνη αλλ’ απειλεί την πιστοληπτικήν επάρκεια της χώρας. Ποιοτικώς όμως η κατρακύλα του κράτους συνεχίζεται: Η δημογραφική συρρίκνωσι εντείνεται, το εκπαιδευτικό προϊόν επιδεινούται, χωρίς ελπίδα ουσιαστικής «μεταρρύθμισης», το ασφαλιστικό πρόβλημα παραμένει άλυτον -απλώς δεν εκρήγνυται ακόμη- το φυσικό περιβάλλον πλήττεται από μανίαν αυτοκαταστροφής ηθαγενών Ηροστράτων και η πάταξι της διαφθοράς περιορίζεται στην κ. Μπουρμπούλια. Ούτε ένας κλέπτης (του Χρηματιστηρίου) δεν επέστρεψε τα κλοπιμαία. Στο «πόθεν… αίσχος» προσετέθη τώρα και η ρήτρα να έχη ο εμφανής πλούτος δημιουργηθή προ της αναλήψεως κυβερνητικών καθηκόντων, οπότε παύει η προέλευσίς του να είναι προαπαιτούμενον αναλήψεως δημοσίων αξιωμάτων – άρα και ο ληστής Νταβέλης θα εγίνετο υπουργός.
Στην εξωτερική πολιτικήν εξ άλλου πέραν της εμμονής στην Σημιτικήν «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας» είχομεν εξακολούθησι του κατευνασμού των πασάδων της Αγκύρας εις δύο τουλάχιστον θερμά επεισόδια: στην απόπειραν εμβολισμού ελληνικού σκάφους στ’ ανοικτά της Ύδρας και στην κατάρριψι του σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη (σ.σ.: συγκριτικώς, χάριν ενός αιχμαλώτου, το Ισραήλ κατέστρεψε τον Λίβανον). Η ανάμιξι επίσης στα επικίνδυνα παίγνια των αγωγών υδρογοναθράκων, χάριν εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης, επιβαρύνει την ευαίσθητο Θράκη με άλλην μία δουλείαν, ενώ μουσουλμάνος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας συλλαμβάνεται να μην έχει διαβάσει την Συνθήκη της Λωζάννης που στο άρθρον 27 γράφει ότι «ουδεμία πολιτική , νομοθετική ή διοικητική εξουσία ή δικαιοδοσία θέλει ασκηθή, δι’ οιονδήποτε λόγον, υπό της κυβερνήσεως της Τουρκίας εκτός τουρκικού εδάφους επί των υπηκόων εδάφους διατελούντος υπό την κυριαρχίαν των λοιπών δυνάμεων που υπέγραψαν την συνθήκην». Εκτός εάν με την συμφωνία της Μαδρίτης του κ. Κ. Σημίτη παρητήθη η Ελλάς της συνθήκης της Λωζάννης, η οποία προβλέπει ότι η Τουρκία παραιτείται παντός δικαιώματος και τίτλου πέραν των 3 μιλίων από των ακτών της πλήν Ίμβου και Τεννέδου (άρθρον 16). Καλόν θα ήτο εν προκειμένω, η πολύπλαγκτος κυρία «ΥΠΕΞ» να ενημέρωνε το πανελλήνιον εάν ισχύει ακόμη η συνθήκη της Λωζάννης, δεδομένου ότι οι Τούρκοι την θεωρούν θεμέλιον του κεμαλικού κράτους των.
Τούτων ούτως εχόντων, θα συνιστούσαμε εις τον κ. Καραμανλή περισσότερον πολιτικόν έργον κατά την απομένουσα θητεία του και ολιγωτέραν ηγετικήν εμφάνισι στην έκθεσι Θεσσαλονίκη, που μάλλον τον… εξέθεσε, με την πολυτέλειαν και σπατάλην των υπουργών του. Όσον αφορά στους πραγματικούς ηγέτας, μια προσεχή επίσκεψι του κ. πρωθυπουργού στα οχυρά του Ρούπελ, πλησίον των προγονικών Σερρών, θα τον έπειθε όχι μόνο διά την πολεμικήν αρετή των Ελλήνων αλλά και την οικονομικήν αξιωσύνη των. Πώς δηλαδή με 1,5 δισ. προπολεμικών δρχ. (κάπου 300 εκατομμύρια σημερινά ευρώ) κατεσκευάσθη η απόρθητος από την Βέρμαχτ «γραμμή Μεταξά», χωρίς υπερβάσεις τύπου «Μετρό Θεσσαλονίκης» και μίζες του είδους ΜΕΒΓΑΛ.