Όμηρος η αμερικανική πολιτική, τα πανεπιστήμια και η ενημέρωση

Με μεθόδους Μακάρθι, έχει επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στα πανεπιστήμια, όπου όχι μόνο διδασκαλία ιστορίας ή πολιτικής επιστήμης που άπτεται του Μεσανατολικού, αλλά και απλή ερώτηση φοιτητού επισύρει την απόλυση του καθηγητή. Με την «επιρροή» του στα ΜΜΕ έχει εξασφαλίσει τη μονόπλευρη «πληροφόρηση» της αμερικανικής κοινής γνώμης και έχει δραστικά περιορίσει την ελευθερία της κριτικής και σε άρθρα ελευθέρων συνεργατών.

Τα παραπάνω επισημαίνονται από φιλελεύθερους αμερικανο-εβραίους διανοουμένους και δημοσιογράφους, οι οποίοι προτάσσουν το εθνικό συμφέρον και τις δημοκρατικές ελευθερίες των ΗΠΑ, εξεγείρονται για τη στρέβλωση της λειτουργίας του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και φρονούν ότι η δράση αυτού του σιωνιστικού λόμπι αντιστρατεύεται τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα και του ίδιου του Ισραήλ. Κατά τον Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι -τέως σύμβουλο ασφαλείας και κορυφαίο στρατηγικό θεωρητικό των ΗΠΑ- ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι όμηρος αυτού του σιωνιστικού λόμπι.

Το σιωνιστικό λόμπι στις ΗΠΑ συναπαρτίζουν: α) Ακραίες εβραϊκές οργανώσεις, με αιχμή του δόρατος την «Αμερικανο-Ισραηλιτική Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (ΑΙPΑC στα αρχικά της στην αγγλική). β) Οι εξτρεμιστές «νεοσυντηρητικοί», που κατέλαβαν την εξουσία με τον Πρόεδρο Μπους τον νεότερο και επάνδρωσαν νευραλγικές θέσεις στο Πεντάγωνο, στο Συμβούλιο Ασφαλείας και σε διάφορα υπουργεία και οργανισμούς. (Πολλοί εξ αυτών, εβραϊκού θρησκεύματος, τέως τροτσκιστές, πρόμαχοι του ψυχρού πολέμου, σήμερα κήρυκες της αμερικανικής κοσμοκρατορίας, πιστεύουν στην πλήρη ταύτιση των πεπρωμένων των ΗΠΑ με του Ισραήλ.) Και γ) Χριστιανοί σιωνιστές, Ευαγγελιστές ιεροκήρυκες, πάμπλουτοι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, με ετήσιες εισπράξεις εκατομμυρίων. Έχουν επιβάλει σε ορισμένες πολιτείες την απαγόρευση της διδασκαλίας της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου και την αντικατάστασή της από τη Γένεση της Βίβλου. Κηρύσσουν την προσεχή έλευση της Δευτέρας Παρουσίας, βλέπουν στο Ισραήλ τη ρομφαία του Αρμαγεδδώνα και καλούν στον βομβαρδισμό του Ιράν με πυρηνικά όπλα -όπως λεπτομερειακά περιγράφει τη δράση, την ισχύ και επιρροή τους ο εβραϊκής επίσης καταγωγής συνεργάτης της επιθεώρησης «The Νation Μαξ Μπλούμενθαλ».

Κεφαλοκλείδωμα του Κογκρέσου

Ο χαρακτηρισμός «κεφαλοκλείδωμα του Κογκρέσου» από την ΑΙPΑC χρησιμοποιήθηκε από τους εβραϊκής καταγωγής αμερικανούς καθηγητές Μιαρσχάιμερ και Γουόλτ στην περίφημη μελέτη τους για το εβραϊκό λόμπι. Ο προφανώς εβραϊκής επίσης καταγωγής συνεργάτης της προοδευτικής αμερικανικής επιθεώρησης «Τhe Nation», Άρι Μπέρμαν, παρέχει σε άρθρο του και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά αυτής της λαβής:

