Εν μέσω των Μερισματούχων της Εξουσίας και των «ιδεολόγων» της Σπουδαρχίας….

Οι Μερισματούχοι, κυριαρχούμενοι από την απρόσμενη και παρ’ ελπίδα «άνοδο» από τη μετριότητα στη διαχείριση εξουσίας, καθίστανται αλαζόνες και σπουδαρχίδες! Αναλώνονται, όχι στην προαγωγή του δημόσιου συμφέροντος, αλλά στη διάπλεξη και τη συγκρότηση «Συμμαχιών των Προθύμων» από ομοίους των, διακινούμενους στους υπόλοιπους κομματικούς χώρους προς ιδιωφελή και μόνο νομή της εκχωρούμενης εξουσίας!

Ο κ. Καραμανλής στο απομονωτήριό του, το Μέγαρο Μαξίμου, και υπό το κράτος του απόηχου από τη δράση των Μερισματούχων, ίσως είναι η ευκαιρία να αφουγκρασθεί εκ νέου τον στεναγμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου: «Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω…»!

Οι διακηρύξεις του κ. Καραμανλή και η προσπάθειά του να μετακινήσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και την κυβέρνησή του από τον συντηρητισμό στον αξιοκρατικό κοινωνικό φιλελευθερισμό του Κεντρώου χώρου, απειλούνται επικίνδυνα από τη μετριότητα, την αναξιοκρατία και τη σπουδαρχία των στελεχών στα οποία εκχώρησε «μέρισμα εξουσίας»!

Το πνεύμα και η τακτική των Μερισματούχων της Εξουσίας αγγίζει, πλέον, τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ίπταται στους όμορους του πρωθυπουργικού γραφείου χώρους!

Η σκέψη ένιων στελεχών, υπουργών και άλλων πρώτης γραμμής είναι υποταγμένη στον χρόνο! Το «υπνώττον κράτος της Δεξιάς» αναδύεται από τη χειμερία νάρκη της μεταπολίτευσης και επαναπροβάλλει το ιδεολογικό του πιστεύω: Το Κράτος είμαι εγώ…Επιδιώκει να διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις, ουχί υπό το πρίσμα του Δημόσιου, αλλά του ιδιοτελούς των Μερισματούχων της Εξουσίας συμφέροντος!

Ναι, μεν το πνεύμα του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου πρόθυμο, αλλά το Κόμμα και μερίδα των υπουργών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ασθενείς για την αποδοχή και τη βίωση ιδεολογικών νεωτερισμών και εξορκισμό της αντίληψης ταύτισης Κράτους – Κόμματος και αποστολή της «Συμμαχίας των Προθύμων» στο Δεσμωτήριο!

Πάντως, κατά κοινήν ομολογία, παραμένει άδηλο αν κι αυτή τη στιγμή το Μέγαρο Μαξίμου έχει συνειδητοποιήσει τις ακριβείς διαστάσεις του κινδύνου που εκφράζουν οι Μερισματούχοι της Εξουσίας για την Ηθική Ακεραιότητα της Κυβέρνησης!

Οι Μερισματούχοι της Εξουσίας ή, κατά τον συρμό των ημερών, η «Συμμαχία των Προθύμων», με αποκλειστικό στόχο τους την ιδιωφελή νομή της εξουσίας, αναρριχήθηκαν, η πλειοψηφία τουλάχιστον εξ αυτών, παρ’ αξίαν, με φωτογραφικές διατάξεις κατά σαφή παραβίαση των νόμων και την ανοχή των Ελεγκτικών Μηχανισμών του Κράτους, την ασπίδα αυτή της Δημοκρατικής Πολιτείας. Σύμφωνα δε με τη Θεωρία του Περιβάλλοντος, αλώνουν και αλλοιώνουν ροπές και δυνάμεις, έστω και πρωθυπουργικές, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα δε που δημιουργεί η δράση τους εκχέεται το όζον των ενεργειών τους!

Και αυτά μεν ως προς τους Μερισματούχους της Εξουσίας. Ως προς τους «Καππαδόκες της Σπουδαρχίας», αυτοί επενδύουν στην εφαρμογή της παλαιο-οθωμανικής αρχής του Γενιτσαρισμού, στη διαχείριση της Εξουσίας. Είναι οι γνήσιοι εκφραστές της Νεοελληνικής Ατσιδοσύνης! Ιδεολογία τους είναι και μόνο η απόλαυση μέχρι τρυγός του ποτηρίου της Εξουσίας! Κομματικές ταυτότητες και Πολιτική Ηθική είναι είδος εν ανεπαρκεία στις τάξεις τους! Αναζητούν, κατά την τακτική «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», συνεργούς, κατ’ εξοχήν από άλλους πολιτικούς χώρους που διαθέτουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, προς απόκτηση ενός ευλογοφανούς άλλοθι για την κάλυψη της έκνομης δράσης τους!

Ο Νικολό Μακιαβέλι έρχεται μετά από αυτούς! Στην περίπτωση της Σπουδαρχίας, η «πάλη άνευ αρχών» για την απόλαυση της Εξουσίας είναι αυτοσκοπός. Τα πάντα επιτρέπονται και ουδέν απαγορεύεται!

Ο κ. Καραμανλής, εν μέσω των Μερισματούχων της Εξουσίας και των «ιδεολόγων» της Σπουδαρχίας, διακυβεύει ώστε ο ιστορικός του μέλλοντος -η καταξίωση ενός πολιτικού στηρίζεται και μόνο στην υστεροφημία του- να προσφύγει, προς αξιολόγηση της πολιτικής παρουσίας του στο νεοελληνικό γίγνεσθαι, στο προοίμιο της Όγδοης «Επιστολής προς τους Προγόνους μου», που αφιερώνει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον στρατηγό της ήττας της Αχαϊκής Συμπολιτείας, Δίαιο:

* «Όταν τα πάντα είχαν χαθεί, τότε εσύ σήκωσες κεφάλι… Αλλά πλέον ήταν αργά…Η Αχαϊκή Συμπολιτεία όδευε προς την καταστροφή…».