«Στη 47η ετήσια σύνοδο της ΑΙPΑC, τον Μάρτιο, στην Ουάσινγκτον, ο εκτελεστικός διευθυντής αυτής της επιτροπής διέθεσε 27 λεπτά της ώρας στην παρουσίαση των επισήμων συνδαιτυμόνων στο επίσημο γεύμα, που περιλάμβαναν την πλειοψηφία της Γερουσίας, το ένα τέταρτο της Βουλής και ντουζίνες αξιωματούχων της κυβέρνησης. Είναι αδύνατο να γίνει λόγος για τη σχέση του Κογκρέσου με το Ισραήλ χωρίς αναφορά στην επιρροή αυτής της επιτροπής της αμερικανο- εβραϊκής κοινότητας».

Σαν παράδειγμα, ο Μπέρμαν αναφέρει ψήφισμα του Κογκρέσου, στις 18 Ιουλίου, που καταδίκαζε «τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ και τα κράτη-υποστηρικτές τους και διακήρυσσε το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνά του». Το ψήφισμα υιοθετήθηκε με 410 ψήφους έναντι 8, αφού προηγουμένως ο πρόεδρος της πλειοψηφίας διέγραψε τη φράση που συνιστούσε σε όλες τις πλευρές να σεβασθούν τη ζωή αθώων και τα έργα υποδομής… Την επομένη ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι δήλωνε σε δημοκρατικούς κοινοβουλευτικούς ότι το ψήφισμα δεν το συνέταξε το Κογκρέσο. Τους το έδωσε έτοιμο η ΑΙPΑC… (Οι Γουόλτ και Μιαρσχάιμερ γράφουν στη μελέτη τους ότι αυτό συμβαίνει με όλα τα ψηφίσματα του Κογκρέσου για τη Μέση Ανατολή.)

Ξενοκίνητος πολιτικός έλεγχος

«H επιτροπή αυτή -επικεφαλής του συνασπισμού μεγάλων εβραϊκών οργανώσεων, νεοσυντηρητικών ιδεολόγων και χριστιανών σιωνιστών- με τις εντυπωσιακές επαφές της με το γραμματειακό προσωπικό του Κογκρέσου, με ισχυρούς υποστηρικτές και στενές σχέσεις με πλούσιους χρηματοδότες (πολιτικών)… έχει καταστεί κάτι περισσότερο από ένα λόμπι (σ.σ.: αν και αναφέρεται σαν το δεύτερο ισχυρότερο, μετά το λόμπι ελεύθερης οπλοφορίας). Έχει επιτύχει να καταστήσει την απεριόριστη υποστήριξη του Ισραήλ ως το αυτονόητο τίμημα συμμετοχής στο Κογκρέσο. Οι πλείστοι από τους εκλεγμένους αμερικανούς ηγέτες θεωρούν σήμερα ότι το συμφέρον της ΑΙPΑC, το συμφέρον του Ισραήλ και το συμφέρον της Αμερικής είναι ένα και το αυτό. Χριστιανοί συντηρητικοί αξιώνουν από τους ρεπουμπλικανούς ηγέτες τους την ανεπιφύλακτη υποστήριξη του Ισραήλ. (Στα μέσα Ιουλίου 3.000 Ευαγγελιστές συνέρρευσαν στην Ουάσινγκτον στη διάσκεψη κορυφής με θέμα «Χριστιανοί ενωμένοι για το Ισραήλ»). Και οι Δημοκρατικοί δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν τους εβραίους χρηματοδότες και ψηφοφόρους τους, παλαιό ακρογωνιαίο λίθο του κόμματος.»

Ο αρθρογράφος παραθέτει δήλωση του Χένρι Σίγκμαν, τέως προέδρου του Εβραϊκού Κογκρέσου (παραδοσιακής κοινοτικής οργάνωσης στις ΗΠΑ), ότι: «Όταν πρόκειται για την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, η συζήτηση είναι τόσο βεβιασμένη από οργανωμένες εβραϊκές οργανώσεις όπως η ΑΙPAC, ώστε το να επικρίνεις το Ισραήλ ισοδυναμεί με παραίτηση από την ελπίδα επιτυχίας στην αμερικανική πολιτική». Αναφέρει επίσης τα παραδείγματα, τριών βουλευτών και ενός γερουσιαστή -παραδείγματα που τρομοκρατούν τα μέλη του Κογκρέσου. Και οι τέσσερις έχασαν τις εκλογές, όταν η ΑΙPAC εξασφάλισε την αθρόα χρηματοδότηση των αντιπάλων τους για να τους τιμωρήσει. Στις εκλογές του 2004, 36 χρηματοδότες αυτής της επιρροής διέθεσαν 3,14 εκατομμύρια δολάρια για την εκλογή εκλεκτών της επιτροπής. (Χαρακτηριστικό της μετάλλαξης της αμερικανικής δημοκρατίας σε πλουτοκρατία, όπως αναπτύσσει σε άρθρο του ο συνεργάτης της «Χέραλντ Τρίμπιουν» Γουίλιαμ Πφαφ.)

«Πράκτορες ξένης κυβέρνησης»

Συμπερασματικά ο αρθρογράφος τονίζει: «Ακολουθώντας τυφλά την Αμερικανο-Ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (ΑΙPAC), το Κογκρέσο ενισχύει μιαν ακραία συναίνεση, (στη θέση) ότι: Το να επικρίνεις το Ισραήλ, ακόμη και με την καλύτερη πίστη, σημαίνει ότι είσαι εναντίον του Ισραήλ και πιθανότατα αντισημίτης… Τα πλείστα μέλη του Κογκρέσου θεωρούν επικίνδυνο να στηθούν στον δρόμο του ισραηλινού λόμπι… Η ενθουσιώδης υποστήριξη οποιασδήποτε στρατιωτικής ενέργειας του Ισραήλ είναι η μόνη θεμιτή τοποθέτηση». Υπό τις συνθήκες αυτές -γράφει- είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την επιστροφή των ΗΠΑ σε μια ισόρροπη πολιτική στη Μέση Ανατολή, υπό οποιοδήποτε Κογκρέσο και μελλοντική κυβέρνηση. Παραπέμπει σχετικά και σε δήλωση του Μπρεζίνσκι, ότι «αυτό που χρειάζεται η περιοχή είναι έναν αμερικανό ηγέτη αρκετά γενναίο για να πει ”είτε εγώ χαράσσω την πολιτική είτε το ΑΙPAC για τη Μέση Ανατολή”».

Ο Άρι Μπέρμαν αναφέρει επίσης ότι η ΑΙPAC εξακολουθεί να απολαμβάνει της διακομματικής υποστήριξης στο Κογκρέσο σε πείσμα του ότι σε δυο κορυφαίους αξιωματούχους της απαγγέλθηκε κατηγορία… προ ενός έτους (!) ότι παρελάμβαναν από αναλυτή του Πενταγώνου μυστικά της εθνικής ασφάλειας και τα διοχέτευαν (στο Ισραήλ)…

Οι καθηγητές Γουόλτ και Μιαρσχάιμερ (Χάρβαρντ και Σικάγου) γράφουν σχετικά στη μελέτη τους: «Σε τελευταία ανάλυση η ΑΙPAC είναι ένας ντε φάκτο πράκτορας ξένης κυβέρνησης, που έχει σε στραγγαλιστική λαβή το αμερικανικό Κογκρέσο, με αποτέλεσμα να μη διεξάγεται εκεί συζήτηση επί της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, μολονότι η πολιτική αυτή έχει σημαντικές συνέπειες για όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια ένας από τους τρεις κλάδους της αμερικανικής εξουσίας έχει δεσμευθεί στην υποστήριξη του Ισραήλ».

Λογοκρισία με το στίγμα «αντισημίτης»

Η μελέτη των δύο εγκύρων καθηγητών και συγγραφέων δεν δημοσιεύθηκε πουθενά στις ΗΠΑ, όπου ωστόσο επέσυρε τους οχετούς σιωνιστικών ιστοσελίδων για «εβραίους αντισημίτες». Στην Ευρώπη αποτόλμησαν να τη φέρουν στο φως της δημοσιότητας η Επιθεώρηση Βιβλίων του Λονδίνου και η γαλλική «Μοντ», σε περίληψη. (Στην Ελλάδα δημοσιεύθηκε προ μηνών στο περιοδικό «Άρδην».)

«Χώρα της ελευθερίας, αλλά η ελευθερία του λόγου είναι είδος εν ανεπαρκεία», τιτλοφορούσε ο βρετανικός «Ομπζέρβερ» άρθρο του Χένρι Πόρτερ για την επιβολή καθεστώτος λογοκρισίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Επισημαίνοντας την αναβίωση του καθεστώτος διωγμών και τρομοκρατίας του μακαρθισμού, ο βρετανός σχολιαστής αναφέρει την περίπτωση του τελευταίου θύματος, του καθηγητή θρησκειών Ντάγκλας Τζάιλς, του Πανεπιστημίου του Σικάγου. Είχε διαταχθεί από τη διευθύντρια του τμήματός του, καθηγήτρια της
Ιστορίας της Τέχνης, Σούζαν Βάινεγκερ, να μην επιτρέψει ερωτήσεις φοιτητών για την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. «Πράγματι τίποτα δεν επιτρεπόταν να αναφέρεται στην αίθουσα διδασκαλίας, στα συγγράμματα και στις εξετάσεις που θα μπορούσε να εκθέσει τον ιουδαϊσμό σε κριτική». Αλλά μια φοιτήτρια, πακιστανικής καταγωγής, υπέβαλε ερώτηση για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Κάποιος διαμαρτυρήθηκε και ο καθηγητής απολύθηκε πάραυτα. Όχι διότι προέβη σε κάποια εμπρηστική δήλωση. Απλώς γιατί δεν απαγόρευσε τον λόγο σε νέους φοιτητές.

Ο βρετανός σχολιαστής σημειώνει ότι η περίπτωση είναι σημαντική. Επειδή είναι χαρακτηριστική μιας εκστρατείας για τη φίμωση της κριτικής των ενεργειών του Ισραήλ, με το επιχείρημα ότι είναι αντισημιτισμός. Ήπιος άνθρωπος ο καθηγητής Τζάιλς, βλέπει έκπληκτος να έρχεται στην αίθουσα διδασκαλίας του ο αγώνας για την ελευθερία του λόγου. Λέει ότι η απόλυσή του είναι αντιπροσωπευτική ενός κλίματος μισαλλοδοξίας, που καλλιεργείται από ιστοσελίδες όπως «Πρωτοσέλιδο Μαγκαζίνο» και «Πανεπιστημιακή Εποπτεία».

Ο Τζόελ Μπένιν, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, εβραίος την καταγωγή, που δέχεται την ελεύθερη συζήτηση στα σεμινάριά του, είναι στόχος των επιθέσεων και των δύο αυτών ηλεκτρονικών οργάνων λογοκρισίας. Πρόσφατα είδε τη φωτογραφία του σε φυλλάδιο με τίτλο «Πανεπιστημιακή Υποστήριξη στην Τρομοκρατία», Εκδότης του φυλλαδίου είναι ο Δαβίδ Χόροβιτς, ιδρυτής της ιστοσελίδας «Πρωτοσέλιδο Μαγκαζίνο», ο οποίος έχει συντάξει μαύρη λίστα με «τους 100 πιο επικίνδυνους καθηγητές της Αμερικής», που περιλαμβάνει τον Νόαμ Τσόμσκι και άλλους διακεκριμένους διανοουμένους και πανεπιστημιακούς. Έχει επίσης δημοσιεύσει διακήρυξη πανεπιστημιακών δικαιωμάτων, που αποκλείει την «πολιτική συζήτηση» στα αμφιθέατρα. «Ο παρανοϊκός, τραμπουκικός τόνος των ιστοσελίδων είναι- γράφει ο βρετανός σχολιαστής- ένα ακόμη σύμπτωμα της κατάπτωσης του δημόσιου λόγου στην Αμερική. Διάβασε τον Δαβίδ Χόροβιτς για πέντε λεπτά και αρχίζεις να ακούς τον γερουσιαστή Μακάρθι να κατηγορεί κάποιον για αντιαμερικανική δράση».

Ο βρετανός σχολιαστής καταγγέλλει τη λογοκρισία με την οποία τα αμερικανικά ΜΜΕ και ο Τύπος εκάλυψαν τη μελέτη των Γουόλτ και Μιασχάιμερ για την υποταγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στις υπαγορεύσεις του εβραϊκού λόμπι. Και υπογραμμίζει τις συνέπειες, που αυτοί επισημαίνουν:

«Η επιρροή του λόμπι προκαλεί αναταραχή σε πολλά μέτωπα: Αυξάνει τον κίνδυνο της τρομοκρατίας, που αντιμετωπίζουν και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής. Έχει καταστήσει αδύνατο τον τερματισμό της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύρραξης. Παρέχει έτσι στους εξτρεμιστές ένα ισχυρό όπλο στράτευσης οπαδών, αυξάνει τη δεξαμενή υποψηφίων τρομοκρατών και συμπαθούντων και συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμισμού στη Ευρώπη και την Ασία».

Όχι μόνο στις ΗΠΑ

Η μέθοδος φίμωσης της κριτικής, για τις απάνθρωπες πρακτικές του Ισραήλ (250 νεκροί στη Γάζα το τελευταίο δεκαήμερο, έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Υγείας για περίεργους θανάτους και τραυματισμούς από άγνωστα όπλα, που θρυμματίζουν τα εσωτερικά όργανα, χωρίς εμφανή εξωτερικά τραύματα, όπως καταγγέλλουν παλαιστίνιοι γιατροί) με την σπίλωση όποιου το επιχειρεί ως «αντισημίτη» είναι σε ευρύτατη διεθνή χρήση, οπουδήποτε δραστηριοποιούνται ισχυρές εβραϊκές ομάδες πίεσης. Όπως τη Γαλλία, όπου ο εβραϊκής καταγωγής εκδότης του κεντροαριστερού περιοδικού «Marianne» Ζαν-Φρανσουά Καν αναγκάσθηκε να αφιερώσει δισέλιδο άρθρο του στο φαινόμενο, αναφερόμενος και σε υβριστικές επιστολές και δημόσιες αποδοκιμασίες. Το περιοδικό του ήταν το μόνο που πήρε μιαν καθαρά επικριτική -αν και μετριοπαθή- στάση για το ισραηλινό όργιο στον Λίβανο, πάντοτε προβάλλοντας τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του Ισραήλ.

Στο άρθρο του καταγγέλλει «μια ακροδεξιά, εκδικητική και επιθετική κλίκα, της οποίας η πιο κινητική μειοψηφία δεν ορρωδεί ενώπιον ενός είδους ρατσισμού, ανέλαβε να κατακτήσει εκ των έσω την εβραϊκή κοινότητα, προκειμένου να τη δεσμεύσει και να την καταστήσει όργανό της». Πρόκειται -γράφει- για ένα νέο φαινόμενο, που δεν επιτρέπεται να αποσιωπηθεί. Επειδή: «Η μισαλλοδοξία και ο σεκταρισμός που τροφοδοτεί αυτή η κατάσταση, οι πολιτικές χειραγωγήσεις που επιτρέπει… έχουν ήδη προξενήσει καταστροφικές ζημιές: Καμιά πλέον συζήτηση συλλογικού προβληματισμού ή ανοίγματος στην άποψη του άλλου, αλλά… μια αυτοφυλάκιση σε τσιμεντένιες βεβαιότητες, όπου, με κλειστά παράθυρα, τα τύμπανα της προπαγάνδας καταπνίγουν κάθε πνευματική κριτική σύλληψη της πραγματικότητας… Με αποτέλεσμα ένα τρομερό ρήγμα να ανοίγεται με τον υπόλοιπο πληθυσμό και -ακόμη χειρότερο- στέρνες ολόκληρες νερού να στέλνονται στον νερόμυλο του αντισημιτισμού, που καταλαμβάνει λίγο λίγο ολόκληρες εκτάσεις».

Σοφή επισήμανση, χρήσιμη και για τους επιχώριους ζηλωτές της ίδιας μεθοδολογίας…